28 กุมภาพันธ์ 2552 21:48 น.
พิมพ์แก้ว
ต้องอยู่ยังไง....
ต้องทน ต้องทำอะไรยังไง
ชีวิตที่มีแต่ลมหายใจ
มืดมน อ้างว้าง และว่างเปล่า...
ยิ่งนาน ยิ่งเคว้ง....
ทุกครั้งที่กอดตัวเองยิ่งหนาว....
แค่ลมพัดเบาๆ ร้าวหัวใจ....
ดั่งเหมือนจะดับไปกับแสงตะวัน
เธออยู่ที่ไหน
ความรักเราตายแล้วหรือ
ไขว่คว้าไม่เจอสักมือ
ยิ่งรอ ยิ่งท้อใจ
ทำได้เพียงเท่านั้น......
เรียกเธอซ้ำๆ
หมื่นแสนล้านคำทุกวัน
เผื่อเธอซึ้งถึงความร้าวราน...
เธอจะเดินกลับมา
หายใจช้าๆ....
หัวใจเต้นเบากว่าเดิมช้าๆ...
ไม่เหลือเรี่ยวแรงจะเช็ดน้ำตา
...ฉันทำได้เพียงแค่....ร้องให้....
ยิ่งลืมยิ่งช้ำ...
สุดท้ายคำตอบคือ ทำไม่ไหว
แอบฟังเสียงในใจ
เสียงหัวใจดั่งเหมือนจะดับไปกับแสงตะวัน
เธออยู่ที่ไหน
ไม่สงสารใจฉันหรือ
ไขว่คว้าไม่เจอสักมือ
ยิ่งรอ ยิ่งท้อใจ
ทำได้เพียงเท่านั้น......
เรียกเธอซ้ำๆ
หมื่นแสนล้านคำทุกวัน
เผื่อเธอซึ้งถึงคนไร้ค่า....
เธอจะมาตอน...ฉันตาย
!-!-!-!-!-!-!-!-!-!-!-!
1 กุมภาพันธ์ 2552 23:11 น.
พิมพ์แก้ว
เจ็บปวดนักรักเราเขาแค่หลอก
แกล้งพูดหยอกบอกคำหวานให้หวั่นไหว
เมื่อรักแล้วฉันก็รักไม่กลับกลาย
หวังอยากได้ความรักจริงไม่ทิ้งกัน
แต่เมื่อรู้เธอมีเขาให้เศร้าหนัก
ใยคนรักซ่อนเลห์ร้ายทำลายฉัน
คิดว่าเป็นหนึ่งในใจกันและกัน
เป็นแค่ฝันหมดสิทธิ์หวงเขาทวงคืน
โอ้อกเราเมื่อรักแล้วยากจะหัก
ยากยิ่งนักจะรักใครใช่ง่ายหนา
เมื่อรักแล้วก็ไม่อยากต้องจากลา
แม้ถูกด่าว่าเหน็บเจ็บตรอมตรม
แต่นึกถึงหัวอกใครเมื่อได้รัก
คงไม่อยากถูกพรากไปให้ขื่นขม
ยิ่งคิดไปยิ่งปวดร้าวเศร้าอารมณ์
รักต้องล่มลมรักลวงบ่วงกรรมเวร
~~~~@~~~~
1 กุมภาพันธ์ 2552 22:21 น.
พิมพ์แก้ว
อยากจะตาย อยากจะตายไปให้พ้น
ไม่อยากทนทนอยู่ให้ใครหน่ายแหนง
มีความเศร้าความเจ็บช้ำคอยทิ่มแทง
หมดเรี่ยวแรง ใจอ้างว้าง สิ้นทางเดิน
จากเคยมีคนเคยรักรักเคียงข้าง
วันนี้ร้างอยู่ห่างไกลใจห่างเหิน
ปล่อยเราอยู่คู่น้ำตาฝ่าเผชิญ
เป็นส่วนเกินของใจเธอแค่เพ้อคอย
โอ้งานการเคยทำมาคราก่อนเก่า
บัดนี้เศร้าเขาเลิกจ้างแรงงานด้อย
รับทราบข่าวเราใจสั่นน้ำตาปรอย
ใจดวงน้อยเคว้งคว้างหนักกระอักกลืน
หมดแล้วหมดหมดแล้วฝันจะสานต่อ
สุดเหนื่อยหนอต่อชีวีที่ต้องฝืน
จะต้องทนอยู่อย่างไร ? กี่วีนคืน ?
กายต้องยืน ใจต้องข่ม จมน้ำตา
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
29 มกราคม 2552 23:44 น.
พิมพ์แก้ว
เป็นแค่หัวใจทางผ่าน ต้องอยู่ในมุมที่มืดมน กับหัวใจที่ไร้ค่า.....
ได้...แค่ เฝ้ามองความสุขของเขาและเธอ........อยู่ไกลๆ .....
อย่างเหงาๆ....พร้อมกับน้ำตาทุกวัน.....อย่างคน.......ที่ไร้สิทธิ์
" ...รัก...นะ คิดถึง...มาก ....รอ...นะ " คือถ้อยคำ จากความรู้สึก
ที่ยังเป็นปัจจุบันเสมอ ........แม้สิ่งที่ได้ในวันนี้คือ ความว่างเปล่า
เคว้งคว้าง เดียวดาย เจ็บปวด เหน็บหนาว....
....ยิ่งนานวัน ยิ่งห่างไกล....
....ยิ่งเนิ่นนาน ยิ่งลางเลือน....
....เค้า...คนที่เธอเลือก .....ฉัน...คนที่เป็น........ทางผ่าน....
16 พฤศจิกายน 2551 18:43 น.
พิมพ์แก้ว
ลมหนาวพัดหวีดหวิวพริ้วพรมผ่าน
คงถึงกาลฤดูหนาวคราวนี้หนอ
ลมแห้งแล้งแสลงใจให้คนรอ
อดสูหนอ ท้อแท้ แลเดียวดาย
โอ้ลมหนาวพัดหวีดกรีดใจสั่น
เหมือนรู้วันฉันคนนี้ฤดีสลาย
เหนื่อยกับรักเมื่อเขานั้นมาเปลี่ยนไป
ขอเอนกายนั่งพักลงตรงพื้นดิน
มองลมพัดผ่านใบไผ่ใจหวิวหวั่น
มองเมฆผ่านเคลื่อนคล้อยไปให้ใจถวิล
มองเงาไม้ในน้ำใสสายลมระริน
ดังน้ำใจขาดวิ่นสิ้นข่าวคราว
ลมปะทะผิวเยือกเย็นเป็นระรอก
เหมือนยิ่งตอกย้ำดวงใจให้เหี่ยวเฉา
หมดจิตใจจะรับรู้ทุกเรื่องราว
เจ็บปวดร้าวดังใจหยุดทรุดกายา
ลมพัดมาเป็นระรอกบอกความหนาว
ให้ยิ่งเหงาเศร้าหงอยตาลอยหา
จากไปแล้วรักครั้งนี้ที่คอยมา
โอ้ชะตาอาภัพหนักรักลวงเรา
มองเหม่อไปทุ่งกว้างทางข้างหน้า
ยิ่งเหว่ว้าเดียวดายกายเหน็บหนาว
กอดตัวเองน้ำตาไหลใจสั่นเทา
ควาวมว่างเปล่าเข้าครอบงำช้ำดวงแด
โอ้ลมจ๋าลมพัดมาข้าหนาวเหน็บ
ดังคนเจ็บถูกกรีดใจให้เป็นแผล
แสนอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวใจใร้คนแล
มีรักแท้มอบแก่ใครไร้ราคา
.................++++++++..................
หน้าส่วนตัว
905
