21 มิถุนายน 2550 15:01 น.
พิมญดา
หล่อนเดินเข้าห้องถัดไปเป็นห้องทำงานของมารดา เคาะประตู2ครั้งพร้อมเสียงก่อนที่จะบิดลุกบิดประตูห้องทำงานเข้าไปเห็นแม่เลี้ยงบัวแก้วนั่งเซ็นเอกสารกองโตอยู่ นี้อีก2วันจะสิ้นเดือนนี่น่า โหคุณนายบัวแก้วเจ้าขา..เหนื่อยไหมเจ้าคะ หล่อนพูดเอาใจประจบมารดาเดินเข้าไปโอบหลังคนที่หล่อนเรียกคุณนาย นี่หายไปเป็นอาทิตย์เลยนะพิม..ไม่เห็นแม่อยู่ในสายตาเลยนะ กลับมากินไรยังเรา หล่อนหอมแก้มมารดาซ้ายขวาจุ๊บๆๆอย่างเอาใจ แม่แก้วคนดีของพิมห่วงออกอย่างงี้ แล้วพิมจะ ไม่รักแม่ไม่เห็นแม่อยู่ในสายตาได้ไงจ๊ะ มารดาเงยหน้าขึ้นมองหล่อนกี่ทีหัวใจหล่อนก็ยอมผุ้หญิงคนนี้เสมอ บัวแก้วจับมือลูกที่โอบรอบคอไว้ขึ้นมาจุ๊บเบาๆ แม่รักเราไงเราถึงรักแม่ แม่ทำงานเหนื่อยทุกอย่างก็เพื่อเรานั่นแระรู้ไหม นี่เราจะไม่ไปไหนแล้วใช่ไหม คะแม่อาทิตย์นี้คงไม่ไปไหน พิมขอรวบรวมข้อมูลให้เยอะๆก่อน ตอนนี้อยู่ช่วยแม่ก่อนคะ มารดายิ้มได้ฟังคำหลัง ไม่วายแอบบ่นในใจ เข้าใจให้คำตอบแม่นะ อาทิตย์นี้ไม่ไปไหน อาทิตย์หน้าละ
แม่จ๋า.ออกไปหาไรทานกับพิมนะ งานนี่เอาไว้ก่อนเด๋วพิมมาช่วย นะแม่กลับมาพิมยังไม่ได้ทานไรเลย งั้นเด๋วพิมไปสั่งครัวให้เค้าทำกับข้าวตั้งโต๊ะไว้รอนะแม่ มารดาพยักหน้ายิ้มให้กับลูกสาวคนเดียวของหล่อน จนร่างเล็กเพียวบาง อดที่จะหันกลับมามองแม่อีกครั้งไม่ได้ แม่แก้วจ๋า ตอนแม่เป็นสาวแม่สวยปะ ทำไมลูก บัวแก้วยกมือลูบหน้าตัวเอง แม่แก่ไปมากหรือไง ป่าวจ้า พิมว่าแม่ของพิมสวยน๊า เหมือนนางงามเชียงใหม่เลยแม่..อิอิ บัวแก้วค้อนลูกสาวขวับใหญ่ แม่แก่แล้วลุกมาชมแม่จะเอาอะไรอีก ป่าวค้า..แม่น่ะรู้ทันพิมงี้ทุกทีเลย แต่พิมพูดจริงนะแม่ แม่ของพิมส้วยสวย หล่อนเอียงคอตอบมารดาที่นั่งอมยิ้มอยู่ บัวแก้วสวยจริงใครที่เห็นหล่อนเดินกับลุกสาวมักจะเข้าใจผิดคิดว่าพี่กับน้องเดินด้วยกัน ก็แหงละหล่อนมีพิมกานดาตอนอายุ17นี่ ตอนนี้ลูกสาวหล่อนอายุ23แล้ว หล่อนอายุเลยเลขสี่แล้ว เวลาเร็วจริงๆบัวแก้วคิดในใจ แม่รู้ป่าวเพื่อนพิมเค้าว่าพิมเป็นน้องแม่อ่าคะ จริงๆนะแม่ไม่แก่เลย สวยขึ้นทุกวัน ไม่งั้นพ่อเลี้ยงศักดิ์ชายคงไม่ไปๆมาๆหรอกพิมว่า หล่อนว่าพรางทำหน้าหงิกขึ้นมาอย่างเร็วพอพูดถึงหนุ่มใหญ่ชื่อศักดิ์ชาย บัวแก้วอมยิ้ม หวงแม่สิเรา ดูทำหน้าเข้าพ่อเลี้ยงเค้าเป็นเพื่อนแม่ นะพิมคิดอะไรลูก เฮอะ..แม่ว่าเป้นเพื่อนเวลาเค้ามองแม่ พิมไม่เห็นเค้ามองเหมือนเพื่อนเลย มีลูกเมียแล้วด้วย ยิ่งลุกชายพ่อเลี้ยงนะแม่พิมไม่ชอบเลย มาทีไรมองพิมเหมือนจะกินได้งั้นอะ ว๊ายลูกคนนี้ดูพูดเข้า ไม่เอาแล้ว ไหนว่าจะไปสั่งกับข้าวไง มารดาตัดบทก่อนที่หล่อนจะอารมณ์วีนมากกว่านี้ถ้าเอ่ยถึง2พ่อลูกนั้น นั่นสิคะพิมลืมเลย งั้นเด๋วพิมไปลงมือเองดีกว่าแม่ไม่ได้ชิมฝีมือแม่ครัวคนสวยคนนี้นานแระรอแป๊บนะแม่ พิมกานดาหายไปจากห้องแล้ว บัวแก้วยังยิ้มนี่ถ้าเขารู้ว่าลูกสาวเขาโตขนาดนี้เขาจะทำอย่างไรนะใครคนนั้นของบัวแก้วหายไปตั้งแต่รู้ว่าบัวแก้วท้องพิมกานดาได้1เดือนไปกับผู้หญิงคนใหม่ คนที่บัวแก้วเก็บเขาไว้ในใจมา23ปีที่หล่อนไม่เคยให้อภัยเขาเลย
21 มิถุนายน 2550 08:54 น.
พิมญดา
แปบเดียวของหล่อนไม่ได้พูดเหมือนนัดไว้เลย ยั่งคงนั่งหน้าคอม เช็กเมล์ทั้งงานและของเพื่อนที่ส่งมาให้ โห..ไมเยอะขนาดนี้อ่า ..โอ้ยขี้เกียจอ่าน ค่อยกลับมาดูใหม่ดีกว่า หล่อนปิดเครื่อง คว้าผ้าเช็ดตัวเดินตัวปลิวเข้าห้องน้ำ นายน้อยเจ้า เสียงป้าอุ่นเรียกอยู่หน้าประตูห้อง เจ้าป้า..แป๊บหนึ่งพิมแต่งตัวอยู่เด่วออกไปแล้วค๊า แม่เลี้ยงโทรมาเจ้า .. เสียงแม่บ้านเงียบไปคงคุยโทรกับแม่แน่ๆ นี้หล่อนหายไปอาทิตย์หนึ่งเต็มๆก่อนไปก็ได้แต่โทรบอกแม่ แต่ตัวไปได้ไปบอกด้วย ว่าหล่อนจะไปเชียงราย
..เชียงราย..ไปคราวนี้หล่อนได้ข้อมูลมาแน่นพอที่จะเขียนบทความของชนเผ่า คนไร้สัญชาติเพื่อเขียนบทความส่งสำนักพิมพ์ มีองค์กรเอกชนและรัฐให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ข้อมูลที่แม่นักเขียนสาวจึงมักแน่น เพราะต้องลุยเอง มารดาของหล่อนเป็น คนเชียงรายเหมือนกัน ตั้งแต่จำความได้แม่พาหล่อนมาอยู่เชียงใหม่
ตอนเด็กๆหล่อนเคยถามพ่ออยู่ไหน มารดาตอบหล่อน พ่อไปสวรรค์แล้ว หล่อนเชื่อที่แม่พูดเพราะแม่ไม่ได้ทำให้หล่อนรู้สึกว่าหล่อนขาดพ่อ ฉะนั้นแม่เลี้ยงบัวแก้วจึงไม่ค่อยห่วงเท่าไหร่ถ้ารู้ว่าหล่อนไปเชียงราย ที่นั้นมีคุณยายบัวเงินแม่ของมารดาหล่อน คุณยายวัย67ปี จึงมักจะดีใจจนออกนอกหน้าทุกครั้งที่หล่อนไปนอนบ้านที่เชียงรายหล่อนเป็นหลานสาวคนเดียวที่คุณยายหลงซะเหลือเกิน เพราะแม่บัวแก้วเป็นลูกสาวคนเดียวของยาย พิมกานดาเป็นลูกสาวคนเดียวของแม่ .แล้วงี้ไม่ให้คุณยายหลงได้ไงหล่อนขี้ประจบซะขนาดนั้น
แต่งตัวเสร็จแล้วมองหาป้าอุ่น ป้าอุ่น พิมไปหาแม่แล้วนะคะ .เอามอไซด์ไป.เออ ป้าจ๋าบอกลุงมีล้างรถให้พิมทีเจ้า เจ้าเด๋วป้าบอกหื้อเจ้า หล่อนคว้ามอเตอร์ไซด์คันโปรดสีแดงสดตามยุคสมัยขับออกไปไม่เร็วนัก หล่อนใช้เวลาไม่ถึง10นาที ก็ถึงรีสอร์ท บัวแก้ว ของ มารดาหล่อน
ยามวัยกลางคนเห็นหล่อนขับมอไซด์จอดรีบวิ่งมาทำความเคารพ พร้อมรับรถเอาไปเก็บ คุณพิมหายไปหลายวันเลยนะคับ จ้าลุง.พิมไปเชียงรายมา มีลุกค้าเยอะไหมจ๊ะ ครับมีทัวร์ลงแม่เลี้ยงเหนื่อยเลยครับคุณพิม พอแระลุง..จะบ่นพิมอะดิเนี่ย โห พอๆๆนะ พิมไปหาแม่ดีกว่า ว่าแล้วหล่อนก็เดินตัวปลิวเข้าไปในร้าน ปล่อยให้ลุงคำปันยามยืนยิ้มเอ็นดูกับความรู้ทันของนายสาวตัวน้อย พนักงานหลายคนยกมือไหว้หล่อน หล่อนรับไหว้ทั้งที่หลายคนอายุพอๆกับหล่อน ยิ้มสวยไปก่อนส่งคำทักทายที่ทีเล่นที่จริง หวัดดีทุกคน ไหนบอกมาสิตั้งใจทำงานป่าวใครเกเรบ้างเนี่ย ..หือ ไม่จ่ายเงินเดือนน๊า พิกุลเด็กสาวหน้าจิ้มลิ้มอมยิ้มหันไปตอบนายสาว
พี่นาอะ..คุณพิมชอบสวยเกินคุณพิม อ้าวหรอ..ทำงี้ได้ไง..งั้นเด่วพี่ไปจัดการเอง..ทำงานเหอะเรา เด็กสาวรับคำเดินไปห้องทำงานอีกห้องก็เห็นคนโดนพาดพิงว่าสวยเกินหน้าหล่อนนั่งทำเอกสารทัวร์อยู่ มาแล้วหรอพี่ คุณป้าอยู่ในห้องแน่ะพี่ หล่อนบุ้ยปากให้ลูกพี่สาวคนสวยพร้อมกับอมยิ้มอย่างประจบ นี่เราทำงานลุกน้องเค้าบ่นกันทุกคนเลย นู๋นาหุบยิ้ม ใครฟ้องพี่ นาก็ทำงานช่วยป้าแก้วน๊า พี่ไม่เชื่อไปถามป้าแก้วดู สิคะ เปล่าใช่เรื่องนั้น มีคนบอกว่าเราสวยเกินพี่ หล่อนตอบพร้อมยิ้มกว้าง นู๋นาอ้าปากค้างคิดได้หัวเราะร่วน โอ้ยๆพี่พิมก็ไม่สวยจะทำตามนโยบายพี่ได้ไงอะคะ คราวนี้หล่นหน้าเบ้ นโยบายไรนา หากิ๊กไปวันๆๆนะพี่ คราวนี้ทั้งสองคนหัวเราะพร้อมกันเมื่อนึกถึงนโยบายนี้ขึ้นมาแต่ไม่วายหันไปปรามนู๋นาเบาๆ เฮ้ยบ้าสินา..เด๋วใครได้ยินเข้าจะหาว่าเราเจ้าชู้..ไปทำงานโน่นลูกค้ามาแล้ว หล่อนเห็นรถตู้มาจอดเทียบหน้ารีสอร์ท
20 มิถุนายน 2550 23:10 น.
พิมญดา
เสียงปิดประตูรถดังโครม ทำให้ป้าแม่บ้านวัยกลางคนต้องรีบเปิดประตูบ้านออกมาดูจากเรือนยกพื้นสูงรถสีเทาปิกอัพ4ประตูจอดสงบนิ่งหน้าประตูรั้ว ป้าอุ่นได้แต่ส่ายหน้าอมยิ้ม มองด้วยความเอ็นดู มาแล้วเจ้านายน้อยของป้า ก่อนที่ป้าอุ่นจะถึงตัวคนที่แกเลี้ยงดูมาแต่เล็ก เจ้านายน้อยก็เข้ามาประชิดตัวพรางกระโดดหอมแก้มแม่บ้านฟอดใหญ่ โอ้ย...ป้าจ๋าพิมคิดถึงป้าจังเลยเจ้า. ป้าอุ่นมองหน้านายน้อยคนงามหันค้อนควับใหญ่
บ่ต้องมาปากหวานกับป้าหรอกเจ้า ..โน่นแม่เลี้ยงเรียกหาแน่ะเจ้า มือที่โอบรอบเอวป้า คางเกยไหล่ผงกหัวนิดหนึ่ง ก่อนจ้องหน้าป้าอุ่นเหมือนจะลังเล.. จริงง่ะ...ป้าแล้วนี่พิมต้องทำดีน๊า แม่ต้องบ่นพิมแน่ๆ ป้าจ๋าช่วยหน่อยนะคะ เสียงที่อ้อนคนใจอ่อนอย่างป้าอุ่นหรือจะไม่ช่วยแต่ไม่วายหยอดคำบ่นลงไปด้วย มันก็น่าบ่นอยู่หรอก หายไปตั้งอาทิตย์ ไม่ให้แม่เลี้ยงบ่นได้ยังไงเจ้า พิมกานดาสาวน้อยรู้แล้วว่าคนที่จะช่วยหล่อนได้มีแต่แม่อุ่นนี่แระที่แม่ของหล่อนจะไม่บ่น ป้าจ๋า..พิมไปทำงานน๊า..แล้วไอ้งานพิมนี่มันต้องนอนค้างอะป้า..เออ..แล้วแม่ไปไหนเจ้าวันนี้ไม่อยู่หรอหรือไปรีสอร์ทแล้ว..พิมไม่ได้แวะซะด้วยสิ กะว่ามาอาบน้ำก่อน เดี่ยวค่อยไป
ป้าอุ่นคว้ากระเป๋าในมือหญิงสาวไปวางโต๊ะม้านั่งรื้อเสื้อผ้าที่ใส่แล้วของหญิงสาวออกมา พิมกานดานายน้อยของป้าอุ่นแม้จะดูก๋ากั๋น ยังไงความเรียบร้อยก็ยังมีอยู่บ้างหล่อนเก็บเสื้อผ้าที่ใส่แล้วพับใส่ถุงแยกต่างหากไม่รวมชุดชั้นในที่หล่อนไม่ยอมให้ใครซักต้องซักเองป้าอุ่นยิ้มกับความมีระเบียบของนายน้อยแล้วมองตามหลังของหญิงสาวหายเข้าไปในห้องนอนหล่อน ยังไม่ได้คำตอบเลยว่าแม่เลี้ยงบัวแก้วอยู่ที่ไหน
แต่ได้ยินเสียงใสๆดังออกมาจากในห้อง ป้าจ๋า..พิมขอน้ำเย็นสักแก้วนะคะ เจ้า เสียงแม่บ้านตอบรับคำเดียวไม่ถึงนาทีน้ำเย็นๆก็วางข้างคอม หล่อนไม่ได้หันไปมองด้วยซ้ำ แต่ปากขยับคำขอบคุณหวานจ๋อย ขอบคุณเจ้า. ยกน้ำดื่มจนชื่นใจแล้ว ป้าเอาไปเก็บเหอะเด๋วหกใส่หนังสือพิม...ป้าอุ่นมองตามกองหนังสือเอกสารในห้อง ที่นายน้อยหวงนักหวงหนา ไม่ค่อยมีใครได้เข้าห้องหล่อนนัก แม้แต่เพื่อนที่นายน้อยพามาหล่อนกำชับห้ามใครเข้าห้อง ทุกอย่างหล่อนขอเก็บกวาดเอง นอกจากเสื้อผ้าที่ซักรีดแล้วให้เอาวางไว้หน้าห้องหล่อนเข้าไปจัดการเอง
ป้าอุ่นรับแก้วน้ำจากมือนายน้อยหล่อนก็คว้าหูโทรศัพท์กรอกหมายเลขรีสอร์ท ฮัลโหล...นาหรอ..นี้พี่พิมนะ คุณแม่อยู่ไหมจ๊ะ ..หรอ..ฮื่ม ..ไม่เป็นไรเด๋วพี่อาบน้ำก่อนเด๋วออกไปหาแม่นะ..ขอจัดของเช็ดเมล์แปบ นะจ๊ะน้องรัก..จุ๊บๆๆ..จ้าจ้า คิดถึง เสียงหัวเราะคิกคัก ป้าอุ่นมองแล้วอมยิ้ม นี้ปลายทางคงเจ้านู๋นาหน้าหมวยลูกพี่ลูกน้องละสิ ลูกพี่กลับมาแล้วนี่
หน้าส่วนตัว
2279
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
