24 กันยายน 2550 19:49 น.
พิมญดา
แพ้ทางรักบนทางใจใครคนหนึ่ง
รักตราตรึงประทับรอยคอยห่วงหา
ก็เล่นคอยตามห่วงใยใจเรื่อยมา
ใครกันหนาจะแข็งใจไม่ไหลตาม
แพ้ทางเธอเพ้อละเมออยากเจอแล้ว
ตัวน้องแก้วอ่อนใจใคร่อยากถาม
รักน้องจริงหรือหยอกเล่นเป็นกลกาม
แค่นิยามรักหลอกหลอกบอกมาเลย
แพ้ทางเขาก็เล่นเอาเราหวั่นไหว
คนอะไรตื้อน้องได้หน้าตาเฉย
พร่ำทุกวันว่ารักน้องจนคุ้นเคย
ขออย่าเอ่ยแค่คำลมมาพรมใจ
แพ้ทางใจทำอย่างไรโอ้ใจหนอ
ปล่อยเขารออีกหน่อยจะดีไหม
หรือว่าเราคงทนหนาวอีกคราวไป
ในฤทัยปั่นป่วนชวนวุ่นวาย
แพ้แบบนี้คงชั่งใจให้แน่ก่อน
ใจงามงอนยังหวั่นฝันห่างหาย
กลัวพี่หวังจากน้องแค่เพียงกาย
หวานจะคลายกลายเป็นขมตรมน้ำตา
23 กันยายน 2550 19:03 น.
พิมญดา
ตรงนี้ดนตรีรักยังแว่วหวาน
เสียงกังวานก้องอยู่มิรู้หาย
ลมแผ่วแผ่วพัดผ่านสัมผัสกาย
เย็นพระพายพัดมาพางวยงง
ตรงนี้กลิ่นไอรักยังหอมหวล
กลิ่นอบอวนชวนใจให้ลุ่มหลง
กลิ่นใดเล่าไหนจะเท่าเจ้าอนงค์
สพางค์องค์งามพร้อมจอมกินรี
ยามเจ้าร่อนถลาลงทรงอาบน้ำ
ช่างงามล้ำหนอนางวรรณคดี
อยู่ชั้นฟ้าบินลงสู่ดงพงพี
ดวงฤดีหาหวั่นใดในหิมพานต์
เจ้างดงามเกินกว่านางมนุษย์
บริสุทธิ์ผ่องพักตร์นางสวรรค์
มวลเทพไฝ่ปองน้องลาวัลย์
แต่เจ้านั้นมอบใจในพระสุธน.
. 
22 กันยายน 2550 16:29 น.
พิมญดา
thaipoem..
ที่เติมเต็มบทสุนทรอักษรศิลป์
ตามแต่จินต์ของใครใคร่ขีดเขียน
บ้างมาจากทุ่งร้างบนทางเกวียน
บ้างเริ่มเรียนเขียนพจน์บทกวี
ฉันเพิ่งมาหัดเขียนเริ่มเรียนรู้
เหมือนได้ดูดอกไม้หลายหลากสี
หลายอารมณ์สดชื่นรื่นฤดี
จนทีวีหนังสือสื่อชื่นชม
ขอน้อมคำขอบพระคุณคุณปีกฟ้า
ที่เมตตากรุณาบ้านสุขสม
มีสมาชิกทั่วแคว้นแสนภิรมย์
เหมือนน้ำพรมจากฟ้ามาบ้านกลอน
ขอขอบคุณผู้ดูแลระบบ
ที่เจนจบกาพย์กานท์งานอักษร
แม้ภาระงานประจำยุ่งหัวคลอน
ยังตัดตอนเสียสละมาดูแล
ภายในบ้านนานาจิตมิตรกลอนทั่ว
คงปวดหัวบ้างขออย่าท้อแท้
คนโน้นคิดคนนั้นซ้ำย่ำดวงแด
ขอเพียงแต่ยืนเคียงข้างอย่าร้างไกล
บ้านกลอนนี้คงสุขสนุกสนาน
แดนสำราญอนาคตคงสดใส
บ้านร่มเย็นสมาชิกอบอุ่นใจ
บ้านกลอนไทยแหล่งพำนักของนักกลอน......
22 กันยายน 2550 08:52 น.
พิมญดา
ทุกคนย่อม...มีความฝัน
สำหรับฉัน......ฝันนั้นยิ่งใหญ่
รู้ว่า..ทางฝันนั้น..ยาวไกล
แต่ฝันฉันอยู่ในใจ.
ตลอดกาล..
ฝันอยากมี..คนรักจริง
แต่ทุกสิ่งคงได้......แค่ฝัน...
รักแล้ว..กลัวความผูกพัน..
ที่นับวันจะยิ่ง..โหยหา..
หากรักเคลื่อนย้าย..จากลา
ฉันกลัว..น้ำตาริน..มาจากใจ
ฉันฝันผูกไว้...ปลายฟ้า
ผูกเวลากับ..ความฝัน..
พร้อมก้าวเดิน..ไปคู่กัน..
ปีกปลายฝัน..คงสวยงาม...
ฝันอยากมีคนใจดี..
มาเมตตา...ปราณีฉัน...
มาเกี่ยวก้อย...ร้อยรักและผูกพัน
มาร่วมฝันกัน....สองคน.....
ฤา..จาได้แค่ฝันแล้วตื่น
ลุกขึ้นยืนเดียวดาย..ท่ามกลางฝัน
เป็นอยู่อย่างนี้ทุกวัน
คนชอบฝัน..ฤา..แค่ฝัน
เท่านั้นเอง.......
ก็รู้ว่ารักทรมาน
ยังซมซานที่จะรัก..
เรานี่โง่ยิ่งนัก..
ไม่ยอมผลักรัก....ออกจากใจ..
กว่าจะรู้ถึงแก่นแท้..
เกือบจะแย่เกือบจะสาย
ความรักนั้นอันตราย..
เข็ดจนตายไม่ขอรักเลย
หน้าส่วนตัว
1949
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
