14 กุมภาพันธ์ 2552 08:46 น.
พิมญดา
เพียงสมมุติว่าเราสองครองคู่กัน
ดั่งสวรรค์ประทานรักสุขสันต์
เพียงสมมุติว่าเราหยุดจะคบกัน
หัวใจฉันก็สั่นเหมือนไข้ใจ
ขออย่าห่างหัวใจที่ไหวอ่อน
อย่าตัดรอนความรักจะได้ไหม
แค่ฉันคิดถึงผลลัพธ์สุดอาลัย
ก้าวผ่านใจฉันแล้วนะอย่าเผลอตัว
ขาดเธอไปหัวใจวายตายแน่นอน
เขียนบทกลอนคงไม่ไหวไข้ปวดหัว
เพราะรักมากหากเธอจากฉันจึงกลัว
ไฟสลัวกลัวเธอหายไม่คลายคืน
หากสองเรามีเรื่องให้หนักใจ
ขอได้ไหมโกรธอย่านานพานขมขื่น
คิดถึงวันมองจันทร์ทุกวันคืน
เราสองชื่นชมดวงดาวพราวฟ้างาม
ใจของฉันสารภาพว่ารักมาก
หากว่างานยุ่งยากไม่อยากถาม
จะคอยเป็นแรงใจใฝ่เดินตาม
ทุกโมงยามพูดได้เลยเอ่ย..รักเธอ..
13 กุมภาพันธ์ 2552 15:28 น.
พิมญดา
โหดร้ายเกินหรือเปล่าเล่าพี่จ๋า
ในแววตาเหินห่างทางรักเหงา
ก่อนเคยรักพักพิงมานานเนา
คำว่าเราใช้ร่วมฝันนั้นมาไกล
ลืมแล้วหรือห้องใจน้องเคยนอน
พี่สัญจรร่อนเร่มาอาศัย
น้องเปิดแย้มให้พี่พักห้องหอใจ
สานเยื่อใยไมตรีพี่เรื่อยมา
จากเพียงเดือนทำน้องหมองครองใจหม่น
นี่หรือคนที่น้องรักปักใจหา
เปิดโรงแรมหัวใจให้พี่ยา
ก่อนใครมาขอจองห้องคนงาม
คงต้องปิดห้องหัวใจให้ค้างแรม
คงไม่แง้มเปิดไว้ให้ไถ่ถาม
ปิดประตูให้แน่นทุกโมงยาม
เหลือเพียงนามลางเลือนเหมือนเงาจันทร์
เสียแรงรักแนบเนาว์เฝ้าหวงแหน
เอาเรือนใจทดแทนแซมรักฝัน
สิ่งสุดท้ายเหลือทิ้งไว้รอยผูกพัน
ฝันของฉัน..ร้างเลือน..บนเรือนใจ
13 กุมภาพันธ์ 2552 09:08 น.
พิมญดา
เงียบในใจยิ่งนักรักห่างหาย
สิ่งที่หมายลาลับไม่กลับหลัง
รักเคยหวานกลับต้องมาผุผัง
สิ่งที่หวังยับเยินเกินเหลียวมอง
เงียบไร้เสียงสำเนียงเรียงร้อยรัก
ฉันจมปลักอยู่กับเงาที่เศร้าหมอง
ไม่มีแล้ววันรักสุขทุกข์มากอง
น้ำตานองร้องร่ำพร่ำเป็นกลอน
อยากระบายความเจ็บเต็มผืนฟ้า
แล้วป้ายด้วยน้ำตาคนใจอ่อน
เอาความช้ำแต้มสีใจปอนปอน
จะขอผ่อนความปวดรวดร้าวทรวง
ไปดีเถิดบนเส้นทางรักครั้งใหม่
หมดเยื่อใยต่อกันอย่าห่วงหวง
ปล่อยให้สายลมพัดผ่านคำลวง
ที่เคยล่วงสาบานจงจางไป
มีน้ำตาแต่ไร้เสียงเพียงสะอื้น
ความขมขื่นจะขอกดเพียงหยดไหล
ไม่ร้องขอความเห็นอกหรือเห็นใจ
น้ำใสใสไหลออกตา..น้อยค่าเกิน
11 กุมภาพันธ์ 2552 09:19 น.
พิมญดา
ไม่มีเธอจะบอกรักใครดีหนอ
ไม่มีเธอมาคอยต่อกลอนฝากฝัน
ไม่มีเธอปล่อยฉันเพ้อใต้เงาจันทร์
ไม่มีเธอแล้วนี้ฉันบอกรักใคร
ไม่มีเธอไม่มีใจรักใครแล้ว
ไม่มีเธอคงไม่แคล้วนั่งร้องไห้
ไม่มีเธอฉันจะอยู่ได้อย่างไร
ไม่มีเธอจะทำไงให้ทุเลา
ไม่มีเธอหัวใจฉันเหมือนไข้หนัก
คงจะเป็นอาการรักสลับเหงา
ตัวไม่ร้อนแต่หน้าตาดูซึมเซา
โรคคิดถึงมันรุมเร้าเศร้าดวงแด
ไม่มีเธอไม่เคยเผลอหาใครแทน
ชายทั่วแดนขอเป็นแฟนหาแยแส
ยังยึดมั่นสัญญารักไม่ผันแปร
ฮักแต้แต้ แน่นักรักคนเดียว
ไม่มีเธอจะบอกรักแมวที่ไหน
ไม่มีเธอควงแขนใครคงแห้งเหี่ยว
ไม่มีเธอก็จะรอเธอคนคนเดียว
เธออย่าเกี่ยวก้อยสาวใด ..รู้ไหมรอ
9 กุมภาพันธ์ 2552 15:08 น.
พิมญดา
หัวใจหล่นบนลานกลอนอักษรศิลป์
หวังบางใครได้ยลยินศิลป์อักษร
คำจากใจร่วงหล่นบนลานกลอน
คำเว้าวอนอ้อนรักอักษรา
ร้อยเรียงคำหวานรสบทกวี
ร้อยวจีด้วยมนต์รักเสน่หา
ร้อยเรื่องรักเราสองตลอดมา
หนึ่งสัญญาปรารถนานั้นเพียงเธอ
หัวใจหล่นบนทางใจใครคนนั้น
ความผูกพันแน่นหนักรักเสมอ
วานสายลมผสมกลอนอ้อนฝากเธอ
หวังจะเจอหัวใจฉันในฝันงาม
หวานอักษรทุกถ้อยคำพร่ำจากใจ
ไม่มีใครข้างกายให้ไถ่ถาม
รักคิดถึงรู้ไหมทุกโมงยาม
ใต้ฟ้าครามสวยนักฉันรักคุณ
หัวใจฉันมันก็แค่กำปั้นน้อย
ที่หลงคอยคนปลายฟ้ามาเกื้อหนุน
อย่าใจร้ายถือเสียว่ารักเอาบุญ
โปรดการุณ สาวบ้านกลอน อ้อนสักคน
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
1287
