4 กรกฎาคม 2550 12:56 น.
พิมญดา
เราจบกันนะ..พูดง่ายไปไหมใจคนดี
เพียงสี่วินาที..คนดีทำได้อย่างไร
หากย้อนวันเวลาที่เราผูกพัน..มันยาวนานหลายล้านนาที
แต่ทำไมเธอตัดไปได้แค่สี่วินาที..คนดีทำใจได้ลง
ใจดำเกินไปหรือเปล่า.........
ถึงได้ทิ้ง.......ความโศกเศร้าไว้ให้กับฉัน
ไม่เหลือสิ้นแล้วความผูกพัน......บนเส้นทางฝันฉันไร้เธอ
หากต้องนับวัน .เวลาแรกพบ...มันไม่มีลบเลยรู้ไหม
กับวันนี้ที่เธอบอกลบ....แล้วเดินจาก...ยากรับได้
เวลาจาก..ลบสั้นสั้น..มันง่ายไป..
คนมีใจคนนี้ดีไม่พอ...หรือว่าไง...ถึงได้เดินจากฉันไปอย่างเลือดเย็น
สองเราเริ่ม...ก่อร่างสร้าง....ทางฝัน
มานานวัน....ความผูกพันเริ่ม...จางหาย
มีที่ไป...เจอคนใหม่...ใจเธอคลาย
บอกกับใจ...ไม่เข้าใจ.....ใยง่ายจัง
ฉันมอบรักให้เธอ.ด้วยใจภักดี....ไม่มีเปลี่ยน
เธอกลับลืมเลือน..ลบมันไปสลาย...กลายเหมือนฝัน
ให้ฉันอยู่....กับ.คำหลอกลวง....อยู่ทุกวัน
เพื่อรอวันเธอ.....บอกลา..น่าเศร้าใจ
เรารักกัน...หลายล้านนาที......มิมีเปลี่ยน
ไม่ลืมเลือน....คำหวานอ้อน......ปลอบใจฉัน
มาวันนี้......แค่สี่วิ นาที..ใยเธอถึงใจดำ...
เธอเอ่ยคำ..บอกลา........มาบอก..หลอกฉันทำไม.
2 กรกฎาคม 2550 13:37 น.
พิมญดา
กล่อมลูกน้อยไกวเปลเห่ละหึก
มือไกวนึกถึงความหลังยังไม่หาย
ลุกจ๋าอย่างอแงแม่เหนื่อยกาย
หลับสบายนะลูกยามาแม่ไกว
มองลุกน้อยกลอยใจให้หวนคิด
ถึงความผิดพลาดมาน้ำตาไหล
ลูกจ๋าพ่อเขาทิ้งสองเราไกล
ไปหาหญิงคนใหม่มิใยดี
แม่ขอกล่อมถนอมลูกด้วยสองมือ
จะยึดถือสิ่งดีงามตามวิถี
โลกทั้งใบแม่กล่อมได้ชัวชีวี
เสียงดนตรีแม่กล่อมเจ้าแต่เยาว์วัย
อ้อมกอดแม่โอบกอดเจ้าเคล้าไออุ่น
แก้มละมุมแม่ถนอมหอมแก้มใส
อย่างอแงเป็นเพื่อนแม่นะดวงใจ
เช้าวันใหม่ยังรออยุ่ดูแก้วตา
กราบหลวงพ่อเทวดาเทพารักษ์
ได้โปรดมาปกปักช่วยรักษา
คุ้มครองลูกยอดดวงใจกัลยา
หลับนิทราให้สบายคลายกังวล
28 มิถุนายน 2550 19:57 น.
พิมญดา
พิมญดาหยิบปากกาน้ำตานอง
ถึงคราวต้องจากลาบ้านเคหา
บ้านที่เคยซบอกอุ่นใจในอุรา
ที่เข้ามาด้วยใจช้ำระกำทรวง
มีน้องพี่บ้านกลอนมาช่วยปลอบ
ความช้ำชอกผ่อนคลายหายเหงา
เอากลอนลงมีเพื่อนปลอบใจเรา
คลายความเศร้ายิ้มได้ใจยินดี
เขียนกรวดน้ำลงหน้ากลอนวจีเศร้า
พิมได้ไล่ความปวดร้าวออกไปสิ้น
ลงขันไปไม่หวนกลับให้จมอาจิณ
ตราบสิ้นลมหายใจไม่หวนคืน
กราบขอบคุณบ้านกลอนที่ให้พัก
น้อยใจนักฝีมือขี้ไก่ไม่เอาไหน
คนตั้งกระทู้รู้สึกได้จากข้างใน
เป็นกูหรือไรที่เขียนกลอนไม่ผ่อนเลย
พี่จ๋าน้องจ๋าพิมญดาขอลาก่อน
กราบวิงวอนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยรักษา
พี่น้องบ้านกลอนที่พิมรักปักอุรา
ให้สดชื่นทุกข์คณาอย่ามาเยือน
28 มิถุนายน 2550 14:45 น.
พิมญดา
...ฉันทุ่มเท ใจ..กาย หมายปองรัก
เพิ่งประจักษ์ รักเขามาก ยากถ่ายถอน
เขาคือชาย หมายมั่นไว้ ได้กอดนอน
แต่ขั้นตอน ให้ต้องตาม ประเพณี
...เจอคนที่ ถูกใจ คงใช่เขา
เป็นเหมือนเงา อยู่ดูแล แคร์อย่างนี้
จะกินนอน โทรอ้อนออด หยอดวจี
ดีอย่างนี้ อยากให้อยู่ ดูแลเรา
...คิดว่าได้ คนดี มีสัจจะ
มีธรรมมะ แท้จริง ฉันโง่เขลา
ชายใจพระ กับกลิ้งกลอก ลวงหลอกเอา
ให้ฉันเศร้า ทำกันได้ ชายใจมาร
..ก่อนหน้านี้ มดยุงไต่ ไม่ให้ฆ่า
ภาพมายา หลอกจน มืดแปดด้าน
นักบุญที่ ฉันเชื่อใจ กลับประจาน
เป็นซาตาน โหดร้าย ไม่ปราณี.
...ต่อแต่นี้ จะสวดมนต์ ดลใจให้
เธอรับไป บุญกุศล ผลครั้งนี้
อุทิศให้ จงรับไป นะคนดี
จบกันที สิ้นเยื่อใย ไม่ต้องเจอ
...ฉันขอกรวด น้ำให้ ชายเคยรัก
ได้ประจักษ์ ชัดในใจ ไม่อยากเผลอ
แม้ชาติหน้า เป็นจริงได้ ไม่ขอเจอ
คนอย่างเธอ อย่าจ้อง จองล้างกัน..
สาธุ.บุญใด..หรือกุศลบุญที่ข้าพเจ้าได้ทำมา.ขออุทิศส่วนกุศลให้
นาย บ..บ้าใบ้....นามสกุล..จ..หลายใจ....จงหายไปจาก
ชีวิตข้าพเจ้าไม่ว่าชาตินี้..หรือภพหน้า........สาธุ...
?o.O (พิมญดา) O.o?
27 มิถุนายน 2550 20:21 น.
พิมญดา
...ฉันต้องนอน ระทม ตรมหมองไหม้
เจ็บปวดใจ เพราะชายชาญ มาหาญหัก
เขาทิ้งเรา เศร้าโศก วิโยคนัก
นี่หรือรัก หลอกทั้ง.เพ เล่ห์ผู้ชาย
...เอาคำหวาน มาหว่านไว้ มัดใจหญิง
บอกรักจริง ไม่ทิ้งน้อง ให้หมองไหม้
รักน้องนะ รักคนเดียว ยอดดวงใจ
ฉันหลงใน ลมลิ้น คนปลิ้นปลอก
...เธอพร่ำบอก คำหวาน หว่านหลอกหลอน
โทรมาอ้อน เช้าค่ำ จนช้ำชอก
รักมากมาย ใจ..ยากรู้ ดูไม่ออก
จนช้ำชอก ถึงได้ รู้ใจจริง
...ฉันหลงใน น้ำคำ ย้ำออกมา
ดูหน้าตา ไม่น่าใช่ พรานล่าหญิง
หลงรับรัก เขาหมดใจ ไม่ประวิง
มอบทุกสิ่ง พลีกาย ให้เชยชม
...ความสาวสด ที่มอบให้ ด้วยใจรัก
เขารีบตัก พิศวาส จนสุขสม
ไม่นานนัก ชักหน่าย คลายชื่นชม
เขาก็ข่ม เหงรังแก แท้ใจทราม
...ปล่อยฉันนอน แค้นใจ ไห้โศกศัลย์
ใจร้าวรวน ท้องใหญ่จน คนเหยียดหยาม
ไร้คนมา รับผิดชอบ ปลอบใจยาม
ที่ใจช้ำ ร้าวหทัย เธอไม่แล
..นี่น่ะหรือ น้ำใจชาย ที่หมายมั่น
ว่าสักวัน ได้พิงพัก เป็นหลักแน่
พอได้เชย เย้ยถากถาง ช่างรังแก
ทิ้งรอยแผล เป็นบทเรียน ...ราคาแพง...
?o.O (พิมญดา) O.o?
หน้าส่วนตัว
1180
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
