18 มีนาคม 2551 12:07 น.
พิมญดา
ความรักฉันเหมือนลมพาล่องหน
เหมือนกับลมพัดผ่านมาพาใจหาย
ผ่านมาแล้วลมพัดรักให้วางวาย
พัดผ่านไปไม่ดีกว่าหรือเจ้าลม
เจ้าเล่นพัดพาใจใครคนหนึ่ง
มาให้ซึ้งคำหวานพาลสุขสม
ถักทอรักอุ่นใจนักรักภิรมย์
แค่มาพรมรักชั่วคราวหนาวใจพลัน
ลมใจร้ายพัดเขาไปใยทำเฉย
ทิ้งจำเลยรักเอาไว้ในใจฉัน
กลับมาเลยอย่าฝากไว้ให้นานวัน
เจ็บจาบัลย์เป็นแผลบ่มจมใจตาย
หรือลมแกล้งลืมเอาไว้ให้เจ็บเล่น
ผ่านมาเซ่นฤทัยแยกแตกสลาย
หญิงคนนี้ผิดมากหรือจึงทำลาย
ขอพระพายสงสารอย่าร้างลา
ลมเจ้าเอ๋ยหอบเอาเจ็บไปเก็บด้วย
รักมอดม้วยด้วยลมพิษคิดหนักหนา
นอนตรอมตรมข่มใจเศร้าร้าวอุรา
รอลมมาพัดปัดเป่าเอาออกที................
17 มีนาคม 2551 19:13 น.
พิมญดา
คำสัญญาปากเปล่าเขามอบให้
ในหัวใจเชื่อสนิทคิดไม่ถึง
เขาคนนั้นพูดเอาเราจนตราตรึง
คำพูดซึ้งหว่านมาพาหลงกล
คนดีจ๋าเค้ารักมากเลยรู้ไหม
ดูแลใจให้ดีด้วยช่วยสักหน
รักตัวเองมากที่สุดเลยหน้ามน
รักท่วมท้นดวงจิตนิจนิรันดร์
คำสัญญาสาบานที่มอบไว้
คนที่จำจนขึ้นใจนั่นคือฉัน
คนที่พูดกรอกหูอยู่ทุกวัน
กลับลืมมันไปหมดรัดทดใจ
มีคนใหม่ลืมคำมั่นฝันสลาย
คำว่ารักครั้งสุดท้ายหายไปไหน
ปล่อยให้ฉันหวังลมลมพรมฤทัย
ตัดเยื่อใยสิ้น สวาทขาดใจกาย
คำสัญญาปากเปล่าเศร้าใจนัก
ต่อนี้จักไม่เชื่อใครไร้ความหมาย
คำว่ารักยามออกปากจากผู้ชาย
อันตรายลมปากเปล่าเขาหลอกลวง.......
16 มีนาคม 2551 23:29 น.
พิมญดา
โอ้ดวงแก้วขวัญใจจากไปแล้ว
ใจแม่แผ่วหวิวหวามยามลูกหาย
ชลธารพรากลูกแม่วางวาย
โอ้เจ้าสายใยสวาทอนาถใจ
เคยเห็นกันค่ำเช้าเฝ้าถนอม
แม่คงตรอมหม่นจิตคิดหวั่นไหว
โอ้คนดีนึกไม่ถึงลาลับไว
โอ้ดวงใจสุดเศร้าเหงารำพัน
ขอวอนเทพเทวารักษาด้วย
คุณพระช่วยดลจิตสู่สวรรค์
ขอน้องอิง เมธัส สู่สุขพลัน
จุติชั้น วิมานฟ้า อย่าอาวรณ์
เมื่อศิษย์รักจากไปให้โศกเศร้า
คิดถึงวันก่อนเก่าเฝ้าสั่งสอน
เคยห่วงใยกล่าวว่าอย่างอาทร
เคยเว้าวอนยามเจ้าคิดเดินผิดทาง
มองโต๊ะเรียนเจ้าเคยนั่งฟังครูสอน
อกสะท้อนหวั่นไหวไม่สิ้นสร่าง
ด้วยเจ้ายังสดใสไร้อำพราง
หวังเจ้าสร้างชาติไทยให้ยั่งยืน
แต่บัดนี้เจ้ามาชีพลาลับ
ความหวังดับสิ้นไปให้ขมขื่น
หัวใจครูชอกช้ำสุดกล้ำกลืน
อยากให้เจ้านั้นฟื้นให้ชื่นใจ
ณ ชั้นฟ้า จงสถิต เถิดศิษย์รัก
จงประจักษ์รักจริงที่ยิ่งใหญ่
พ่อ แม่ ครู เพื่อนพ้อง ต้องอาลัย
ขอเจ้าไปประสบสุขทุกภพเทอญ
..เย็นวันนี้หัวอกพ่อแม่ 2ครอบครัว ต้องแตกสลายเมื่อลูกน้อยสองคนได้สูญหายไปกับสายน้ำที่เชี่ยวกราก แก่งคุดคู้ แม่น้ำโขง จังหวัดเลย ซึ่งได้นำความโศกเศร้ามายังครู-อาจารย์-เพื่อนๆ ของน้องทั้งสองเมื่อสักครู่ครูพิมได้สายตรงมาว่า ยังไม่พบศพของ น้องทั้งสองเลย น้องอิง น้องเมธัส ..อยู่แห่งหนไหน
ขอให้น้องทั้งสองไปสู่สรวงสววรค์..วันนี้มีแต่รูปน้องอิงที่ได้จมหายไปกับสายน้ำ
ก่อนที่น้องเมธัส จะกระโดดลงไปช่วยน้องอิง ท่ามกลางการลุ้นและให้กำลังของเพื่อนๆที่อยู่บนฝั่งเอาใจช่วยทั้งสองคน ..แต่อนิจจา ..น้องเมธัสผู้ที่ตั้งใจไปช่วยน้องอิง..ได้จมหายลงไปใต้น้ำพร้อมน้องอิง..ต่อหน้าต่อตาเพื่อนๆ....
วันนี้..คุณป้ากันนา...พี่กุ้งก้ามกราม.น้องแมวแต้มได้เขียนกลอนใว้อาลัยน้องทั้งสองและส่งกำลังใจให้กับครอบครัวที่สูญเสียลุกรักทั้งสองคนก่อนวัยอันควร
ไม่รู้จะกล่าวคำไหนคงได้แต่ให้กำลังใจผู้ที่ยังอยู่..และไว้อาลัยน้องอิง..และน้องเมธัส..ขอให้ดวงวิญญานของน้องทั้งสอง จงดลใจให้ค้นหาศพพบโดยเร็วด้วย เทอญ ......
15 มีนาคม 2551 22:41 น.
พิมญดา
เคยเจ็บช้ำเพราะรักจนฉันหวาด
ความองอาจหายลงไปมลายฝัน
ก่อกำแพงแน่นหนากลัวจาบัลย์
แต่แล้วพลันพังลงตรงเจอเธอ
ยอมแพ้ใจคนดีที่ปลายฟ้า
ปรารถนาร่วมเรียงเคียงเสนอ
อย่าหลอกฉันให้รัก-หลงจนใจเบลอ
นั่ง-นอนเหม่อคอยแต่เพ้อเธอคนเดียว
เคยสาบานปิดผนึกบันทึกรัก
มีก็หนักหัวใจให้แห้งเหี่ยว
พอพบเธอหว่านล้อมยอมกลมเกลียว
ยอมแพ้เชียวหรือกระไร..ใจเจ้ากรรม
เคยเก็บใจมิดชิดปิดตายไว้
เพราะหวั่นใจถูกหลอกจนชอกช้ำ
แต่ครานี้ไฉนไม่หลาบจำ
ยอมถลำว่า..รักแท้..แน่หรือไร
ขอร้องเธออย่ามาบอกหลอกให้หลง
ขอบอกเธอตามตรงฉันอ่อนไหว
เจ็บอีกครั้งร่างของฉันคงไร้ใจ
เรื่องยิ่งใหญ่ในวันนี้..ฉันมีเธอ...
13 มีนาคม 2551 22:30 น.
พิมญดา
โชคชะตาฟ้าลิขิตชีวิตข้า
ให้เกิดมาอาภัพแสนสับสน
พบความรักเจ็บช้ำจำฝืนทน
ฟ้าเบื้องบนคงขุ่นเคืองเรื่องอันใด
รักคนแรกมอบฤทัยหมายใจมั่น
แต่งงานกันสุขสมหวังครั้งหวามไหว
พอนานเข้าสิ้นหวานพาลเปลี่ยนไป
สิ้นเยื่อใยเขามีใหม่ให้ใจตรม
หรือตัวข้าเกิดมาแค่คั่นเวลา
กลืนน้ำตาด้วยรักเศร้าเฝ้าขื่นขม
ฟ้าเอ๋ยฟ้ารู้หรือไม่ใครระทม
ร้าวระบมปวดแปลบนักรักหลอกลวง
ท่ามความเหงาก็มีเขาอีกคนหนึ่ง
คอยฉุดดึงจากความช้ำย้ำว่าห่วง
อบอุ่นใจคราเคียงคู่ดูดาวดวง
นานลุล่วงเผยความจริงสิ่งลวงตา
กลับไม่ได้ไปไม่ถึงซึ่งฝั่งฝัน
เขาคนนั้นมีคู่ใจในเคหา
ฟ้าจะแกล้งจนถึงไหนให้ระอา
วอนเถิดฟ้าอย่าหมายเข่นโปรดเห็นใจ