23 สิงหาคม 2550 11:27 น.
พิมฝ้าย
เธอคงจะคิดว่ามันคงเป็นเหตุบังเอิญกระมังที่ได้รู้จักกับฉัน แต่สำหรับฉันแล้ว เธอคือส่วนหนึ่งของลมหายใจที่พริ้วผ่าน หากแต่ลมหายใจของฉันนั้นมันช่างหอมหวาน มันช่างน่าถนุถอนมเอาไว้ แต่เธอไม่เคยเข้าใจ เธอไม่เคยเข้าใจในเหตุเหตุผลของเราฉันไม่ได้เจ็บปวด หรือผิดหวัง เพราะฉันได้กระทำสิ่งที่มีค่าที่สุดให้กับเธอไปแล้ว นั่นก็คือฉันได้มอบ "มิตรภาพให้กับเธอ" หากแต่เธอจะใส่ใจ หรือจะถนอมมันเอาไว้นั่น ก็สุดแล้วแต่ ฉันคงบังคับจิตใจอะไรใครไม่ได้ เพราะทุกคนมีสิทธิ์เลือก เลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับชีวิตของตัวเอง แล้วฉันก็คือคนที่เธอไม่ได้เลือก...ก็แค่นั้น แต่เถอะนะ ขอให้ฉันให้ทำหน้าที่เพื่อนให้กับเธออย่างนี้อีกได้ไหม ฉันสัญญาว่าจะไม่ไปก้าวก่าย หรือทำให้เธอวุ่ยวายใจ แต่ฉันจะขออ ยู่เงียบ ๆ แต่ส่งกำลังใจไปให้เธอเสมอ ...มีความหวังดีให้เธออย่างนี้..ตลอดไป เถอะนะ
ฉันไม่ได้ขออะไรจากเธอมากมาย ...ขอเพียงให้เธอเข้าใจในความปรารถนาดีจากใจของฉันบ้างก็พอแล้ว...
วันหนึ่งข้างหน้า...ถ้าเธอคิดว่าฉันยังเป็นเพื่อนเธออยู่ ...ขอให้เธอกลับมาใหฉันนะ ที่ตรง นี้พร้อมมอบความอบอุ่นให้เธอเสมอ และตลอดไป