12 พฤษภาคม 2547 18:41 น.
พิราบขาว
ที่ว่าคมคมนั้นประการใด
หาเพียงใช่แต่เพียงสิ่งเชือดเฉือน
ที่ว่าคมคมนั้นไม่บิดเบือน
ฤาจะเหมือนเช่นดังปัญญาคม
ที่ว่าคมคมนั้นประการใด
มีสิ่งไหนเทียบเท่าฝีปากคม
ที่ว่าคมดังอาวุธนั้นคือลม
ที่กล่าวชมหรือพาฆาตชีวาวาย
ที่ว่าคมคมนั้นประการใด
หากผู้ใช้ไม่เห็นค่าและความหมาย
ที่ว่าคมนั้นคงจะวอดวาย
คงฉิบหายเพราะสติไม่อยู่ตัว
13 ธันวาคม 2546 16:54 น.
พิราบขาว
คนไม่เคยซึ้งใครในชีวิต
อาจจะคิดซึ้งเราเข้าก้อได้
สำหรับเราคนซึ่งไม่ซึ้งใคร
อาจจะซึ้งคนซึ่งไม่ซึ้งเรา
30 พฤศจิกายน 2546 18:51 น.
พิราบขาว
สักวานั่งรอรถโดยสาร
รอตั้งนานทำไมยังไม่มาหนอ
นั่งรอจนเหนื่อยใจจนใจท้อ
เมื่อไหร่หนอรถจะมาถึงสักคัน
รอทั้งวันยังไม่เห็นแม้เพียงเงา
รอมานานจนใกล้จะเที่ยงวัน
หากว่าฉันนั้นมีแมงกะไซด์
ฉันจะไปไม่หันกลับมาง้อ
โปรดเถิดหนอเห็นใจคนไร้ตังส์
ถ้าหากยังขับอยู่ให้รีบมา
อย่าให้รอจนขาเป็นเหน็บเอย
27 พฤศจิกายน 2546 19:45 น.
พิราบขาว
ยามเย็นตะวันจะลับฟ้า
ดั่งฉันล้าหมดแรงทรงกายใหว
เธอนั้นไปอยู่ที่แห่งหนใด
รู้ใมใครคนหนึ่งยังเฝ้ารอ
ตะวันยอแสงช่างเหมือนฉันจริงหนอ
ใจฉันท้อเหมือนดวงตะวันล้า
อยากวอนฟ้าช่วยส่งให้ตะวัน
โปรดเถิดตะวันส่องแสงให้ใจฉัน
27 พฤศจิกายน 2546 19:02 น.
พิราบขาว
ฉันไม่ใช่นางฟ้าแสนน่ารัก
เหมือนใครที่เธอรู้จักคนนั้น
ไม่ใช่เจ้าหญิงสวยหรูดูเป็นคนสำคัญ
และคงไม่ใช่นางในฝันของเธอ
แต่อยากจะเป็นแม่มดใจร้าย
ฉันจะร่ายมนต์เป่าเสกเสมอ
อย่างน้อยน้อยแค่ให้ได้รักจากเธอ
หลับก็ยังละเมอเพ้อถึงกัน
จะแปลงกายเป็นเจ้าหญิงแสนสวย
มีเธออยู่ด้วยในเทพนิยายฝัน
แต่ความจริงช่างว่างเปล่าแลเงียบงัน
คนเดินดินอย่างฉันไม่มีวันได้จากเธอ
หน้าส่วนตัว
1002
