30 พฤศจิกายน 2546 18:51 น.
พิราบขาว
สักวานั่งรอรถโดยสาร
รอตั้งนานทำไมยังไม่มาหนอ
นั่งรอจนเหนื่อยใจจนใจท้อ
เมื่อไหร่หนอรถจะมาถึงสักคัน
รอทั้งวันยังไม่เห็นแม้เพียงเงา
รอมานานจนใกล้จะเที่ยงวัน
หากว่าฉันนั้นมีแมงกะไซด์
ฉันจะไปไม่หันกลับมาง้อ
โปรดเถิดหนอเห็นใจคนไร้ตังส์
ถ้าหากยังขับอยู่ให้รีบมา
อย่าให้รอจนขาเป็นเหน็บเอย
27 พฤศจิกายน 2546 19:45 น.
พิราบขาว
ยามเย็นตะวันจะลับฟ้า
ดั่งฉันล้าหมดแรงทรงกายใหว
เธอนั้นไปอยู่ที่แห่งหนใด
รู้ใมใครคนหนึ่งยังเฝ้ารอ
ตะวันยอแสงช่างเหมือนฉันจริงหนอ
ใจฉันท้อเหมือนดวงตะวันล้า
อยากวอนฟ้าช่วยส่งให้ตะวัน
โปรดเถิดตะวันส่องแสงให้ใจฉัน
27 พฤศจิกายน 2546 19:02 น.
พิราบขาว
ฉันไม่ใช่นางฟ้าแสนน่ารัก
เหมือนใครที่เธอรู้จักคนนั้น
ไม่ใช่เจ้าหญิงสวยหรูดูเป็นคนสำคัญ
และคงไม่ใช่นางในฝันของเธอ
แต่อยากจะเป็นแม่มดใจร้าย
ฉันจะร่ายมนต์เป่าเสกเสมอ
อย่างน้อยน้อยแค่ให้ได้รักจากเธอ
หลับก็ยังละเมอเพ้อถึงกัน
จะแปลงกายเป็นเจ้าหญิงแสนสวย
มีเธออยู่ด้วยในเทพนิยายฝัน
แต่ความจริงช่างว่างเปล่าแลเงียบงัน
คนเดินดินอย่างฉันไม่มีวันได้จากเธอ
26 พฤศจิกายน 2546 19:58 น.
พิราบขาว
หากสายฝนที่ตกหนักในตอนนี้
เป็นความคิดถึงที่เธอส่งให้ฉัน
หากสายลมแสงแดดยังคู่กัน
ก็เหมือนความรักฉันมีให้เธอ
แต่ความจริงก็ยังคือความจริง
แล้วทุกสิ่งก็เป็นเพียงแค่ฝัน
เรื่องของเราและความผูกพัน
เหมือนดั่งลมที่พัดผ่านเท่านั้นเอง
ถึงฝ่ายให้จะมีเพียงแค่ฉัน
แต่เธอยังไม่เคยรับไว้เลย
ฉันก็ท้อเหมือนกันกับความชาเฉย
เธอไม่เคยให้และรับมันสักที
ไม่เป็นไรตัวฉันนั้นไม่ว่า
เรื่องแค่นี้ถ้าต้องการฉันให้ได้
ขอเพียงให้เธอรับไว้นะคนดี
ฉันคนนี้ให้เธอได้เสมอมา
23 พฤศจิกายน 2546 16:35 น.
พิราบขาว
หลับตาให้สบายเถิดคนดี
ให้สุขสมเปรมปรีดิ์ที่โค้งฟ้า
ให้รักสองเราเป็นสัญญา
มองเธอผ่านดวงตาจากดวงดาว
หน้าส่วนตัว
929
