19 มีนาคม 2550 21:19 น.
พิมพ์พักตร์จันทรา
เรือนกายของหญิงงามนั้นมิอาจรัดมัดตรึงชายได้เท่ากับเรือนใจที่สดใสงดงามบริสุทธิ์
เรือนกายงามทำได้เพียงความหลงชั่วครู่ชั่วยาม เรือนใจงามปักสลักจิตชายถาวร
19 มีนาคม 2550 18:27 น.
พิมพ์พักตร์จันทรา
วาเลนไทน์คือวันนัดเสียตัว
ใจระรัวอยากเสียตัวกันนักหนา
ถ้ารักพี่เร็วรี่เจ้าสิมา
รีบมาหาพี่นี้ที่โรงแรม
เปิดห้องนัดบรรเลงเพลงความรัก
ไม่นานนักได้ลูกเป็นของแถม
สมน้ำหน้าไม่สงวนที่สองแคม
หนุ่มเจ้าแย้มลูกเจ้านี้พี่ไม่เอา
สาวว่า พี่นี้ซิพ่อของลูก
จำพันผูกต้องรับเป็นหลักเสา
ชายว่าเรื่องอะไรกูต้องแบ่งเบา
ใครกันเล่าเสนอตนถึงที่นอน
ถ่างแขนถ่างขาอ้าให้สนอง
ถอดผ้ากองแย้มสรวลชวนให้สอน
เพลงรักทุกกระบวนเจ้าเว้าวอน
ถึงเมื่อตอนมีเด็กมึงรับเอย
ได้ยินคำสาวเจ้าน้ำตาร่วง
ไอ้คนลวงเลวโลกเอาตีนเสย
ชายก็ด่าออกไปเดี๋ยวนี้เลย
ก่อนตีนเกยเสยกลางหน้าผากพลัน
สาวแสนช้ำกล้ำกลืนทนบากหน้า
พ่อแม่อ้าแขนรับเฝ้าปลอบขวัญ
เช็ดน้ำตาให้ลูกทุกวี่วัน
แม่จอมจันทร์ลูกเจ้าแม่เลี้ยงเอง
19 มีนาคม 2550 17:30 น.
พิมพ์พักตร์จันทรา
มองผ่านสองตาชายคนหนึ่ง
แววตาซึ้งซึ่งหมายรักประจักษ์แจ้ง
แม้นมิเอ่ยวาจาหาคลางแคลง
สองตาแจ้งแถลงไขในรักพลัน
ตาสบตาพานพบเสน่หา
แหมือนแต่งบุญกันมาแต่ปางนั่น
ข้ามพิภพโลกามาด้วยกัน
ตาคู่นั้นฉันเคยเห็นในฝันเอย
19 มีนาคม 2550 16:35 น.
พิมพ์พักตร์จันทรา
รักเอยหากรักแล้วจำพราก
ใจลาจากขาดกันฝันสลาย
ตัวห่างรักสะบั้นพลันมลาย
สิ่งสุดท้ายที่เหลือคืออะไร
หน้าส่วนตัว
1396
