1 มิถุนายน 2547 18:29 น.
พิมานรัถยา
เมฆาลบกลบแสงโสมให้หมองหม่น
เหมือนใจคนมองเดือนแสนเหว่ว้า
ศศิเสี้ยวดุจเกี่ยวรักจำพรากลา
อกโหยหาโศกสะอื้นถึงน้องนวล
ทิวาวันผันผ่านไปใจยังรัก
แจ้งประจักษ์ในจิตรำลึกหวน
กลิ่นดอกฟ้ายาใจยังรัญจวน
มิเรรวนซวนซบอยู่คู่แนบเนาว์
ดาริกาวะวิบวับกลางโพยม
บอกวอนลมพัดเมฆไปจากโสมเศร้า
เมฆลาไปม่านแขแจ่มพรายพริ้มเพรา
จันทร์มิเหงาเพราะดาวอยู่คู่เคียงจันทร์
แต่เหตุใดใจเรากลับเหงานัก
หรือเพราะรักนี้เกินกว่าจะใฝ่ฝัน
ได้แต่มองได้แต่คิดสารพัน
เพียงนับวันรอดอกฟ้ามาจูบดิน
แม้นดอกฟ้าอยู่สูงเกินเอื้อมถึง
คงตราตรึงมั่นหทัยไม่ผันผิน
วอนเทวาเทพไท้ท้าวองค์อินทร์
บอกกับนางยอดถวิลว่าดินรอ
ถึงจะหมื่นอสงไขย..ฤา..แสนกัป
กายแตกดับใจยังภักดิ์มิย่อท้อ
เป็นเพราะรักดวงดอกฟ้าดินจึงรอ
เพียงแค่ขอยุพินเจ้าเฝ้าเห็นใจ
สักเสี้ยวเศษแห่งหทัยที่นวลมอบ
จักขอตอบแทนด้วยสัมพันธ์ใส
ปฏิพัทธ์ทุกชาติภพมิเปลี่ยนใจ
หนึ่งหทัยมอบเพียงเจ้ายุพินเดียว
1 มิถุนายน 2547 09:38 น.
พิมานรัถยา
ยลหัตถ์น้อยร้อยรวงดวงดอกสวรรค์
ยลฉวีวรรณผ่องผุดดุจนิศา
ยลเนตรงามวามระยับดั่งดารา
ยลพักตร์นวลหยาดฟ้ามาโลมดิน
ยลรอยสรวลยวนเย้ากระเซ้าเล่น
ยินถ้อยนัยชัดเจนชวนถวิล
เปี่ยมอาทรห่วงหาเป็นอาจิณ
ดุจเพลงพิณจากสรวงพ่วงประทาน
หน้าส่วนตัว
569
