8 มกราคม 2553 21:13 น.
พิมญดา
ฟังรำพันอบอวลทวนลมซับ
ขอน้องกลับคืนเหย้าเฝ้าห่วงหา
รอยรักกรุ่นอารมณ์ตรมวิญญา
สัมผัสพาตรึงจิต..คิดมิคลาย
อ้อมกอดพี่ฤดีไหวใจเสมอ
บางคืนเพ้อโศกซมตรมไม่หาย
ยังไม่ลืมอ้อมแขนแนบหนุนกาย
รักจากชายชื่นชูอยู่ทุกยาม
จากมาหลายเพลาน้ำตาร่วง
น้องแสนห่วงพี่ยาอย่าเหยียดหยาม
แขนของใครไหนเลยจะเกยตาม
พี่อย่าถามช้ำชอกยอกย้อนทรวง
กอดของใครไหนเล่าเท่ากอดพี่
ใช่หน่ายหนีพี่ไกลใยถึงห่วง
ถนอมนวลเนื้อนางปานเดือนดวง
เพลาล่วงคืนสู่ประตูใจ
จุดใต้โคมทอแสงแรงคิดถึง
ห้วงคำนึงถึงพี่มิเหลวไหล
กระแจะจันทร์หอมเอยใช่เลยไกล
พลีมอบให้พี่ยา..คราหอมเอย
16 ธันวาคม 2552 12:34 น.
พิมญดา
ฟังคำอ้อนร้อนรุ่มกลุ้มใจนัก
มิหาญหักรักร้างจางหน่ายหนี
เอาหัวใจเดิมพันหวั่นฤดี
เป็นสักขีว่ารักน้องปองชีวา
พี่อุตส่าห์ถนอมออมรักฝาก
ไม่มีพรากจอมขวัญนวลเลยหนา
แม้วันเคลื่อนเดือนผ่านกาลเวลา
ขอสัญญาจะรักพี่..นี้คนเดียว
จะซื่อตรงคงมั่นฝันถวิล
ขอยลยินเสียงใจไร้คนเกี่ยว
สวรรค์ท่านเมตตาอย่าท้าเชียว
ท่านไม่เลี้ยวไกลห่างทางรักเรา
คอยน้องก่อนคนดีอย่าลี้ลับ
น้องจะกลับโลมใจไล่ความเหงา
นอนหนุนแขนแทนหมอนอ้อนแบ่งเบา
ที่สองเราเฝ้าคอยน้อยใจกัน
แล้วจะรู้ว่าน้องรักแค่ไหน
เอาหัวใจถอดวางข้างความฝัน
ก่อนนิทราบนบานผ่านแสงจันทร์
ปลายทางนั้น..ห่มรักภักดีเอย
14 ธันวาคม 2552 23:16 น.
พิมญดา
บทละครชีวิตขีดเส้นแบ่ง
ให้แสดงบทเศร้าเคล้าความหวัง
เหมือนภิรมย์แต่ไม่สมตรมจีรัง
น้ำตาหลั่งรดโลกโศกโศกา
เมื่อพระพรหมสรรค์สร้างทางชีวิต
แล้วลิขิตหญิงหม่นทนปัญหา
เกิดมารับบทหนักรักร้างลา
เสมือนว่าสาปส่งตรงหัวใจ
ตัวละครวิโยคโลกประพันธ์
สวมหน้ากากหลากอันนั้นสวมใส่
หน้าแย้มยิ้มอิ่มรักพักตร์ยองใย
หากรักไกล..หน้าหมองครองโศกตรม
โลก!ใบนี้คือเวทีมิสิ้นสุด
ที่หลอกล่อมนุษย์สุดขื่นขม
มอบดอกไม้สวยงามตามภิรมย์
พอจ่อมจมกระชากหวน..ชวนอาวรณ์
หากเวทีปิดม่านผ่านทุกสิ่ง
ทิ้งร่างลงแน่นิ่งอิงไม้ขอน
สูญวิญญาณพาดร่างบนกองฟอน
จบละครหญิงเศร้า..เจ้าน้ำตา
13 ธันวาคม 2552 12:03 น.
พิมญดา
ฝากเพลงเศร้าเคล้ากลอนอักษรร้าว
สายลมหนาวสาวหม่นจนสั่นไหว
จรดถ้อยร้อยความตามทรวงใน
กรีดเลือดใส่สีหมึกบันทึกมา
เสียงบรรเลงเพลงโศกโลกนักกลอน
มันร้าวรอนห่อเหี่ยวเปลี่ยวหนักหนา
อาจไม่เหมือนเสียงพิณจินตนา
หยดน้ำตาสลับสายพ่ายอับปาง
ฝากบทเรียนความรักที่หักจิต
บางทีคิดถึงเขาเหงาไม่สร่าง
สุขที่ได้คิดถึงจึงเบาบาง
มองที่ว่างเคยเคียงเพียงแสงเงา
เสียงสะอื้นฝืนเก็บเจ็บจนปร่า
ยากดับไฟเสน่หาคราแผดเผา
แอบร้องไห้ข้างในใจเบาเบา
เวทนาตัวเรา..เฝ้ารำพัน
ฝากคนเศร้าทั่วหล้าอย่ายอมแพ้
คงแล้วแต่พระพรหมท่านเสกสรรค์
ขีดทางเดินเมินรักหักจาบัลย์
อาจมีวัน....บรรเลงเพลงกลอนงาม
9 ธันวาคม 2552 20:47 น.
พิมญดา
อบอุ่นนวลรัญจวนครวญใจน้อง
พี่ประคองสองปราค์พรางถนอม
ปัดเหลือบยุงริ้นไรอย่าไต่ตอม
ใจพยอมอิ่มสุขทุกเพลา
หนุนแขนนอนก่อนหลับทับอกพี่
คืนราตรีจันทร์ฉายพรายพร่างฟ้า
ฟังเสียงพรวอนเว้าเหล่าเทวา
ขอแก้วตาฝันดีพี่ขอพร
จึงมิหน่ายคลายหมองห้องดวงจิต
เรือนสถิตย์รักมั่นมิหวั่นถอน
ทุกคืนค่ำแป้งร่ำกลิ่นกำจร
พรมก่อนนอนหอมเย็นเป็นศรีเรือน
ขอให้รักนวลน้องอย่าข้องขุ่น
หวานละมุนอุ่นใจหาใดเหมือน
จะกอดเกยเชยชมพรมดวงเดือน
เพลาเคลื่อนเรือนใจมิไหลตาม
ผละ! สไบไหมแพรเพราะแพ้รัก
น้องประจักษ์ใจนี้ฤดีหวาม
นอนเถิดเจ้าพี่เฝ้าทุกโมงยาม
จักทำตามพี่ยา .. คราหอมเอย
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
1522
