4 กรกฎาคม 2551 20:31 น.
พิมญดา
ต้นอ้อพัดโอนพลิ้วลิ่วล้อลม
เจ้าเชยชมความดีงามตามความคิด
ธรรมชาติสร้างเจ้าให้ใจลิขิต
ต่อชีวิตพริ้วไหวใจงดงาม
ต้นอ้อเจ้าอย่าท้อต่อลมฝน
หนาวอย่าบ่นจงอดทนต่อคนหยาม
เป็นต้นอ้อสู้ลมฝนทนทุกยาม
อย่าเกรงขามต่อปัญหาอย่าเสียใจ
ต้นอ้อที่รักยิ้มหน่อยเถิด
โลกบรรเจิดด้วยรอยยิ้มพริ้มสดใส
ตะวันแสงแรงกล้าท้าสู้ไป
ฟ้ากว้างใหญ่ยังมองเจ้าทุกเช้าเย็น
ต้นอ้อเอ๋ยเคยถามไหมใครรักเจ้า
ทุกคำเขาว่าเจ้าสวยด้วยความเห็น
เขาเหล่านั้นอาจจะหลงในประเด็น
แท้เจ้าเป็นคนใจเศร้าเหงาเรื่อยมา
ต้นอ้อจ๋ารักตัวเองให้มากหน่อย
อย่าเผลอปล่อยใจหลงลมคำชมหนา
เป็นต้นอ้อสู้โดดเดี่ยวเปลี่ยวเอกา
มีน้ำตาอย่าหลั่งมาท้าฝนเลย
ยิ้มรับเถิดแม้จะเกิดลมพายุ
แก้ปัญหาที่ปะทุอย่างเงียบเฉย
ไหลไปตามลิ่วล้อลมลำเพย
รักจังเลยดอกอ้อจ๋า..มาจุ๊บที....สู้ๆๆๆๆๆๆ
4 กรกฎาคม 2551 10:20 น.
พิมญดา
เคลิ้มมนต์จันทร์ดลฤทัยในเวหา
มนต์ตรึงตราสะกดเราเฝ้าใฝ่ฝัน
อยากให้เขามาเคลียคลอทุกคืนวัน
อัศจรรย์ใจยิ่งนักรักฉุดดึง
ดั่งมนตรามายาฉายร่ายมนต์เป่า
ทำเอาเราเคลิ้มลอยพลอยคิดถึง
รัตติกาลหวานเงารักปักใจตรึง
รักเพียงหนึ่งในราตรีมีแต่เธอ
ฟ้างามผ่องละอองดาวแสงพราวพร่าง
ฤาใจนางจะอ้างว้างร้างเสมอ
แสงจันทร์นวลชวนให้ข้าพาละเมอ
หลงพร่ำเพ้อมนต์จันทรามาดลใจ
สวรรค์โปรดเมตตาข้าสักน้อย
ข้ายืนคอยด้วยใจห่วงทรวงหวั่นไหว
กลัวเขาหลงแสงสีเมืองฟ้าไกล
ปล่อยข้าให้หลงมนต์จันทร์ฝันข้างเดียว
ข้าขออธิฐานผ่านดาวเดือน
ขอช่วยเตือนคนไกลให้แลเหลียว
คนอีกหนึ่งฟากฟ้าน้อยใจเชียว
อยากกอดเกี่ยวชวนเต้นรำวันเดือนเพ็ญ......
3 กรกฎาคม 2551 13:17 น.
พิมญดา
อยากให้เธอเอาใจฉันดั่งเคย
อย่าทำเฉยเหมือนฉันเป็นเช่นสิ่งของ
ฉันรักเธอเธอรักฉันมั่นใจปอง
แต่เราสองต่างเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม
อย่าไว้ใจในตัวฉันนั้นมากนัก
ใครมาทักฉันทักตอบชอบก็เสริม
มาชนแก้วก็ชนตอบชอบก็เติม
เธอคนเริ่มทิ้งฉันเป็นเช่นของตาย
อย่าไว้ใจคนสวยรวยเสน่ห์
มอบใจเทให้หมดแล้วมีแววหาย
เธออย่าเห็นฉันเป็นแค่หมอนข้างกาย
สิ่งสุดท้ายอาจเหลือไว้ให้ระอา
ฉันรักเธอแต่อย่าเผลอว่าจะทน
หากมีใครสักคนผ่านหว่านใจหา
หัวใจฉันอาจจะเพ้อเจอวาจา
เธอโปรดหวนคืนมาอย่าไว้ใจ
อย่าปล่อยให้ฉันเหงาเลยที่รัก
อาการหนักความรักชักหวั่นไหว
หากรักร้างแล้วเธอจะโทษใคร
เอาใจใส่ความสำคัญฉันหน่อยสิ.................
2 กรกฎาคม 2551 12:11 น.
พิมญดา
ค้ามนุษย์คือทุกข์ของสังคม
ที่สะสมแผลเรื้อรังฝังปัญหา
เด็กหญิง-ชายกลายเป็นเหยื่อของกามา
ของการค้าประเวณีพลีร่างกาย
ยุคสมัยเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว
อดีตเคยตกเขียว บังคับขาย
ปัจจุบันสิ่งยั่วยุมีมากมาย
จึงพลีกายขายตัวมั่วเต็มใจ
พ่อแม่หวังพึ่งเจ้าส่งเข้าเรียน
แต่เจ้าเพียรนับถุงยางไม่หวาดไหว
บ้างนับเสื้อของคู่นอนก่อนจากไป
สังคมไร้ขอบเขตเกรดคนดี
จากเคยขายกลายมาเป็นเอเย่นต์ต่อ
ตัวเองฝ่อไร้ความสดหมดราศี
ดึงรุ่นน้องออกมาขายประเวณี
ช่างบัดสีอาชีพดีมีราคา
เด็กกลุ่มเสี่ยงมีมากมายในสังคม
กำลังบ่มด้วยวัยใสไร้เดียงสา
มีแต่ยัดสิ่งยั่วยวนชวนงามตา
สื่อนำพาเด็กใจเขวเหล่แต่เงิน
คงต้องปรับต้องแก้แม้ต้องขัด
องค์กรรัฐ-เอกชน-อย่าห่างเหิน
มาร่วมมือ ร่วมใจกัน อย่าหมางเมิน
ปัญหาเกินจนท่วมท้นคนไม่พอ
มาเสริมสร้างภูมิคุ้มกันเยาวชน
เด็กทุกคนมีสิทธิสิทธิ์ร้องขอ
สถาบันการศึกษาอย่ารีรอ
คือต้นตอ..เด็กกลุ่มเสี่ยงเลี่ยงขายกาม......
1 กรกฎาคม 2551 22:24 น.
พิมญดา
เห็นสายตาหวาดระแวงคนของเธอ
ฉันอดเผลอหวั่นวิตกอกสั่นไหว
บอกว่าเราแค่รู้จักแล้วผ่านไป
อย่าสงสัยแค่คนไกลทายทักมา
ถึงน้องเคยนั่งในห้องใจพี่
หยุดความหวังที่มีไว้แล้วหนา
ทนกล้ำกลืนชอกช้ำทั้งน้ำตา
ถือเสียว่ากรรมเก่าน้องต้องใช้คืน
คำเคยหวานพี่เคยทำดีก่อนเก่า
ให้เก็บไปทำกับเขาอย่าขมขื่น
ลืมเรื่องรักเหลือเพียงเงาเศร้าพังครืน
ใจสะอื้นน้องขอเก็บเจ็บลำพัง
ปิดอดีตเรื่องสองเราเขาอย่ารู้
เรื่องหดหู่อยากให้ลบกลบความหลัง
ถึงเรื่องราวสองเราอย่าประดัง
หากรักพังเพราะน้องคงหมองตรม
ส่งสายตาวิงวอนก่อนลาจาก
อย่าปริปากว่าสองเราเคยสุขสม
ปล่อยให้ผ่านเลยไปในสายลม
จงชื่นชมรักครั้งใหม่ให้ยาวนาน........
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
6173
