7 มิถุนายน 2550 15:10 น.
พิมญดา
แมวชื่อแต้มเป็นเพศผู้ชอบเลียขน
เที่ยวซุกซนจนมาเจอกะมอหมา
ทั้งสองสู้จนแมวตายวายชีวา
เศร้าโศกาคือน้ำฝนคนเลี้ยงแมว
เคยสัมพันทุกวันเคล้าคลอเคียงข้าง
แต้มร้องครางเบียดกายแอบแนบชิดใกล้
ยามหนาวลมอุ้มแต้มกอดยอดดวงใจ
แต้มซุกไซ้ไม่หนีห่างจางจากจร
มาวันนี้ไม่มีเจ้ามันหนาวจิต
คอยแต่คิดถึงวันชื่นในครั้งก่อน
เป็นเพื่อนแท้ของน้ำฝนบนที่นอน
มาจากจรแสนอาลัยเสียใจจริง
ขอไปดีนะแต้มแมวน้องรัก
พี่ฝนจะคิดถึงแต้มไม่ห่างหาย
วันนี้อยู่ไม่มีแต้มอยู่ข้างกาย
แต่ในใจมีแต้มอยู่มิรู้ลืม
7 มิถุนายน 2550 10:18 น.
พิมญดา
ทุกคนเคยเห็นความรักบ้างไหม
หน้าตาความรักเป็นเช่นไร
ถึงทำให้รุ่มร้อนจะเป็นจะตาย
สุขฤามิวายโลกทั้งใบเป็นของตัวเอง
ทุกคนไข่วคว้าหารักนี้มากมาย
ทุรนทุรายกับมันไม่วายเว้น
วันนี้จึงขอเอารักตั้งประเด็น
รักให้เป็นเช่นใดกระไรมา
มีรักก่อเกิดทุกข์แสนสาหัส
น่าแปลกนักทุกข์เพราะรักยังเสาะหา
กอบโกยรักเข้าตัวเต็มอัตรา
ไม่เหนื่อยล้าที่จะสุขจะทุกข์ใจ
พอเจอรักมักเป็นทุกข์ไม่สุขสรรค์
เมตตากันนั่นมันดีกว่ารักไหม
รักเมตตามาด้วยกันพันผูกใจ
รักกันไว้เมตตาด้วยช่วยค้ำชู
@ข้อสรุปของรัก..คือเมตตา..เมตตาตัวเดียว
จะลดความเกลียดเมื่อไม่สมหวัง...ลดเงามืดในการ
เห้นแก่ตัวของตัวเราลงได้...@
เหนือกว่าคำว่ารักคือเมตตา
ไม่อาจนำพาสิ่งใดแลกเปลี่ยนได้
ความเมตตาพาความรักมั่นคงในจิตใจ
เมตตาไว้แล้วรักจะสุขไม่ทุกข์เอย
6 มิถุนายน 2550 16:03 น.
พิมญดา
ใจมันชาหน้าระรื่นยิ้มฝืนนัก
อกมันหนักด้วยรักมันขื่นขม
บอกคนอื่นใบหน้าชื่นแต่อกตรม
แค่รักขมไม่เป็นไรใจชิวชิว
ดื้อจังเลยหัวใจคนอกหัก
ใครทายทักไม่เป็นไรใจเฉียดฉิว
ซ่อนฤทัยเจ็บแปลบแทบขาดปลิว
คำชิวชิวพูดแต่ปากยากทำใจ
มีเงาเขาตามติดหลีกไม่พ้น
ไล่เขาจนอ่อนแรงแย้งไม่ไหว
เมื่อไหร่หนอเงาที่ว่าจะจางไป
เป็นเงาใจอยู่อย่างนี้ไม่ดีเลย
จำต้องตีสองหน้าว่าข้าแน่
เรื่องที่แย่กว่านี้ยังเฉยเฉย
ไม่เข้าใจเหตุผลคนเชยเชย
ไม่อยากเผยให้ใครรู้ดูน่าอาย
น้ำตาตกในอกกลบสีหน้า
พร่ำวาจาไม่เป็นไรใจสลาย
กล้ำกลืนฝืนพูดออกมาตาพร่างพราย
แอบร้องไห้ข้างในใจโทรมโทรม...
5 มิถุนายน 2550 11:14 น.
พิมญดา
ฉันคนเจ็บเดินทางมาอย่างสาหัส
เจ็บปวดนักเมื่อคนรักนั้นแปรผัน
นอนเจ็บปวดรวดร้าวทุกคืนวัน
ทิ้งความฝันทุกอย่างลางเลือนเงา
เจ็บเจ็บเจ็บทุกวันใจแทบขาด
สุดอนาถน้ำตาซึมคิดถึงเขา
มีใครบ้างช่วยรับฟังคงบรรเทา
คงช่วยเราคลายเจ็บครารักพัง
มาวันนี้เจอเธอคนขี้เหงา
มานั่งฟังเรื่องเศร้าคราวหนหลัง
คนเหงาฟังเงียบเงียบตั้งใจฟัง
จึงประดังพรั่งพรูให้รูความ
เมื่อคนเจ็บมาเจอคนขี้เหงา
เรื่องที่เล่าค่อยคลายปมจมคำถาม
คนเหงาฟังอย่างตั้งใจในนิยาม
ไม่เหยียดหยามคนใจช้ำพร่ำวางวาย
ทั้งที่ก่อนเจอเธอเพ้อแทบคลั่ง
ไม่มีหวังในชีวีหลบหนีหาย
มาวันนี้ความเจ็บค่อยผ่อนคลาย
เป็นอะไรใจเจ้ากรรมย้ำตัวเอง
4 มิถุนายน 2550 22:10 น.
พิมญดา
เวลาเหงาแหงนมองฟ้าฝากดาว
รักพร่างพราวเต็มหัวใจใฝ่คิดถึง
ทุกเรื่องราวยังอยู่ในห้วงคำนึง
เรื่องของเธอยังติดตรึงซึ้งฤทัย
เวลาหนาวใจของเธอคอยห่มรัก
คำพูดหนักสักนิดไม่มีให้
ค่อยค่อยพูดคอยปลอบประโลมใจ
โอบกอดไว้ให้ผ่อนคลายหายกังวล
ค่ำคืนนี้คนเหงายังนั่งเหม่อ
คงคอยเก้อดูเธอหายล่องหน
มองทางรักข้างหน้าดูมืดมน
เหลือเงาคนใจเศร้าคราวค่ำคืน
รู้บ้างไหมคนเหงาใจอาการหนัก
คนที่รักหายเงียบไปใจสุดฝืน
น้ำตานองสองปรางค์พรางกล้ำกลืน
เขาเป็นอื่นแล้วหรือไรใยร้างลา
ใกล้รุ่งสางหยาดน้ำค้างสัมผัสสาว
กอดตัวเองคลายหนาวสาวเหว่ว้า
หยดน้ำค้างพร่างพรมปนน้ำตา
ใครกันหนอลืมสัญญา..หาคนไกล...
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
1491
