20 กุมภาพันธ์ 2552 08:35 น.
พิมพรรณ
ฉันจะอยู่วันนี้..เพื่อที่รัก
ได้ประจักษ์แจ้งในหัวใจฉัน
ถ้ารอยบุญร่วมสร้างแต่ปางบรรพ์
คงพบกันพรุ่งนี้..นะที่รัก
แดดละเมอเพ้ออ้อนวอนฟ้าว่า
วันนี้ลาพรุ่งนี้จะคืนตระหนัก
เหมือนเราสองต้องพรากจากไกลนัก
ไม่นานจักพบกันเหมือนฝันเรา
จามจุรีคลี่ใบไม่เหมือนก่อน
คล้ายอาทรถามไถ่ "ทำไมเหงา"
ชงโคบานหวานหวามย้อนถามเรา
"ทำไมเศร้าคอยหายอยู่ดายเดียว"
อยากจะบอกว่าท้อ รอที่รัก
ก็สุดจักเอ่ยได้ใจแปลบเสียว
เราจากกันเพื่องานประสานเกลียว
ถูกละเปลี่ยว แต่ปลื้มดื่มศรัทธา
ฉันต้องอยู่วันนี้สุดที่รัก
เพื่องานหนักเสร็จตามความปรารถนา
และพรุ่งนี้อยู่รับเธอกลับมา
แล้ววันหน้าชีวาตม์นี้อาจวาย
งานที่ชุกทุกข์ที่เศร้าที่เคล้าคละ
มันเกินจะทนแกร่วแล้วสหาย
อยู่พบหน้าเธอมั่นก่อนวันตาย
แล้วค่อยคลายชีพเพลีย..พักเสียที
17 กุมภาพันธ์ 2552 08:02 น.
พิมพรรณ
หยาดน้ำใสไหลซาบลงอาบหน้า
เช็ดด้วยฝ่ามือฝืนแล้วยืนเฉย
รินมาเถอะน้ำตาอย่าหยุดเลย
ทุกข์ที่เกยอกจะได้ไหลออกตาม
กี่ครั้งแล้วชีวิตต้องผิดหวัง
และกี่ครั้งที่ถูกโบยโดยคำหยาม
หว่างฤดีมีหนองพุพองลาม
ทุกข์เหมือนหนามเหน็บตรึงเจ็บถึงใจ
ถ้ากลั่นหนองกรองเลือดเชือดเนื้อพิษ
น้ำตาติดแต้มประสานจารคำไข
เอาความปวดรวดร้าวปนเข้าไป
ถ้อยที่ได้คงเข้มเต็มอัตรา
และเมื่อนั้นขวัญฤดีสุดที่รัก
คงประจักษ์จริงจังไม่กังขา
แทนจะเยอะเธอกลับคิด"อนิจจา"
ทุกข์เหมือนผาทับกั้นมันจริงจัง
พร้อมกันนั้นเธอคงคิดสงสาร
และให้ทานเศษสวาทสมมาดหวัง
แต่ช่างเถอะถึงจะได้ใดประทัง
ฉันก็ยังเจ็บร้าวดั่งคราวเดิม
ใจมันรานร้าวแยกแตกแล้วนี่
สุดจะมียาใดมาใส่เสริม
น้ำตาความปวดร้าวราวเชื้อเติม
ไฟทุกข์เพิ่มเผากมลจนวันวาย
และถ้าฉันต้องตายจากไปแล้ว
น้ำตาแพร้วอย่าพรากจากสหาย
เพราะครองชีพยังฉ่ำน้ำตาพราย
"ถ้าฉันตายน้ำตาใครอย่าริน"
13 กุมภาพันธ์ 2552 13:00 น.
พิมพรรณ
เราพบกันวันที่ฟ้าสีฟ้า
ตาต่อตาสบกันจิตหวั่นไหว
เฝ้าคิดถึงซึ้งนักรักคนไกล
ทั้งห่วงใยใฝ่หาเอื้ออาทร
นับวันคอยยามห่างหม่นหมางจิต
ยังเฝ้าคิดรุมเร้าใจไม่อาจถอน
จึงฝากคำข้ามฟ้ามาเป็นกลอน
ซึ้งคำวอนคนไกลอยู่ไม่เลือน
ความรักความเข้าใจมีไห้มาก
ไมตรีฝากจากใจไม่เคยเปื้อน
จะกี่วันกี่ปีหรือกี่เดือน
รักไม่เคลื่อนแปรผันขอสัญญา
วันข้างหน้าคือวันที่ฝันใฝ่
ใจสองใจจะช่วยกันร่วมฟันฝ่า
สุขหรือทุกข์ยากไร้ไม่นำพา
เมื่อศรัทธาหมดใจมอบให้เธอ
ทุกวันนี้แม้นกาลเนิ่นนานมาก
ยามเหนื่อยยากยังคำนึงถึงเสมอ
จะให้ลืมคงลืมยากเพราะอยากเจอ
คอยเพ้อเจ้อห่วงใยได้ทุกวัน
เราจากกันวันที่ฟ้าสีหม่น
อยากเริ่มต้นครั้งใหม่ได้แต่ฝัน
กาเสลาโรยรายิ่งจาบัลย์
"อยากขอวันเก่าเก่าของเราคืน"
9 กุมภาพันธ์ 2552 08:33 น.
พิมพรรณ
พยายามสร้างความหวังดีให้ชีวิต
ด้วยมีสิทธิ์ภูมิใจในวันหน้า
ถึงลำบากก็บากบั่นกัดฟันมา
รอวันฟ้าสีทองส่องชีวี
พยายามปรามใจไม่ไหวอ่อน
กับคำหลอนย้อนยอกของพวกผี
มีสติตั้งใจตรองให้ดี
อย่าให้มีโมหะมาครอบครอง
ก่อนกระทำการใดตรองให้มาก
แม้นเหนื่อยยากจะอดทนความหม่นหมอง
ใครจะว่าอย่างไรอย่าไปมอง
ถ้าเราทำถูกต้องมันต้องดี
อย่าหลงเชื่อคำคนปนยาพิษ
ใครคือมิตรใตรศัตรูดูถ้วนถี่
รวมทั้งคนหลายหน้าพวกกาลี
ถ้อยวจีของมันนั้นอย่าฟัง
ก็บากบั่นฟันฝ่ามานานนัก
จึงมีหลักชีวีถึงที่หวัง
กับคำคนเคยติฉินหมิ่นชิงชัง
คือพลังผลักดันสู่วันนี้
เบนสายตาเศร้าหมองขึ้นมองฟ้า
แววศรัทธาเชื่อมั่นนั้นเต็มปรี่
เราเลิกเป็นผู้แพ้แต่วันนี้
ตั้งฤดีประคองร่างอย่างมั่นคง
5 กุมภาพันธ์ 2552 08:02 น.
พิมพรรณ
วันแห่งความสับสนบนชีวิต
และดวงจิตเหนื่อยหน่ายด้วยไหวอ่อน
เขาคือคนห่วงหาเอื้ออาทร
ปลอบและสอนให้สู้กู้ชีวัน
เขาจึงคือทุกอย่างกลางความคิด
เขาเป็นมิตรแจ่มกระจ่างกลางความฝัน
จึงความรักศรัทธาค่าอนันต์
ทั้งที่เคยหวาดหวั่นวันอำลา
ชีวิตเคยแห้งแล้งจึงแฝงสุข
ลืมความทุกข์หัวใจเฝ้าใฝ่หา
กับการจากหลายปีที่ผ่านมา
การศึกษาแยกเขา..เราเข้าใจ
พบกันปีละครั้งใจยังชื่น
เร่งวันคืนให้ถึงมันวันฝันใฝ่
กาลเวลาระยะทางที่ห่างไกล
รักจะไม่แปรผันเชื่อกันมา
วาเลนไทม์ของทุกปีมีความหมาย
รอพี่ชายกลับบ้านผ่านมาหา
เสียงอ่อนทุ้มแววห่วงใยในดวงตา
รอเวลาเช่นนั้นทุกวันคืน
บทเพลงคอยสิ้นสุดที่จุดพบ
เมื่อคราวสบตาแล้วมีแววขื่น
ความเจ็บปวดลึกล้ำสุดกล้ำกลืน
มีหญิงอื่นกั้นกลางระหว่างเรา
หน้าส่วนตัว
1337
