18 มิถุนายน 2550 15:00 น.
พิมญดา
จะถามว่าเกลียดเธอมากแค่ไหน
จะขอตอบด้วยใจจริงในตอนนี้
ว่าเกลียดมากโกรธมากนะคนดี
ฉันคนนี้ไม่ใช่นางเอกในนิยาย
เป็นนางเอกโศกเศร้าเขาทอดทิ้ง
ทำใจนิ่งเจ็บปวดเขาโหดร้าย
โดนแส้โบยใจช้ำแทบวางวาย
บทสุดท้ายช้ำน้ำตาแทบทุกคน
แต่ตอนนี้ฉันเป็นฉันใช่นางเอก
จะได้เสกบทบาทวาดให้ฉัน
มานั่งเศร้าร้องครวญคร่ำเขาลงทัณฑ์
คนคนนั้นไม่ใช่ฉันนั้นแน่ นอ น
พอเธอบอกรักฉันฉันรักตอบ
สิ่งเคยมอบให้ทั้งใจไม่แหนหวง
มีเท่าไหร่รักรักหมดใจไม่เคยทวง
ลิ้นคำลวงฉันหลงเชื่อ.เนี่ย.หรือคนดี
เธอจำไว้ฉันไม่ใช่นางเอกในนิยาย
ขอสาปแช่งคนหลายใจชายเช่นนี้
ไม่ต้องมาพบพานกันชาติหน้ามี
เพราะชาตินี้กรวดน้ำคว่ำขันฉันจบเธอ
17 มิถุนายน 2550 11:57 น.
พิมญดา
อยากแปลงร่างเป็นนางผีเสื้อสมุทร
จับมนุษย์.ชายหลายใจเป็นอาหาร
เที่ยวไล่ก่อความวุ่นวายให้รำคาญ
อยู่ไหนกันฉันจะจับมาเคี้ยวกิน
อุเหม่เจ้า.บังอาจมากนักหรือ
หลอกให้โลกเขาลือคนใจหิน
ทั้งที่เขาแสนรักใคร่เจ้าจริงๆ
เจ้าก็ทิ้งก็ขว้างเขาเศร้าอาลัย
ถ้าจับได้แม่จะเคี้ยวให้ละเอียด
แล้วเอาเลือดล้างใจให้สดใส
เชือดนิ่มๆเบาๆเข้าถึงใจ
พวกผู้ชายหน้าไหนใครอยากลอง
ถึงแม้เราจะเป็นยักษ์ก็รักแท้
คงแน่วแน่ไม่ปรวนแปรรักแบ่งสอง
ตัวนิดเดียวแหมบังอาจมาประลอง
แหมสมองเล็กนิดเดียวเที่ยวซุกซน
นั่นนางมนุษย์ชอบแย่งผัวชาวบ้าน
จับมันมาประหารอย่าไปสน
หน้าอ่อนอ่อนเคี้ยวกรอบนักชอบวกวน
แม่หน้ามนหน้าด้านกร้านผู้ชาย
หนึ่งไม่พอแอบทำต่อล่อสามสี่
เป็นสตรีตีสองหน้ามากเหลือหลาย
ควงคนโน้นหลอกคนนี้ให้สบาย
หวังแค่กายแลกเงินเมินความดี.......
16 มิถุนายน 2550 13:12 น.
พิมญดา
คืนเหงา....เราควรระวังลม..
พัดมาให้ชื่นชม..ชื่นใจ..ลมออกจากปากวจี..ดีไฉน
ทำใจ.ฉันอิ่มซ่าน.ซาบซึ้ง.....ดวงฤทัย..
ลมใจที่มอบให้..ติดตรึง.เสน่หาอาวรณ์.มิรู้คราย
อาลัยดวงใจใฝ่หา..ทุกค่ำคืน...
ผ่านมาแล้ว......เหมือนลมพัดผ่าน
คืนฝัน....วันหวาน......ผ่านเลือนหาย
คำที่ เอื้อนเอ่ยไว้..ลมพัด...ผ่านลอยไป
ดวงใจ.สุดต้าน....แรงลมพัด..ปลิว
คำพูด.คนเหมือนลม.พัดมา..พัดผ่านไป
พัดลอยไปบาดใจ...ใครเขาเข้า
ดวงใจ.ดวงน้อยยากทนแรงลมคน....สุดบรรเทา
เย็นยะเยือก..แก้มสาวทุกคราวเจอ......ลมพัด..ผ่านมาแล้วผ่านไป
16 มิถุนายน 2550 09:15 น.
พิมญดา
ใจเจ็บปวด....ทรมานแสนสาหัส
อกมันหนักเพราะรักมันกลัดหนอง
กินไม่ได้นอนไม่หลับน้ำตานอง
จะเรียกร้องเอากับใครใจเจ็บเกิน
นอนหลับตาก็ไม่ได้ใจมันคิด
วุ่นวายจิตป่วนในใจเป็นหนักหนา
นึกว่าเราผิดมากมายหรือจึงลา
รักเขามากจนน้ำตาไหลเป็นทาง
ที่ตรงไหนเคยมีเขาเหมือนเงาใจ
รู้หรือไม่มองๆไปใจมันเหงา
แหงนมองฟ้าไม่อยากเห็นแม้ดวงดาว
ที่ที่เราเคยมองหาคราคนึง.คิดถึงกัน
ให้เวลาเป็นตัวช่วย..ช่วยรักษา
จะไม่ขอดึงใครมารักษาต่อ.ให้หาย
กลัวเหลือเกินรักเจ็บช้ำยากทำใจ
รักครั้งใหม่คงปิดใจกลัว....ใจคน
14 มิถุนายน 2550 16:46 น.
พิมญดา
ข้าเจ้าเข้าบ้านกลอนมานอนอ่าน
ฟังคำขานของป้อจายร่ายจีบสาว
คนเมืองหลวงเชื่อบ่ได้อย่าใจเบา
เขาชอบเอาคำหวานหว่านน้องยา
น้องเป็นสาวเจียงใหม่ใจฮักมั่น
อย่ามาทำน้องชอกช้ำน้ำตาไหล
เหมือนอดีตสาวร้องให้เพราะป้อจาย
คือแม่อายสะอื้นขื่นขมทรวง
คำอู้หวานคนงามแห่งเวียงพิงค์
ยินสำเนียงหวานหูไม่รู้หาย
เสียงเจ้าเจ้าจ๋าอ้ายเป๋นจะได๋
จะมีไผอยากฮักแต้แลคู่เคียง
จะพาไปไหว้ครูบาศรีวิชัย
แล้วรีบไปชมแพนด้าหมีน่ารัก
ข้าเจ้าจักปั่นรถถีบ...พาแอ่วรอบเวียงพิงค์
ลูกแม่หญิงบ่ขี้จุ๊...อู้แต้ๆเจ๊า.......ยินดีเจ้า
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
2072
