9 ตุลาคม 2552 10:45 น.
พิมญดา
คนถูกทิ้งรับความจริงเสียดีกว่า
เมื่อเห็นเราไม่มีค่าอย่าไปฝืน
ดันทุรังรั้งไว้ใจกล้ำกลืน
เขามีอื่นทิ้งลงปลงเถิดใจ
รักศักดิ์ศรีตัวเองเอาไว้บ้าง
เจ็บรายทางแค่นี้ต้องสู้ไหว
เขาไม่รักทิ้งร้างช่างปะไร
คนมันไม่เหลือใจ..ไปแหละดี
มีประโยนช์แค่ไหนแค่ชายลวง
ไม่ต้องทวงเสน่หาน้ำตาปรี่
เลิกอดข้าวอดน้ำกันเสียที
การงานมีทำให้มัน..นั้นเสียดาย
เจ็บต้องทนเอาหน่อยอย่ามัวเศร้า
อีกไม่นานรอยแผลเก่าลบเลือนหาย
เจ็บแค่นี้ไม่ถึงกับต้องตาย
ภาพสุดท้ายต้อง.เชิดหยิ่ง..หญิงอย่างเรา
ยังห่างไกล หัวใจไร้คุณค่า
พรุ่งนี้อาจมีน้ำตาของคนเหงา
อีกไม่นานฟ้าสว่างจางสีเทา
แค่ผู้ชายน้ำเน่า..เศร้าทำไม.....
8 ตุลาคม 2552 14:45 น.
พิมญดา
ความรักคือน้ำผึ้งหรือยาพิษ
ความรักคิดแต่อารมณ์-เสน่หา
ความรักสุข-คลุกเคล้ากับน้ำตา
ความรักพาไหลหลงแล้วงงงวย
แรกรักหวานเปรียบปานดั่งน้ำผึ้ง
รักฉุดดึงลงดิ่งสิ่งสดสวย
แม้นสามภพสามโลกยังระทวย
ดอกไม้สวยแย้มหวานผ่านหัวใจ
พอสมรสสมรักก็จักขม
แทบสิ้นลมด่าวดิ้นถวิทใคร่
แม้นสามโลกสามภพโศกอาลัย
ดอกไม้ไหวไร้เสียงเพียงค่ำคืน
นี่หรือคือรักจักไขว่คว้า
มาพร้อมหยาดน้ำตาพาขมขื่น
มาพร้อมหวานนานขมจมกล้ำกลืน
ไร้จุดยืนฝืนนักรักคือเงา
เดินทางมาหารักหนักและเหนื่อย
เลยเรื่อยเปื่อยความฝันอันหงอยเหงา
เมื่อมีรักยากนักจักแบ่งเบา
แบกรักเอาเก็บไว้ทำไมกัน
รักคือปรารถนา ฤา!อารมณ์
รักคือสิ่งชื่นชมแล้วโศกศัลย์
รักคือรักหรือผลักจนจาบัลย์
หรือ อยู่ในความฝัน..อันลางเลือน
6 ตุลาคม 2552 09:12 น.
พิมญดา
แอบรักหนุ่มวัยทองน้องข้องใจ
คนสูงวัยหล่อมาดขาดแฟนจ้อ
อยู่มานานผ่านพ้นคนมารอ
เจอหน้าน้องมาขอ.ต่อไมตรี
รักต่างวัยหัวใจคงอบอุ่น
คงไม่วุ่นเหมือนคนหนุ่มวัยสดสี
อาบน้ำร้อนมาก่อนตั้งหลายปี
ความคิดดีหนักแน่นควงแขนเดิน
ใครจะมองน้องอย่างไรไม่สนหรอก
จะขอบอกลุงจ๋าอย่าขัดเขิน
เมื่อทรัพย์สินมากมายกองพะเนิน
จะยอมเดินไม่หวั่นนั้นจนตาย
จะวัยทองวัยเงินก็เกินยอม
จะอดออมความรักไม่ห่างหาย
จะดูแลเช้า-เย็นไม่เว้นวาย
รักของชายเกิดนานผ่านมาจอง
วัยของน้องยังเอ๊าะขบเผาะหนอ
ลุงอย่ารอเลยฝันวันเราสอง
ช่วยเซ็นเช็ดรับหมั้นหวั่นใครปอง
เงินสดกองเก้าล้าน..ผ่านพิธี...........คริๆ..
2 ตุลาคม 2552 20:19 น.
พิมญดา
เราจากกันดีกว่าอย่าทนเลย
เธอจะได้ไม่เอ่ยโกหกฉัน
เห็นแววตาอย่ามาสงสารกัน
นับแต่วันที่เธอเผลอปันใจ
สานมือสอดกอดไว้ใยเหินห่าง
เคยจับมือร่วมทางยามหวั่นไหว
ไหล่เคยซบอกเคยแนบแอบอุ่นไอ
เหลือเพียงรอยอาลัยในสายตา
เลิกกันเลยอย่าเอ่ยว่ารักหนอ
ยังโกหกไม่พอหรือไรหนา
อย่าจับปลาสองมือเสียเวลา
ฉันเหนื่อยล้าเกินทน..จนแทบตาย
เราอย่าทนเพื่อกันมันแสนเจ็บ
หากจะเก็บไว้สองครองใจหมาย
หญิงหนึ่งนั้นรอเธอข้างเคียงกาย
อีกหญิงหนึ่งใจหายตายทั้งเป็น
เอ่ยคำจากยากกว่าว่าคำรัก
มันแสนหนักหัวใจใยยากเข็ญ
ใจหนึงเลิกใจหนึ่งรั้งช่างยากเย็น
ฉันขอเป็นคนบอกเลิก...เถิดคนดี
1 ตุลาคม 2552 20:55 น.
พิมญดา
เพียงเพราะใจง่ายงมจมบ่วงรัก
จึงถูกชายหาญหักผลักลงเหว
รักเขามากไม่อยากคิดว่าเลว
ใจแหลกเหลวย่อยยับพับใจตาม
ใครจะห้ามปรามว่าอย่าเข้าใกล้
เขาทำหญิงเสียใจจนล้นหลาม
มีแอบซ่อนอ้อนไว้ในเขตคราม
บ่มนิยามรักเร่เพทุบาย
เพราะดวงตามืดบอดจอดสนิท
ทั้งที่รู้รักเป็นพิษจิตสลาย
เขาว่าเสือพาดกลอนนอนออกลาย
หวังใจหมายงาบเหยื่อเพื่อหลอกกิน
กว่าจะรู้โดนงาบอาบเลือดหยด
คำโกหกโป้ปดจนหมดสิ้น
พอสมอยากจากไปไม่ยลยิน
น้ำตารินเพราะชาย..ร้ายเหลือทน
ไม่ขอกล่าวโทษใครในวันนี้
เจ็บกี่ทีเพราะเชื่อเขาเราหมองหม่น
เหนืออื่นใดจะแยกใว้ไม่ปะปน
กรรมของคน..หนึ่งใจในโลกเอย
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
1208
