28 กุมภาพันธ์ 2552 21:48 น.
พิมพ์แก้ว
ต้องอยู่ยังไง....
ต้องทน ต้องทำอะไรยังไง
ชีวิตที่มีแต่ลมหายใจ
มืดมน อ้างว้าง และว่างเปล่า...
ยิ่งนาน ยิ่งเคว้ง....
ทุกครั้งที่กอดตัวเองยิ่งหนาว....
แค่ลมพัดเบาๆ ร้าวหัวใจ....
ดั่งเหมือนจะดับไปกับแสงตะวัน
เธออยู่ที่ไหน
ความรักเราตายแล้วหรือ
ไขว่คว้าไม่เจอสักมือ
ยิ่งรอ ยิ่งท้อใจ
ทำได้เพียงเท่านั้น......
เรียกเธอซ้ำๆ
หมื่นแสนล้านคำทุกวัน
เผื่อเธอซึ้งถึงความร้าวราน...
เธอจะเดินกลับมา
หายใจช้าๆ....
หัวใจเต้นเบากว่าเดิมช้าๆ...
ไม่เหลือเรี่ยวแรงจะเช็ดน้ำตา
...ฉันทำได้เพียงแค่....ร้องให้....
ยิ่งลืมยิ่งช้ำ...
สุดท้ายคำตอบคือ ทำไม่ไหว
แอบฟังเสียงในใจ
เสียงหัวใจดั่งเหมือนจะดับไปกับแสงตะวัน
เธออยู่ที่ไหน
ไม่สงสารใจฉันหรือ
ไขว่คว้าไม่เจอสักมือ
ยิ่งรอ ยิ่งท้อใจ
ทำได้เพียงเท่านั้น......
เรียกเธอซ้ำๆ
หมื่นแสนล้านคำทุกวัน
เผื่อเธอซึ้งถึงคนไร้ค่า....
เธอจะมาตอน...ฉันตาย
!-!-!-!-!-!-!-!-!-!-!-!
1 กุมภาพันธ์ 2552 23:11 น.
พิมพ์แก้ว
เจ็บปวดนักรักเราเขาแค่หลอก
แกล้งพูดหยอกบอกคำหวานให้หวั่นไหว
เมื่อรักแล้วฉันก็รักไม่กลับกลาย
หวังอยากได้ความรักจริงไม่ทิ้งกัน
แต่เมื่อรู้เธอมีเขาให้เศร้าหนัก
ใยคนรักซ่อนเลห์ร้ายทำลายฉัน
คิดว่าเป็นหนึ่งในใจกันและกัน
เป็นแค่ฝันหมดสิทธิ์หวงเขาทวงคืน
โอ้อกเราเมื่อรักแล้วยากจะหัก
ยากยิ่งนักจะรักใครใช่ง่ายหนา
เมื่อรักแล้วก็ไม่อยากต้องจากลา
แม้ถูกด่าว่าเหน็บเจ็บตรอมตรม
แต่นึกถึงหัวอกใครเมื่อได้รัก
คงไม่อยากถูกพรากไปให้ขื่นขม
ยิ่งคิดไปยิ่งปวดร้าวเศร้าอารมณ์
รักต้องล่มลมรักลวงบ่วงกรรมเวร
~~~~@~~~~
1 กุมภาพันธ์ 2552 22:21 น.
พิมพ์แก้ว
อยากจะตาย อยากจะตายไปให้พ้น
ไม่อยากทนทนอยู่ให้ใครหน่ายแหนง
มีความเศร้าความเจ็บช้ำคอยทิ่มแทง
หมดเรี่ยวแรง ใจอ้างว้าง สิ้นทางเดิน
จากเคยมีคนเคยรักรักเคียงข้าง
วันนี้ร้างอยู่ห่างไกลใจห่างเหิน
ปล่อยเราอยู่คู่น้ำตาฝ่าเผชิญ
เป็นส่วนเกินของใจเธอแค่เพ้อคอย
โอ้งานการเคยทำมาคราก่อนเก่า
บัดนี้เศร้าเขาเลิกจ้างแรงงานด้อย
รับทราบข่าวเราใจสั่นน้ำตาปรอย
ใจดวงน้อยเคว้งคว้างหนักกระอักกลืน
หมดแล้วหมดหมดแล้วฝันจะสานต่อ
สุดเหนื่อยหนอต่อชีวีที่ต้องฝืน
จะต้องทนอยู่อย่างไร ? กี่วีนคืน ?
กายต้องยืน ใจต้องข่ม จมน้ำตา
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
หน้าส่วนตัว
905
