29 มีนาคม 2546 17:52 น.
พิราบสีขาว
คืนแห่งฝัน ดาวเด่นฟ้าดาดาว สายลมหนาว โบกพริ้วปลิวไสว
พัดสะบัดซึ่งกิ่งไม้ แตกกิ่งใบ พริ้วไหวไป กิ่งไหวสะบัดเอน
ที่ทะเลฝนปนทะเลใจ ที่เคลื่อนไหว ยังเหลียวและเลี้ยวเบน
เจือจันทร์ผันเปลี่ยนไปเมื่อยามเพล ดวงจันทร์เจนเหหันดำมืดไป
แล้วเมื่อไหร่จะถึงยุคฟ้าสวยใส แล้วทำไม ทะเลรักมักเวียนวน
คืนดวงแห่งจันทร์วันนี้ดูสับสน มีแต่คนอยากเป็นเพื่อนของพระจันทร์
ไม่มีความฝันผันไปในครานี้ แต่จะมีพิราบขาวที่พราวฝัน
ไม่มีจันทร์เป็นเพื่อนก็เหมือนกัน มีแค่ฉันและเธอก็เพลินพอ
28 มีนาคม 2546 21:38 น.
พิราบสีขาว
สถาบันครอบครัวต้องมาก่อนเสมอ
เมื่อได้เจอลูกเมียต้องเสียกะตังค์
แค่เมียก็หมดไปไม่รู้ต่อกี่ครั้ง
ชอบดึงรั้งเกาะติดเหมือนปลิงควาย
อยากหนีก็หนีไปไม่รอดหรอก
อยากจะบอกว่าระอาแทบจะตาย
ชีวิตบทบทบาทพ่อช่างวุ่นวาย
น่าเบื่อหน่ายสิ้นดีชีวิตฉัน
อยากจะบอกต่อไปว่าเป็นอย่างไร
ถึงเรื่องเงินที่ต้องจ่ายแต่ละวัน
เมียหลวงห้าร้อยส่วนเมียน้อยห้าพัน
ช่างพัลวันกับการเคลื่อนไหว
ว่าจะทิ้งครอบครัวไป ก็ไม่ทิ้ง
ผู้ชายจะยิ่งใหญ่ไปไม่ได้
ถ้าคุณไม่รักลูกรักเมีย.....
แต่เสียใจกับเมียหลวง ควรตัดใจ
เธอบอกว่าขาดฉันได้ ไม่เป็นไร
แล้วเมื่อไหร่เธอจะไปสักที
เธอควรที่จะเสียสละในที่นี้
แล้วจะสุขีกับเมียน้อยได้อย่างไง
28 มีนาคม 2546 18:11 น.
พิราบสีขาว
อันใจคนเรานี้อยู่ลึกจึงเจียวหนา
ยากจะหาแลเห็นไม่เป็นผล
แต่โบราณท่านว่าไว้ให้แยบยล
จะมองใจคนให้มองตา
เพราะนัยต์ตาคือหน้าต่างแห่งดวงใจ
ไม่มีใครซ้อนเร้นเป็นหนักหนา
จะสุขเศร้าเหงาหงอยจงมองตา
จะรู้ว่า เธอ เขา นั้นเป็นเช่นไร
27 มีนาคม 2546 23:13 น.
พิราบสีขาว
อยากเป็นผู้ชายคนแรกของเธอ อยากเสนอตัวเองเป็นเงื่อนไข
ขอใจเธอเก็บรักษา ไว้จะได้ไหม อยากเป็นคนใกล้ ไม่ใช่คนอื่นไกล
อยากจะขอเก็บใจเธออยู่กับฉัน ทุกคืนวันให้คิดถึงกันบ้างได้ไหม
ถึงไม่ใช่คนแรกก็อย่าให้ห่างไกล จงเก็บใจ(หนึ่ง)ไว้ใกล้ๆ(.......)
อยากจะให้มาทำสัญญาใจ เว้นว่างไว้ให้เติมเต็มไป แค่นี้หัวใจฉันก็อิ่มไปถึงไหน
27 มีนาคม 2546 19:21 น.
พิราบสีขาว
( ปฐมบทนำทะเลใจ)
มหาสมุทธว่าลึกสุดหยั่งถึง แต่ที่ซึ่งลึกกว่าคือทะเลใจ
เป็นที่ซึ่งวกเวียนมาวกเวียนไป ไม่มีใครยากแท้ที่จะหยั่งถึง
กระแสน้ำช่างเชียวเป็นเกียววน ช่างสับสนหมุนเวียนเปลี่ยนคะนึง
พลาดพลั้งตกไปไม่อาจที่จะดึง แต่ไม่จมถึงก้นบึ้งแห่งทะเลใจ
(บทสอง ไม่มีใครรู้ใจเราเท่าตัวเราเองหรอกนะ)
แม้ว่าใครมีรักสมัครสมาน มิเคยคราน รักซึ้งเป็นไฉน
ขอจงรักแต่อย่าไปปักใจ เพราะเกียวไหลทะเลใจมันเชี่ยววน
เกิดเป็นคนควรคิดให้แยบยน อย่าหลงกลคำหวาน แห่งวิญญูชน
เพราะความจริงที่ค้นคือใจตน มิมีใครหนีพ้น ผลกรรมที่ทำมา
(บทสาม อย่าเสียน้ำตาให้อดีต)
จงกระทำจิตแห่งใจให้ผุดผ่อง อย่ามัวมองอดีตที่ไม่ย้อนคืนมา
คิดขึ้นมาทีไรมีแต่ช้ำเสียน้ำตา อย่ามองหาทะเลใจ มองไม่เห็น
จงเป็นตัวของตัวเองดีกว่า อย่าไปหาทะเลใจของใครให้ยากเย็น
ควรทำในสิ่งที่ดีที่ควรเป็น อย่าเป็นเช่นทะเลใจที่ยากหยั่งถึง
(บทสี่ คุยเรื่องเศรษฐกิจไทยกับทะเลใจ) ตามพระราชดำริเศรษฐกิจพอเพียง
ถึงความพอเพียงในเรื่องสันโดษ ไม่อยากโทษว่ายุคนี้ต้องแข่งขัน
ทุกเวลานาทีมีค่า ช่างสำคัญ มีใครกันเห็นคุณค่า ความเพียงพอ
ต่างทำตามค่านิยมอันสิ้นเปลือง ไม่เคยเรื่องประหยัด เลยร้องขอ
เศรษฐกิจจะดีคนไทยต้องรอ อย่าเพิ่งท้อเป็นเหยื่อทะเลใจของนายทุน
หน้าส่วนตัว
832
