12 พฤษภาคม 2552 11:00 น.
พิมญดา
วันรักหวานเพื่อนต่างมีรอยยิ้ม
พอรักอิ่มเขาร้างต่างห่วงหา
มาทายทักปลอบขวัญกันเรื่อยมา
ยิ่งน้ำตาไหลรินสิ้นหวังคืน
บ้างชวนคุยให้หายคลายบอบช้ำ
มีแต่เรื่องขำขำอย่าขมขื่น
บอกว่าอย่าร้องไห้ทุกวันคืน
ยิ้มระรื่นแต่เจ็บหนักจากข้างใน
ซึ้งน้ำใจจากเพื่อนคอยท้วงทัก
ร้าวเพราะรักเขาปันใจให้คนใหม่
ก่อนเคยเป็นผู้หวังดีคอยปลอบใจ
แต่วันนี้ไม่เหลือใยใครเคยมี
ใช่อยากหวนคืนกลับรักกับเขา
แต่หัวใจดวงเก่าแสงริบหรี่
อยากฟังเสียงปลอบโยนอีกสักที
แม้คนดีทำช้ำใจใช่ชิงชัง
วานสายลมส่งข่าวบอกเขาบ้าง
อย่าลาร้างตัดสัมพันธ์กั้นความหวัง
โทรถามข่าวเหมือนเพื่อนพอประทัง
คงยับยั้งน้ำตาหยดรดหมอนเอย
6 พฤษภาคม 2552 14:25 น.
พิมญดา
ขอให้รักคุ้มครองเราได้ไหม
สิทธิ์ของใจส่อแววตาพาห่างเหิน
ระยะทางของเราเหงาเหลือเกิน
ปล่อยนานเนิ่นเห็นลางเศร้าเฝ้าระทม
กว่าจะปลูกต้นรักเต็มหัวใจ
คอยผลิตดอกออกใบให้สุขสม
แผ่กิ่งก้านต้านฝนทนสายลม
จะปล่อยล้มตายไปหรือไรกัน
กลับมาทบมาทวนอย่าด่วนคิด
มาใช้สิทธิ์ความรักจากสวรรค์
ให้เราสองครองรักความผูกพัน
มาร่วมฝันเช่นเดิมเติมชีวี
ขอความรักคุ้มครองอย่าหมองหม่น
รักคนจนแน่นอนมิถอนหนี
รักรักรักได้ยินไหมใจคนดี
คำรักนี้คอยคุ้มภัยยามไกลตา
หากรักเรานานไปใช่ว่าเก่า
เพียงสองเรางานเข้ามากหนักหนา
พอเธอว่างฉันไม่ว่างบางเวลา
อย่าชักช้า..หวนกลับมา..หารักเรา