7 พฤษภาคม 2550 17:42 น.
พิมญดา
อยากลืม..ลืมทุกอย่างที่เคยเป็นเรา.ลืมคำว่ารัก
ลืมคำว่าคนดีลืมคำว่า..ไม่ทอดทิ้งกัน.
.ลืมคำว่า..จะอยู่เคียงข้างคนดี.ตลอดไปไม่ห่างไปไหน
แต่เวลานี้ฉันต้องการใครสักคนอยู่เคียงข้าง
ไม่อยากอยู่คนเดียว..เวลาอยู่คนเดียวเมื่อไหร่..จะได้ยินแต่เสียงของเธอ
ดูเหมือนพยายามลืม..แต่ความทรงจำที่เรามีต่อกันมันย้อนเข้ามาในใจฉันเสมอ
ทุกครั้งในความนึกคิด.เหมือนอยากลืมอะไรสักอย่าง
แต่ไม่ลืมกลับทวนซ้ำอยู่อย่างนั้น
เพราะครั้งนี้ต้องลืมด้วยใจไม่ใช่ด้วยความเกลียด
จะให้ฉันทำอย่างไรดีเจ็บจนน้ำตาเล็ด ทุกครั้งที่นึกถึงคืนวันเธอกับฉัน..
เราสองคนทำอะไรมากไปกว่านี้..ไม่ได้เลย นอกจากเจ็บและเจ็บเท่านั้น
เคยคิดว่าเราจะจูงมือฝ่าฟันอุปสรรคไปด้วยกันให้ได้
แต่ถ้าคนบนฟ้ากำหนดมาให้เวลาเราเหลือน้อยเท่านี้
ฉันคงไม่ใช่คนที่ฟ้าจะให้รางวัลแต่เหมือนคนดูคนหนึ่ง..
ดูรางวัลที่ตัวเองปรารถนา.รางวัลที่ฉันค้นหา คือเธอ
ฉันคงต้องก้มหน้ายอมรับ..ความเดียวดายที่ได้รับมาเต็มเต็ม
จนยากจะหักใจลืม
5 พฤษภาคม 2550 01:03 น.
พิมญดา
สู้ต่อไปแม้พรุ่งนี้ไม่มีฉัน
อย่าหวาดหวั่นท้อแท้จงแก้ไข
ถึงปัญหาจะหนักสักเพียงใด
ด้วยหัวใจมั่นคงจงหยัดยืน
หากวันใดชีวิตคิดท้อแท้
เพราะพ่ายแพ้หมองหม่นสุดทนฝืน
แหงนมองฟ้าดูดาวคราวค่ำคืน
ฉันจะยืนมองดูอยู่ด้วยกัน
อุปสรรคมากมีที่กั้นขวาง
จงหาทางฝ่าไปอย่าได้หวั่น
อบายมุขลวงตาสารพัน
อย่าใช้มันอย่างคนจนปัญญา
หากว่าเธอไปดีมีคนใหม่
จงพบใครดังเธอคอยเพ้อหา
จบเรื่องราวแสนเศร้าเราเลิกลา
ที่ผ่านมาร้าวรานให้ผ่านไป
3 พฤษภาคม 2550 03:55 น.
พิมญดา
ความรักฉันเหมือนลมพาล่องหน
เหมือนกับลมผ่านมาพาใจหาย
ผ่านมาแล้วก็แวะมาระหว่างใจ
พัดผ่านไปไม่ดีกว่าหรือเจ้าลม
เจ้าเล่นพัดพาใจใครคนหนึ่ง
มาให้ซึ้งสุขสมอารมณ์หมาย
พอใจรักรักกันมั่นไม่คลาย
ถึงเวลาก็จากไปดั่งสายลม
ลมใจร้ายทิ้งเขาไปใยทำเฉย
ทิ้งจำเลยรักไว้ในใจฉัน
กลับมาเลยอย่าฝากไว้ให้นานวัน
ช่วยพาพัดเขาออกไป จากใจที
หรือลมแกล้งลืมไว้ให้เจ็บเล่น
ลมไม่เห็นหรือไรใจฉันแตกสลาย
จะปล่อยให้ฉันเร่าร้อนทุรนทุราย
เจ็บในใจเพราะพิษรักพัดของลม
2 พฤษภาคม 2550 02:02 น.
พิมญดา
จากกันมายิ้มด้วยดีไมตรียื่น
แม้จะฝืนยิ้มให้ใจหม่นหมอง
กลับไปเถอะคนดีกลับไปมอง
ครอบครัวต้องสำคัญมาก่อนใคร
ฉันขอกลับไปรักษาใจที่เจ็บ
ให้สำเร็จมุ่งมั่นดังใจหมาย
เจ็บแค่นี้ทนหน่อยไม่ถึงตาย
แค่นิยายรักเศร้าเก่าเกินไป
ขอกลับมาเป็นคนเก่งที่เข็มแข็ง
ไม่อ่อนล้าอ่อนแรงไม่อ่อนไหว
เป็นคนรักของคนอยู่รอบกาย
ไม่โดดเดี่ยวเดียวดายมีแค่เธอ
ต่อแต่นี้ฉันขอเป็นชีวิตใหม่
อยู่ในโลกสดใสใจไม่หมอง
อยู่กับความเป็นจริงที่ต้องยอม
สำคัญต้อง สู้สู้.. สู้..สู้ตายอิอิ
1 พฤษภาคม 2550 00:21 น.
พิมญดา
.
เดินทางกับกาลเวลาแห่งความหวังมาทั้งชีวิต
คงได้แต่หวัง..และ..ก็หวัง
ว่าใครสักคนจะเข้าใจเราได้ดีที่สุด..
แต่สิ่งที่ได้กลับมา..คือน้ำตา
หวังแบบนี้...จาอยากหวังอีกทำไม..
หากต้องผิดหวังแล้วผิดหวังอีก..
ร้องไห้แล้วร้องไห้อีก...
ความถูกผิดอยู่ที่เราหรืออยู่ที่เรา..คาดหวังกับสิ่งที่รัก..มากไป
เหนื่อยเหลือเกิน..เหนื่อยกับ..ความคาดหวัง
ท้อมากมาย..ท้อกับใจตัวเอง..ที่ดูเหมือนพรหมจะลิขิต
ให้เรา..เจอแต่ความสิ้นหวัง..
อยู่เพียงมีลมหายใจ..ให้ลุล่วงวันเวลา
ไปวันวัน..ใครหนอจะรู้.ว่า
คนสิ้นหวัง..หาฝั่งฝันของตัวเอง.ไม่เจอ
มีฝั่งฟ้าไหนจะยอมรับ..
คนไร้ที่หวัง..ที่พึ่งคนนี้ได้หนอ..
รอ...ใครคนนั้นจะมีจริงหรือเปล่า
ในโลกใบนี้..ที่เป็นหนึ่ง..ในล้านๆๆๆๆคน
เดินมาซับน้ำตาให้..สองแก้ม.กับหนึ่งใจที่
บอบช้ำเหลือเกิน...อย่าให้สิ้นหวัง
แล้วความสวยงาม..บนโลกใบนี้จะพลอยหม่นหมองไปด้วย
อารมณ์..คนไร้ที่หวัง..นะสินะ..พิมญดา
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
1204
