17 ตุลาคม 2550 21:45 น.
พิมญดา
อยากมีเงินพันล้านมาเชยชม
คงสุขสมภิรมย์ใจเป็นหนักหนา
จะเอาเงินที่ได้ซื้อข้าวปลา
แจกเด็กตาดำดำนับคณา
จะสร้างคอนโดหรูให้พักพิง
ให้นอนกลิ้งคว้าดาววาสนา
อยากได้เสื้อจะซื้อเสื้อให้กานดา
อยากได้ม้าซื้อม้าให้วิ่งกัน
อยากจะเป็นนายกจะซื้อสิทธิ์
จะเนรมิตให้เด็กได้ดั่งฝัน
อยากได้ดาวซื้อดาวพราวตะวัน
อยากซื้อฝันจะซื้อฝันให้มั่นใจ
อยากได้สนามหญ้าที่กว้างใหญ่
จะเอาไว้ไดร์ กอล์ฟเขียวสดใส
อยากได้เรือยอร์ชท่องเที่ยวไกล
จะพาไปท่องทะเลเห่กล่อมเรือ
คงสุขสมสมใจเด็กยากจน
ไม่ต้องทนกินข้าวเคล้ากับเกลือ
ได้นอนพักในคอนโดไม่น่าเบื่อ
ไม่ต้องปูเสื่อนอนเหมือนทุกคืน
คงได้แค่นอนฝันแล้วก็ฝัน
ในเมื่อมันเกินจริงอย่าไปฝืน
แค่ฝันฝันขี้โกงยังกล้ำกลืน
แล้วคนยืนในสภาทำหน้าตาย.....
17 ตุลาคม 2550 12:47 น.
พิมญดา
พอทีไม่อยากฟังรังเจ็บปวด
มันร้าวรวดหัวอกตกกลัดหนอง
นอนร้องให้ทุกคืนวันน้ำตานอง
สุดเศร้าหมองโหยหาคราอาลัย
พอทีไม่อยากฟังคำขอโทษ
ไม่ได้โกรธแต่ทนฟังนั้นไม่ไหว
ไม่มีรักไม่มีแล้วคนห่วงใย
ได้โปรดเถิดยอดดวงใจไกลเสียที
พอทีไม่ต้องมองคนใจเจ็บ
จะขอเก็บฤทัยช้ำพร่ำโศกศรี
พอแล้วพอคำว่ารักหักฤดี
วนารีอุษาสางนางขอจร
พอทีขอคนดีไปมีสุข
ส่วนเรื่องทุกข์ฉันขอเป็นอุทาหรณ์
ชีวิตจริงใช่จะเหมือนในละคร
ขอวิงวอนให้ไปลับอย่ากลับมา.
15 ตุลาคม 2550 19:52 น.
พิมญดา
เด็กเร่ร่อนร่อนเร่ตามฟุตบาท
คือปัญหาของชาติที่พลาดหวัง
เยาวชนของไทยไร้พลัง
นั่งสรรค์สร้างศิลปะคละกลิ่นคาว
สูดดมกลิ่นหอมหวานวาดฝั่งฝัน
สร้างวิมานมหัศจรรย์ดั่งเมฆขาว
กลบความเศร้าในใจให้แพรวพราว
นอนดมกาวลืมหนาวเหน็บเจ็บชีวี
จมกับสิ่งโสโครกบนรถสวย
น้องหนูช่วยบำบัดเรื่องบัดสี
เด็กชาย-หญิงขายตัวมั่วโลกีย์
หน้าตาดีฉุดขึ้นรถปลดอารมณ์
ผม ทั้งหนาวทั้งหิวจนไส้กิ่ว
มือสิบนิ้วไหว้หว่านหวังสุขสม
คุณพี่ครับผมหิวแทบเป็นลม
ขอเศษตังให้ผมซื้อข้าวกิน
ปัญหาเด็กรัฐบาลยิ่งต้องแก้
สิทธิเด็กของแท้จะสูญสิ้น
น่าอับอายทั่วโลกคงยลยิน
คำติฉินเมืองไทยไร้ศีลธรรม....
14 ตุลาคม 2550 14:39 น.
พิมญดา
ยุติธรรมดีหรอกหรือถึงตีจาก
ทิ้งรอยซากกากเดนใจไว้ให้ฉัน
หลอกให้รักหลงพร่ำเพ้ออยู่ทุกวัน
หรือเห็นฉันเป็นหญิงโง่โธ่.ผู้ชาย
มาสัญญิง สัญญาวาจามั่น
รักนิรันดร์ตราบชั่วฟ้าดินสลาย
รักเพียงเธอนับแต่นี้ขอเคียงกาย
หมดความหมายคำพูดชายร้ายเสียจริง
หัวใจเธอทำด้วยหินหรือด้วยอิฐ
ในดวงจิตคิดทำร้ายทำลายหญิง
ทิ้งคนเก่าเคล้าคนใหม่ไม่ประวิง
คนโดนทิ้งจะอยู่ได้อย่างไรกัน
น้ำตาหญิงคนใจเศร้าคงไร้ค่า
หมดราคาเสน่หายามเหหัน
หมดสิ้นแล้วดวงแก้วเคยผูกพัน
เธอมาปั่นแหลกย่อยยับดับมลาย
นับแต่นี้ความอ้างว้างคงมาเยือน
มองดาวเดือนคงไร้ซึ่งความหมาย
โอบลมหนาวโดดเดี่ยวอย่างเดียวดาย
อยู่เพียงคล้ายคนไร้ใจไร้วิญญาณ.
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
2429
