11 ธันวาคม 2550 21:10 น.
พิมญดา
เมื่อใดที่ฉันหลับตาขอฟ้าคราม
ของดงามเต็มแผ่นฟ้าดาราฉาย
หากลืมตาอย่ามืดมัวพาพร่างพราย
ฟ้าอย่าหายคนอยู่ไกลยังภิรมย์
เมื่อใดที่ฉันหลับลงขอให้พร
ให้ฉันนอนมีความสุขใจสุขสม
ฟ้าอย่าทอดทิ้งฉันให้โศกตรม
ขอช่วยเป็นผ้าห่มพรมกายใจ
เมื่อใดฉันนอนหลับตาฟ้าอย่าหาย
ขอจงส่องแสงประกายให้สดใส
ฝากบอกเขาอย่านั่งเหงาเศร้าฤทัย
มองฟ้าไกลดาวเรียงรายฉายแสงมา
อยากมีเธอมาร่วมฝันอันแพรวพราว
เก็บดวงดาวร้อยพันดาวบนฟากฟ้า
เอามาถักทอร้อยรักพิมญดา
ฟ้าจ๋าฟ้าอย่าหมองหม่นจนฉันกลัว
หากฉันหลับขอร้องฟ้าอย่าร้องไห้
ยามที่ฉันนอนหลับใหลอย่าสลัว
ฟ้ากว้างไกลทำให้ใจฉันพันพัว
อย่าสลัวฉันกลัวนักรักหายไป...
10 ธันวาคม 2550 16:12 น.
พิมญดา
ให้เธอวางทุกอย่างระหว่างรัก
อย่าเพิ่งทักหัวใจให้หวั่นไหว
ขอเป็นเพื่อนเสริมสร้างกำลังใจ
ขอเป็นใครก็ได้ไม่ใช่แฟน
ให้เธอมองออกไปวันข้างหน้า
บนฟากฟ้ายังมีดาวอยู่นับแสน
ความรู้สึกที่มอบให้ไม่ดูแคลน
เพียงแต่แผนการรักชักมากไป
เหมือนเธอเองหลงเงาเฝ้าไขว่คว้า
พร่ำวาจาคำว่ารักอยู่หนไหน
วาดวิมานบนอากาศอยู่ทำไม
ทำให้ใจทรมานผลาญชีวี
ไม่ใช่หยิ่งหรือเล่นตัวคิดข่มเหง
ฉันก็ใจนักเลงมีศักดิ์ศรี
ถึงเป็นหญิงความคิดฉันก็มี
คิดให้ดีก่อนมารักขอทักเธอ
ความรักเหมือนลมพัดแล้วพัดผ่าน
หากอยู่นานกลัวเธอจะพลั้งเผลอ
ความเป็นจริงมักเจ็บปวดใจนะเออ
ฉันขอเธอสักนิดคิดเพื่อนกัน....
7 ธันวาคม 2550 23:52 น.
พิมญดา
หยุดเสียทีอย่าคิดหลอกบอกว่ารัก
หยุดเสียทีหากอกหักยากรับไหว
หยุดเสียทีมาให้รักแล้วจากไป
หยุดได้ไหมหากรักไปกลัวทิ้งกัน
เสียใจรักชอกช้ำนักรักอดีต
เหมือนคมมีดกรีดหว่างกลางใจฉัน
ร้องคร่ำครวญเหมือนคนโดนลงทันฑ์
โบยแส้นั้นเจ็บแสบแทบขาดใจ
รู้หรือเปล่าเขาคนนั้นเคยสัญญา
เขาบอกว่ารักชั่วฟ้าไม่ไปไหน
จะคอยอยู่คอยดูแลคอยห่วงใย
สัญญาใจก็ทิ้งไว้ให้โศกตรม
หากต้องฟังคำว่ารักอีกคราครั้ง
คงยับยั้งอย่าเผลอฟังจนสุขสม
เจ็บแล้วจำช้ำช้ำหลงคำชม
ไม่หลงลมใครอีกแล้วแจวลาที
ขอคุณเอาความหวังดีกลับคืนไป
ขอขอบใจที่คุณรักอักษรศรี
และทุกครั้งที่ต่อกลอนมาด้วยดี
มีไมตรีมาตลอดขอขอบคุณ.........
6 ธันวาคม 2550 21:32 น.
พิมญดา
ไร้เรี่ยวแรงจะกล่าวเรื่องอันใด
มันหวั่นไหวหัวใจจนท้อถอย
มีคำถามมากมายที่เฝ้าคอย
ใยถึงปล่อยเรื่องราวให้เขาลือ
ฟ้าคือฟ้าคนคือคนคือเหตุผล
จะยอมทนแค่คำคนเท่านั้นหรือ
ยอมก้มหน้าลาออกแล้วลบชื่อ
แค่นี้หรือความสัมพันธ์ที่ผ่านมา
เปิดบ้านกลอนอ่านแล้วสะท้อนจิต
ไม่อยากคิดเรื่องอันใดไห้โหยหา
มันสับสนคิดไม่ออกยอกอุรา
กลอนภาษาพาน้ำตาให้ไหลริน
พูดไม่ออกบอกไม่ถูกว่าแบบไหน
มึนทั้งใจมึนทั้งกายให้โศกสิน
นั่งอ่านกลอนหมองหม่นใจยุพิน
พี่ชายสิ้นหายไปในบ้านกลอน
หากตัดใจออกบ้านไม่หวนกลับ
ห้ามลาลับกลับมาอย่าถอดถอน
เพื่อนพี่น้องยังรอพี่ที่บ้านกลอน
ขอให้ย้อนกลับมานะพี่ชาย...พี่ฤทธิ์ ศรีดวง
5 ธันวาคม 2550 13:30 น.
พิมญดา
ตัวคนเดียวเพียงลำพังบนโลกนี้
สิ่งที่มีสิ่งที่หวังดูจางหาย
สิ่งที่รักสิ่งที่หวงใยกลับกลาย
สิ่งที่คล้ายจะสมหวังยังยับเยิน
หนึ่งชีวิต หนึ่งคนหนึ่งวิญญาณ
ตกอยู่ในวันวานความห่างเหิน
เรื่องที่แย่มีมากมายหน่ายเหลือเกิน
อยากจะเมินลมหายใจไม่ต่อลม
หนึ่งใจนี้หนึ่งนาทียังพลาดพลั้ง
เสื่อมกำลังเสื่อมศรัทธาพาขื่นขม
เรื่องมากมายคณานับนอนโศกตรม
คนซ่อนคมแอบเชือดเลือดโทรมกาย
ดั่งว่าวน้อยล่องลอยบนฟ้ากว้าง
มันอ้างว้างลอยไปไร้จุดหมาย
เปรียบชีวิตตอนนี้ช่างเดียวดาย
มองรอบกายหาใครสนใจเรา
หรือเกิดมาหนึ่งคนนี้ที่ไร้ค่า
ห้วงเวลาให้ตกอยู่อย่างโง่เขลา
เป็นเศษดินบนโลกสุดคาดเดา
หรือตัวเราเป็นแค่ซาก..กากของดิน...
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
1725
