23 พฤษภาคม 2551 11:52 น.
พิมญดา
แค่ไหนที่บอกว่าเธอนั้นรักฉัน
แค่ไหนกันที่คิดถึงฉันเช้าค่ำ
แค่ไหนหนอบอกว่ารอฉันทุกคำ
แค่ไหนฉันถลำใจให้คุณตาม
บอกว่ารักรักแค่ไหนใช่ล้อเล่น
แค่ไหนเป็นเช่นคู่รักจักขอถาม
รักเท่าฟ้าฟ้าแค่ไหนในนิยาม
หรือแค่นามแห่งรักอยากเข้าใจ
รักแค่ไหนบอกเก็บใจให้คนเดียว
นานแค่ไหนรักไม่เหี่ยวหรือไฉน
มาสัญญิงสัญญารักถักเยื่อใย
จะรักษาได้แค่ไหนหัวใจคุณ
แล้วแค่ไหนที่ว่ารักภักดีมั่น
คำไหนจริงหรือแค่ฝันให้ใจอุ่น
เอาคำหวานมาอ่อยพลอยละมุน
จะคอยลุ้นหากไม่จริงลิงยังอาย
กลัวจะแย่หากคุณแน่แค่ครึ่งทาง
พอรักจางที่ว่าแน่คงจะสาย
คำพูดคนชอบวกวนดั่งคำชาย
เห็นมาแล้วหลายราย..ชายโลเล
22 พฤษภาคม 2551 09:25 น.
พิมญดา
ฉันขอเธอไว้ในใจแม้หนาวเหน็บ
เต็มใจเก็บความทรงจำที่แสนหวาน
หลับตาลงยังมีเธอเหมือนวันวาน
ต่อให้นานสักเพียงไหนใฝ่ละเมอ
ขอบันทึกความทรงจำยามไกลห่าง
รักจืดจางระหว่างทางเธอพลั้งเผลอ
ฉันไร้สิทธิ์ที่จะยั้งรั้งตัวเธอ
คงยืนเหม่อไม่ขอเธอหวนคืนมา
หากขาดเธอฉันจะอยู่อย่างไรเล่า
อยู่อย่างคนใจเหงาเหงาหรือไรหนา
ไม่รักกันฉันต้องลืมฝืนทุกครา
ยืนมองฟ้าหยาดน้ำตาพาไหลริน
วันพรุ่งนี้ฉันไม่รู้สู้ไหวไหม
ขาดเธอไปโอ้อกใจฉันถวิล
จะขอเดินเคียงข้างทางฟ้าดิน
หากตะวันยังไม่สิ้นคิดถึงเธอ
เหตุผลเดียวคือรักเธอไปตลอด
จะขอกอดความทรงจำไว้เสมอ
จากกันแล้วยากที่เราจะพบเจอ
แต่ไม่เผลอหยุดรักเธอดั่งตะวัน...
21 พฤษภาคม 2551 08:51 น.
พิมญดา
หากต้องทำให้ใครโกรธขอโทษด้วย
แต่อยากช่วยให้หลุดพ้นบ่วงรักถม
ทุกคืนค่ำมีแต่เงาเฝ้าระทม
คอยจ่อมจมสิ่งที่หวังทั้งลางเลือน
รักที่เกิดไม่ได้ผิดคิดรักชอบ
ควรดูกรอบความดีงามตามที่เหมือน
คำเอื้อนเอ่ยเผยความในใช่แชเชือน
รักสะเทือนถึงหลายคนอย่าทนเลย
ขออภัยหากพลั้งไปทำคุณเจ็บ
อาจหนาวเหน็บหนาวฤทัยกว่าใจเฉย
วันเวลาเป็นตัวช่วยคุณคุ้นเคย
สิ่งที่เอ่ยขออภัยจากใจจริง
มิตรภาพตราบดินฟ้าหาสลาย
เพียงจุดหมายทางรักเบี่ยงเลี่ยงสุงสิง
ตัดเสียเถิดสิ่งที่เกิดอย่าประวิง
หากอ้างอิงต่อความยาวคงร้าวราน
เอารักงามเก็บไว้ในทรวงสิ้น
อย่าผกผินบินหารักจักประหาร
สิ่งผันผ่านปล่อยเลยไปในวันวาร
หากวายปราณด้วยรักล่มจมน้ำตา........
19 พฤษภาคม 2551 18:22 น.
พิมญดา
ให้อภัยคือทานอันยิ่งใหญ่
ดั่งน้ำใสไหลรินจากฟากฟ้า
อย่ากริ้วโกรธขึ้งใครไหม้อุรา
เดียวหน้าตาเป็นยักษาน่าอับอาย
ละจากบาปอย่าเหยียดหยามประนามเขา
อย่ามัวเมาเล่าความเท็จให้เสียหาย
เกิดเป็นคนอยู่ไม่ นานเดียวก็ตาย
น่าเสียดายก่อนสิ้นลมตรมชีวี
อภัยทานบานสวยด้วยดวงจิต
ทำพูดคิดสร้างกุศลดลวิถี
จงยึดมั่นประกอบธรรมแต่กรรมดี
พระพุทธมีประดับใจในตัวตน
เย็น ยิ้มรับ ให้อภัย ใจประกอบ
รู้ผิดชอบ สำนึกดี หนีเลวพ้น
ใครจะว่าอย่างไรให้อดทน
เกิดเป็นคนคง ไม่พ้นโดนนินทา
สงบจะสยบความเคลื่อนไหว
รู้กำหนดลมหายใจอหิงสา
เข้าย่อมรู้ออกย่อมรู้ดูอัตตา
ชีวิตเราเกิดมาหาสิ่งใด........
16 พฤษภาคม 2551 08:34 น.
พิมญดา
คนรักหายหายไปไหนกันหนอ
ปล่อยฉันรออยู่ทางโค้งตรงฝั่งฝัน
ยืนเหม่อลอยคอยถามข่าวดาวพระจันทร์
คนรักฉันหายเงียบไปไร้ข่าวคราว
เหม่อมองฟ้าเดือนจันทราพาหมองหม่น
เดือนดาวทนฟังคำถามตามหาข่าว
แต่ไม่ตอบเพราะเขาลืมฝากเดือนดาว
ปล่อยให้สาวคนนี้ครวญชวนช้ำใจ
ก่อนเคยฝากคำคิดถึงให้นวลน้อง
ก่อนเคยร้องเพลงกล่อมให้หลับไหล
ก่อนเคยปลอบจะไม่ห่างแม้ทางไกล
ขอมอบหนึ่ง "กำลังใจ" ให้เรื่อยมา
คนรักหายใครกักไว้ช่วยส่งกลับ
ฉันรอรับอย่างคนเหงาเฝ้าใฝ่หา
คิดถึงเขาเอาแต่นับวันเวลา
ยิ่งไกลตาไกลหัวใจได้แต่คอย
เขาคงเปลี่ยนคนหน้าใหม่ใกล้ตัวเขา
คนหน้าเก่าคงนั่งจมตรมเหงาหงอย
เขาไม่มองฟ้างดงามยามดาวลอย
ดูสักหน่อยว่ามีใคร..ใจถึงคุณ....
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
1196
