30 เมษายน 2551 22:48 น.
พิมญดา
ยามสายลมพลิ้วแผ่ว..เพียงแว่วเสียง
ดั่งสำเนียงของชายที่หมายมั่น
ฝากกระซิบห่วงหาครารำพัน
ใต้แสงจันทร์สีนวลชวนสราญ
เพียรส่องเนตรทุกค่ำคืนทั่วผืนฟ้า
หมายดาวมาถักถ้อยร้อยประสาน
สายลมล้อกอไผ่ใสกังวาน
ดังผสานดั่งพิณล่วงสู้ห้วงใจ
สายลมเจ้าเฝ้าโอบกอดพลอดผีเสื้อ
เจ้าจุนเจือดอกไม้งามยามพัดไหว
แสงสุรีย์สีทองผ่องอำไพ
ดุจรักอันจริงใจมอบให้เธอ
ไผ่ลู่ลมเอนไหวดั่งใจฉัน
ที่หวาดหวั่นรักไกลให้พร่ำเพ้อ
ร้างคนเคียงทอดถอนนอนละเมอ
หวั่นจะเผลออิจฉาไผ่และสายลม
วอนสายลมช่วยนำความคิดถึง
สู่หัวใจซ่านซึ้งตรึงสุขสม
ระยะทางแห่งรักภักดิ์ภิรมย์
ดั่งสายลมลู่ไผ่ไม่ร้างเลือน
29 เมษายน 2551 23:05 น.
พิมญดา
.
ฉันคนนี้แค่ความฝันเท่านั้นหรือ
จะมีสิทธิ์เดินกุมมือเธอหรือไม่
ฉันคนนี้เป็นแค่คนคั่นหัวใจ
หรือเธอเจอคนใหม่ไยหมางเมิน
ฉันคนนี้เป็นแค่เงาเฝ้าใฝ่ฝัน
ราวเมฆกั้นฟ้าหม่นคนห่างเหิน
โลกกว้างใหญ่แต่คับใจไร้ทางเดิน
เธอกล้าปล่อยฉันเผชิญเดินเดียวดาย
ฉันคนนี้มุ่งหมายสุดปลายฟ้า
ปราถนาเธอดั่งดวงดาราฉาย
คอยส่องแสงสว่างยามพร่างพราย
สิ่งที่หมายกลายเป็นเงาเฝ้าจันทรา
ฤาเพียงฝันตื่นมาคว้าเพียงเงา
มีแต่ความว่างเปล่าเฝ้าโหยหา
หากรักเหลือเพียงเงาเฝ้าพรางตา
หวังชาตินี้ชาติหน้าไขว่คว้าลม
เคยคิดคว้าฝันไหมไว้เคียงข้าง
เคยคิดไหมหนทางสร้างสุขสม
เคยไหมอยากแนบชิดคิดเชยชม
อย่าจ่อมจมกับฝันลวงเถิดดวงใจ....
28 เมษายน 2551 19:01 น.
พิมญดา
หากหัวใจฉันมีปีกบินสุดฟ้า
จะลอยล่องเหินเวหานภาฝัน
หากบินได้จะบินไปในเร็ววัน
สุดฟ้านั้นไกลแสนไกลไปหาเธอ
หากหัวใจฉันบินได้คล้ายดั่งนก
จะบินตกกลางใจเขาเฝ้าเสนอ
ฝ่าลมฝนหนาวเพียงใดได้พบเจอ
ขออย่าเผลอว่าสองเราเฝ้ารอคอย
หากใจฉันล่องลอยไปไกลสุดกู่
โปรดรับรู้รักเราอย่าเหงาหงอย
เหม่อมองฟ้าคืนนี้ยามดาวลอย
ฤทัยน้อยลอยลมรักพักพิงใจ
หากหัวใจฉันมีปีกจะโผผิน
สู่เมฆินทร์บินคู่ฟ้านภาใส
เก็บเกี่ยวดาวถักทอถ้อยร้อยหทัย
เรียงร้อยไว้สานรักกันอย่างมั่นคง
หากหัวใจฉันมีปีกบินดั่งว่า
ขอเป็นเพื่อนสกุณาหาลืมหลง
บินสู่ฟ้าขอร่วมเป็นเช่นเผ่าพงศ์
ราวดั่งหงส์เหินฟ้า..หาคนไกล
27 เมษายน 2551 12:03 น.
พิมญดา
น้อยใจนักหากไม่รักอย่าผลักไส
บอกให้น้องได้เข้าใจในปัญหา
แค่พี่ปล่อยให้น้องคอยวันเวลา
ปราถนาแค่พี่ยามาเข้าใจ
นี่อะไรไม่เคยถามไม่เคยห่วง
ไม่เคยทวงรักตอบชอบคำไหน
ไม่มีแม้คำลึกซึ้งถึงห่วงใย
หรือว่าใจพี่แค่ลวงถ่วงคำลม
ทุ่มเทรักหมดหัวใจให้สี่ห้อง
หวังประคองวันเวลาพาสุขสม
แต่แล้วเหลือสิ่งใดไว้ภิรมย์
พี่มาทำรักขมจมอาจิณ
พอสิ้นคำว่าลาก่อนสะท้อนทรวง
เจ็บทะลวงแทบด่าวดิ้นสิ้นรักผิน
เหม่อมองฟ้าโศกาน้ำตาริน
ไม่ยลยินเรื่องอันใดใจเจ็บเกิน
ปลูกต้นรักไว้ตั้งนานพานมาล้ม
คงต้องปลูกดอกลั่นทมคนห่างเหิน
น้อยใจนักขอเลิกรักหักใจเมิน
จำเผชิญความเดียวดายพ่ายใจลา.....
26 เมษายน 2551 13:37 น.
พิมญดา
รักสองเราถึงคราต้องลาจาก
ถึงจะยากสักปานไหนจำถ่ายถอน
เมื่อเขามาฉันต้องไปไกลจากจร
ทั้งที่รู้ว่ามาก่อนร้าวรอนใจ
คนมาก่อนกลายมาเป็นเช่นคนเก่า
คงเหลือเงารักเลือนลางอำพรางไว้
หากรักเราอ่อนล้าอย่าอาลัย
เดินจากไปด้วยยินดีมีให้เธอ
คนที่ใช่ไม่ใช่ฉันคนมาก่อน
คนที่ย้อนมาทีหลังดังเสมอ
ขออวยพรให้เธอสุขสิ่งพบเจอ
จะไม่เผลอเรียกว่าเราดั่งเก่ามา
เจ็บของคนมาก่อนสะท้อนจิต
นั่งนอนคิดเราฝันไปใช่ไหมหนา
สองแก้มยังเปื้อนอาบคราบน้ำตา
อนิจจาน้ำตาไยหลั่งไหลริน
ใบหน้าคนมาทีหลังยังยิ้มสุข
แต่ความทุกข์คนมาก่อนซ่อนถวิล
ขอไปดีมีความสุขชั่วชีวิน
คนที่สิ้นยอมแพ้รัก..หักใจลา..
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
1108
