2 เมษายน 2550 11:02 น.
พิมญดา
ขอบคุณที่ทำให้ใจฉันเจ็บ
ขอบคุณคงเข็ดไปแสนนาน
ขอบคุณที่เธอใจโคตรดำ
มอบความช้ำให้ฉันจนเจียนตาย
ขอบคุณที่ทำให้น้ำตาไหลลงอาบแก้ม
ขอบคุณที่ทำให้รอยยิ้มแย้มฉันจางหาย
ขอบคุณที่ทำให้ความหวังพังทลาย
นี่หรือชายทำหญิงช้ำระกำทรวง
1 เมษายน 2550 00:12 น.
พิมญดา
ครั้งแรก
เจอกันเธอยิ้มฉันยิ้มถวิลหา
เจอกันตาสบตาประสานมั่น
เจอกันเกี่ยวก้อยร้อยเคียงกัน
เจอกันเธอกับฉันนั้นสุขใจ
ต่อมา
เจอกันรอยยิ้มเริ่มหดหาย
เจอกันกลับกลายเป็นเมินหมาง
เจอกันเริ่มเดินคนละทาง
เจอกันเริ่มห่างห่างไม่เหมือนเดิม
ต่อไป
เจอกันมองหน้าเริ่มหยุดคิด
เจอกันถามนิดให้พูดจา
เจอกันนั่งห่างไปสามวา
เจอกันคราวหน้าก็เป็นปี
ต่อต่อไป
เจอกันอย่างนี้สู้ไม่เจอดีกว่าไหม
เจอกันแล้วหัวใจจะแปรผัน
เจอกันก็เลิกกันไม่ข้ามวัน
เจออย่างนี้อย่างนั้น.......ไม่ฝันเจอ