11 สิงหาคม 2551 20:07 น.
พิมญดา
แม่หนูเป็นสาวบ้านนอกบอกให้รู้
ไม่ได้อยู่เมืองกรุงหรูดูแสนสวย
แม่ไม่ได้เกิดมาฐานะรวย
แต่แม่ช่วยหนูเติบใหญ่ในโลกา
แม่หนูเป็นกุ๊กใหญ่อยู่ในครัว
ไม่เคยมั่วเรื่องอาหารหวานคาวหนา
ผักจะถูกเนื้อจะแพงแม่ซื้อมา
กุ๊ก!ทั่วหล้า แม่เข้าท่ากว่าใครใคร
แม่หนูเป็นคุณหมอยามลูกป่วย
แม่คอยช่วยเช็ดเนื้อตัวไม่ไปไหน
หาหยูกยาเอามาป้อนกล่อมหนูไป
เมื่อยตรงไหนแม่นวดให้นะคนดี
แม่หนูเป็นคุณครูสอนเราพูด
คำผิดถูกแม่ชี้แนวไม่หน่ายหนี
ไม่ต้องสอบหรือสอนเราตามวิธี
ไม่ต้องมีปริญญามาอวดโชว์
แม่หนูเป็นธนาคารทุกยามเมื่อ
คอยจุนเจือไม่เคยเบื่อหรือโมโห
สอนหนูออมเงินเอาไว้ใช้ยามโต
แม่หนูโก้..ดอกเบี้ยนิดไม่คิดตังค์
แม่หนูเป็นทุกอย่างที่สรรค์สร้าง
เก่งทุกทางในโลกกว้างสร้างความหวัง
สองมือแม่โอบอุ้มรักด้วยพลัง
สิ่งที่หวังวาดโลกสวยด้วยสองมือ...
......................................................................
คุณแม่ไม่ได้จบวิชาเลี้ยงลูก
คุณแม่ก็ปลูกฝังลูกคนนี้ให้เป็นคนดีของสังคม
วันแม่ทุกปีสำคัญสำหรับพิม
วันที่พิมรักแม่คือทุกวันที่พิมยังมีลมหายใจอยู่เสมอนะคะแม่จ๋า
รักแม่คะ.....พิมญดา
6 สิงหาคม 2551 12:35 น.
พิมญดา
เหมือนฉันเป็นผงธุลีที่ไร้ค่า
หมดเวลาเธอทิ้งขว้างดั่งสิ่งของ
ฉันเจ็บช้ำกล้ำกลืนน้ำตานอง
เป็นสิ่งของเขาไม่รักผลักทิ้งไป
ชีวิตฉันเช่นว่าวน้อยลอยเคว้งคว้าง
คนนำทางตัดสายป่านขาดสั่นไหว
ลอยละลิ่วปลิวลมบนไม่สนใจ
พัดพาฉันไปแห่งไหนตามใจลม
ชีวิตฉันขอยอมแพ้โชคชะตา
นำรักมาฝากเอาไว้ให้ขื่นขม
ตราบดินฟ้าคงไม่หามาเชยชม
โลกถล่มจะขอจมถมรักตาย
ชีวิตฉันก็แค่นี้มีแต่เศร้า
มันรุมเร้าเหงาหัวใจไม่มีหาย
คล้ายเดินสู่หลักประหารจนวางวาย
อยู่เหมือนตายทั้งเป็นเช่นหุ่นยนต์
ชีวิตเคยมองโลกสวยด้วยรอยยิ้ม
เดียวนี้ปริ่มด้วยน้ำตาพาหมองหม่น
สิ้นศรัทธาเรื่องความรักปักกมล
ไม่ยินยลคำว่ารักจากใจใคร........
4 สิงหาคม 2551 18:48 น.
พิมญดา
คงเป็นได้แค่คนไกลที่ใจห่าง
คงอ้างว้างบนทางที่หันเห
คงร้องเพลงว่าเหงาจนจำเจ
คงต้องเร่หลบหลืบเศร้าอย่างเข้าใจ
อาจไม่มีเสียงตามสายมาทายทัก
อาจต้องหักใจหม่นโดนผลักใส
อาจต้องทบต้องทวนป่วนฤทัย
อาจไม่เหลือเยื่อใยในแววตา
หรือว่าเขาคงยุ่งมุ่งแต่งาน
หรือว่าเขารำคาญฉันหนักหนา
หรือว่าเขาลืมเบอร์คนไกลตา
หรือเขาล้าจึงห่างไกลไม่เหมือนเคย
เบอร์คนเหงาร้าวนักจักสับสน
เบอร์หน้ามนเขาลืมจึงเมินเฉย
เบอร์ไม่โชว์หน้าจอรอเหมือนเคย
เบอร์ใครเอ่ยแทนสายเรา...คนเหงาไกล..
อย่าทำให้ใจว่างร้างคำตอบ
อย่ามาลอบเงียบขรึมแล้วลืมเฉย
อย่าฝากหวังลมลมพรมรำเพย
อย่าหยามเย้ย...ใจง้อ...รอรักจริง..
3 สิงหาคม 2551 14:03 น.
พิมญดา
สองมือแม่โอบอุ้มลูกแต่ในครรภ์
มหัศจรรย์ยิ่งนักฟูมฟักไว้
เลือดในอกขอเจ้ารอดและปลอดภัย
ด้วยดวงใจลืมตามาท้าตะวัน
สองมือแม่บางเบาราวปุยนุ่น
ช่างอบอุ่นละมุนหนุนหลับฝัน
สองตาแม่คอยสอดส่องและป้องกัน
สิ่งใดอันตรายอย่าหมายมี
สองมือแม่คอยปกป้องร้อนแทนลูก
ลูกผิดถูกแม่อภัยมิหน่ายหนี
ยามเจ็บป่วยอยากเป็นแทนเจ้าคนดี
ชั่วชีวียอมเพื่อลูกดุจแก้วตา
สองมือแม่ไม่เคยแพ้แม้ทุกข์ยาก
ถึงลำบากไม่เคยท้อพ้อหรอกหนา
ทั้งยามกินยามนอนอ่อนโรยรา
สองมือคว้าเชือกไกวเปลเห่กล่อมนอน
สองมือแม่คอยฟูมฟักพิทักษ์เจ้า
ทุกค่ำเช้าเฝ้าอบรมบ่มคำสอน
เป็นคนดีรู้หน้าที่ทุกบทตอน
คอยอาทรก่อนเติมใหญ่ให้ดวงแด
สองมือแม่ถากถางทางให้เจ้าเดิน
หากเผชิญสู่โลกกว้างขวางกระแส
ปรับตัวเข้ารู้ทุกข์โศกโลกผันแปร
จงแน่วแน่ความซื่อตรงดำรงธรรม
ฝนที่ตกทางโน้นหนาวบ้างไหม รู้หรือไม่หนาวถึงใจใครคนนี้ คอยห่วงหาทุกเวลาเลยคนดี ทุกนาทีขอฟ้าฝนช่วยดลใจ
ยามฝนหลั่งฟังเสียงฝนนะที่รัก จงหยุดพักอย่ากรำฝนจนสั่นไหว อยู่ใต้ฟ้าอย่าคณาปัญหาใด คนอยู่ไกลยังคงมั่นฝันได้เจอ
หนาวลมฝนทนห่มผ้าหาไออุ่น คิดถึงคุณยิ้มอบอุ่นกรุ่นเสมอ ฟ้าไร้ดาวแต่ใจสาวหาไร้เธอ จึงพร่ำเพ้อคราฝนครวญป่วนอุรา
ขอเสียงฝนกล่อมคุณนอนค่อนคืนนี้ เพลงดนตรีขานขับหลับเถิดหนา พระพิรุณโปรยปรายหล่นสายมา ขอสัญญาต่อฝนฟ้าว่ารักเดียว
หากคิดถึงนะดวงใจให้มองฝน หลั่งมาบนห้วงหทัยให้แลเหลียว ฟ้าสั่งฝนคนคอยรักปักใจเชียว ขอรักเดียวกี่ฝนหนาว..สาวขอครวญ
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
1837
