11 สิงหาคม 2552 20:07 น.
พิมญดา
สารภาพ!วันนี้ปีไหนไหน
แม้พอศอเปลี่ยนไปใช่เปลี่ยนหนอ
ยังรักมั่นเท่าชิวิตไม่คิดพอ
รักที่ก่อ..จากเลือดแม่แท้จากใจ
แม่ก่อเกิดกำเนิดลูกคนนี้
เป็นคนดีของสังคมที่กว้างใหญ่
ด้วยคำสอนของแม่ที่ห่วงใย
รู้อภัยกตัญญู..คู่ชีวี
แม่บอกว่า..อย่าขโมยของใครเขา
ไม่งั้นเราจะไม่เหลือแม้ศักดิ์ศรี
แม่บอกว่า ..ไหว้พระนะคนดี
เสริมราศี..ลูกรอดปลอดภัยพาล
แม่บอกว่า..อ่อนน้อมถ่อมตนไว้
ยกมือไหว้ผู้ใหญ่ให้อ่อนหวาน
หน้าอย่าบึ้งเหมือนว่าน่ารำคาญ
ยิ้มเบิกบาน ใครเห็นเป็นชื่นชม
แม่บอกว่า..อย่ายกตนข่มใครอื่น
ข้ามสะพาน..มันยังลื่น.จะขื่นขม
ก้าวให้พ้น ก่อนตำหนิ ใครจ่อมจม
อย่างหลงลม..ว่าเจ๋ง..เพ่งโทษคน
นี่ยังกล่าวไม่หมดจดคำสอน
เมื่อตอนเป็นละอ่อนยังสับสน
พอเติบใหญ่รู้ซึ้งถึงกมล
แม่คือคนดีที่หนึ่ง..ตรึงอุรา
กราบตรงตักแม่จ๋ามาลาวาง
สองมือสร้างลูกมาไม่เคยบ่น
สอนให้พิมเป็นคนดีที่อดทน
โลกยินยล..พระคุณแม่..แผ่กว้างไกล
ขอให้แม่อยู่กับลูกถึงขวบร้อย
ลูกจะคอยดูแลไม่ไปไหน
จะฟูมฟักรักแม่เหนืออื่นใด
แม่คือพระ..ประจำใจ..ของลูกเอย
^-^รักแม่คะ^-^
7 สิงหาคม 2552 22:00 น.
พิมญดา
เมื่อใจหม่นจนชาล้าชีวิต
หวังจะปิดหัวใจให้แน่นหนา
ช้ำในอกตกนรกตลอดมา
จมน้ำตาช้านาน..ลานระทม
เคยมีรักเขาผลักลงเหวลึก
ความรู้สึกเจ็บแค้นแสนขื่นขม
ถูกทำลายย่อยยับเหมือนกับลม
นอนจ่อมจม..ไร้หวังพังยับเยิน
เธอ!เข้ามาปลอบใจตอนไหนเล่า
คอยมาเฝ้าห่วงใยไม่ห่างเหิน
มาจับมือร่วมเคียงเพื่อนร่วมเดิน
เคยเผชิญอ้างว้าง..ก็สร่างไป
อาจจะเป็น..คนนี้..ที่รักแท้
มาดูแลหัวใจ..ให้สดใส
คนที่คงไม่ทำเศร้าทรวงใน
คนที่ใจไขว่คว้า..หามานาน
เธอ!เปิดใจให้พบฟ้าสีทอง
ที่ผุดผ่องส่องรักถักทอหวาน
เธอทำฉันหลุดความทุกข์ทรมาน
หวังว่ารัก..คงผ่าน...นานนิรันดร์
5 สิงหาคม 2552 14:29 น.
พิมญดา
อยากถามข้อข้องใจพี่ชายน้อง
คอยปกป้องคุ้มครองน้องเสมอ
ยามเจ็บไข้ไม่สบายรีบมาเจอ
น้ำตาเอ่อ.พี่รีบซับ..ปรับหัวใจ
มาวันนี้อยากถามพี่ดีไหมหนอ
ภาพที่ก่อความดีน้องหวั่นไหว
แค่น้องสาว-พี่ชาย มันมากไป
คิดอย่างไร.บอกน้องจะจองจำ
ลึกในใจไหวหวั่นคำพี่ห่วง
อยากเปลี่ยนช่วง..พี่ชาย..ใจกลัวช้ำ
หวั่นพี่มีบางใครในน้ำคำ
แล้วพี่ทำ..หน้าที่ ..แค่พี่ชาย
อยากบอกพี่เรียกแฟนแสนอึดอัด
ความรู้สึกเด่นชัดมัดใจหมาย
พี่ทำดีต่อน้องตั้งมากมาย
ปากน้องเรียกพี่ชาย..ใจเรียกแฟน
จะลุ้นรอ.ต่อสัญญา.ถ้าพี่ชอบ
จะลดกรอบน้องสาวเฝ้าหวงแหน
จะมอบคำที่รักให้พี่แทน
ขออ้อมแขนพี่โอบกอด..ตลอดกาล
3 สิงหาคม 2552 16:53 น.
พิมญดา
หัวใจ!ฉันมันเป็นอะไร
ทำไมไหวหวามอยู่อย่างนี้
มองฟ้างามยามสุนทรีย์
ณ.ราตรี..นี้ที่พร่างพราย
หัวใจ!ฉันมันเป็นอะไร
เหม่อ-เหงา-เศร้าทรวงไม่หาย
พิลี้พิไลกระวนกระวาย
เหมือนลมหายใจปลิวคว้างทางลม
หัวใจ!ฉันมันเป็นอะไร
ร่ำร่ำจะไปให้ใจสุขสม
คิดถึงอยู่ไหนจะไปชื่นชม
หวังใครมาห่มให้สมใจปอง
หัวใจ!ฉันมันเป็นอะไร
มองดอกหญ้าไหวหัวใจลอยล่อง
สายลมผ่านพลิ้วลิ่วตามครรลอง
หอบหัวใจฟ้องลอย..ตามหาเธอ
หัวใจ!ฉันมันเป็นอะไร
หวังให้บางใครมาใกล้เสนอ
ฝากสุนทรถ้อยร้อยกานท์บำเรอ
ได้แต่ละเมอ..เพ้อพร่ำรำพัน
หัวใจ!ฉันมันเป็นอะไร
อยากได้หัวใจของคนในฝัน
อยู่คู่แนบชิดสนิททุกวัน
ตราบชั่วนิรันดร์..มีฉันคู่เคียง
2 สิงหาคม 2552 16:31 น.
พิมญดา
จากน้ำตามาเป็นกลอนนอนสะอื้น
เขียนระบายความขมขื่นฟื้นไม่ไหว
ความปวดร้าวยากกลบลบจากใจ
เหนืออื่นใดภาพเธอยังฝังวิญญาณ
กลั่นอักษรออกมาน้ำตาริน
หวังยลยินบางใครใคร่มาอ่าน
อยู่ลานกลอนสุดท้อทรมาน
มีแต่งานอกหักรักร้าวรอน
หยดน้ำใสไหลลงบนกระดาษ
ใจเหมือนขาดจรดถ้อยร้อยอักษร
จับปากกาสั่นไหวใจอาวรณ์
นึกถึงตอนรักหวานนานนับปี
รีบกำหนดบทขึ้นบรรทัดแรก
เหมือนมีดแทรกกลางทรวงร่วงกับที่
ที่รักจ๋า..ยังรักเธอ..นะคนดี
กลอนบทนี้..บันทึกมาน้ำตาคน
จากน้ำตามาเป็นกลอนอักษรร้าว
จะกี่ร้อนกี่หนาวเฝ้าใจหม่น
โลกสร้างรักนักกวีนี้มืดมน
สีหมึกปนน้ำตา..มาเป็นกลอน
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
1284
