28 สิงหาคม 2550 12:03 น.
พิมญดา
..@ท้อเหลือเกิน ต่อปัญหา ที่รุมเร้า
มันแสนเศร้า ร้าวทรวงใน ให้กลัดหนอง
ทั้งอดีต ปัจจุบัน มาสุมกอง
น้ำตานอง ไหลริน สิ้นหวังพลัน
ช่วงชีวิต ผันผ่าน นานนักหนา
วันเวลา ผ่านไป ไห้โศกศัลย์
หัวใจหม่น ทนเจ็บช้ำ อยู่ทุกวัน
ใครไหนกัน ซับน้ำตา มาปลอบใจ
มองเบื้องบน มีแต่คน บนบานฟ้า
ดวงจันทรา บอกว่าข้า รับไม่ไหว
ดาวแสงจ้า ก็ท้อแทน แสนเหนื่อยใจ
มองหาใคร มาเคียงข้าง ยังไม่มี
มีทางหนึ่ง ที่เลือกไว้ ปลายชีวิต
คือดวงจิต ไฝ่หาธรรม นำสุขขี
ล้างรอยบาป ในใจนาง บ้างคงดี
รอยราคี ติดกายมา น่าชิงชัง
ทางที่สอง หมดลมไป ใจหายทุกข์
จะได้หยุด เรื่องราว คราวหนหลัง
หมดลมสิ้น พิ้นดินกลบ ร่างสาปพัง
หยุดทุกอย่าง ทิ้งเบื้องหลัง ฝังพื้นดิน@..
27 สิงหาคม 2550 11:13 น.
พิมญดา
@..อันคารมที่เอื้อนเอ่ยพี่เปิดเผย
ลมรำเพยพัดผ่านหูยังรู้หาย
อันลมรักออกจากปากของพี่ชาย
ไม่รู้หายเหมือนพระพายพัดผ่านมา
น้องยังหวั่นกลัวว่าฝันจะสลาย
พอสมใจแล้วก็หน่ายย้ายเคหา
ที่ผ่านมาแค่ลมลวงบ่วงมายา
พิพากษาไล่น้องออกนอกหัวใจ
อันคำรักคำหวานมาหว่านผล
ดวงกมลกลัวดอกผลที่หว่านไว้
พอผลิดอกออกผลได้กำไร
หวั่นฤทัยโดนถอนรากนิราศครวญ
รอหน่อยนะคนดีจ๋าอย่าสับสน
รักวกวนมีหลายหลากพรากให้หวน
หากรัญจวนกลัวใจหนักรักทบทวน
น้ำตารวนใครจะช่วยป่วยฤดี
น้องก็เปรียบเจ้าสาวที่กลัวฝน
ใจร้อนรนกลัวเปียกฝนจึงหันหนี
ไม่ตากฝนกลัวหนาวช้ำชั่วชีวี
คิดอีกทีได้ไหมหนอรออีกนาน...@
26 สิงหาคม 2550 10:12 น.
พิมญดา
@..หากเธอท้อต่อปัญหาที่บังเกิด
อย่าเตลิดจงมองมาตรงทางฉัน
ถึงอยู่ไกลแต่ใจรักยังผูกพัน
บนทางฝันยังมีฉันเคียงข้างเธอ
หากว่าเธออ่อนล้าพาอ่อนไหว
จงทำใจให้เข้มแข็งนั้นเสมอ
ฉันจะคอยส่งแรงใจไปนะเออ
รักเสมอคิดถึงเธอเพียงผู้เดียว
หากวันไหนกำลังใจนั้นหดหาย
มองรอบกายไม่มีใครให้แลเหลียว
อย่าหวั่นไหวในเส้นทางร้างเลยเชียว
สุดทางเปลี่ยวแค่ไหนให้ฝ่าฟัน
หากวันไหนเธอตรากตรำกับงานหนัก
หากเหนื่อยนักขอเธอพักคิดถึงฉัน
มองปลายฟ้าตรงที่เราเฝ้ารำพัน
ที่ตรงนั้นสัญญามั่นฉันคนเดิม
หากวันนี้ได้อ่านแล้วยิ้มหน่อยหนา
อย่าคณาอุปสรรคที่หึกเหิม
หากเธอท้อจะคอยส่งแรงใจเติม
จะคอยเพิ่มทุกทุกวันอย่าหวั่นใจ...@
24 สิงหาคม 2550 23:36 น.
พิมญดา
@....ความเอ๋ยความรักเป็นเช่นใด
กำหัวใจมนุษย์สุดพิศวง
พากันมัวเมารักชักงวยงง
เกิดลุ่มหลงไม่เลือกเพศเฉกชนใด
ความเอ๋ยความรักชอบกลนัก
เจ้าไม่พักไม่เหนื่อยเลยหรือไง
เที่ยวแผลงศรยิงมั่วอยู่ร่ำไป
คนร่ำให้คงสะใจไร้ผูกพัน
ความเอ๋ยความรักพักหน่อยไหม
อย่าได้ไปทำใครเขาเศร้าโศกสัน
วิ่งตามหารักรักรักทุกวี่วัน
เรื่องเศร้านั้นเกิดซ้ำซากยากตัดใจ
.
ขอยกมือยอมแพ้ต่อความรัก
มันเหนื่อยนักหากรักแล้วผลักใส
ตอนสมรักดั่งน้ำทิพย์สุลาลัย
ไม่สมใจดั่งน้ำกรดรดดวงมาน.....@
ว้า...พิมจังชักงง รักเป็นเช่นใดหนอ....อิอิ
อ้าว ละเมอปาย..ตกเตียงเยย ว้าๆๆๆๆ
23 สิงหาคม 2550 23:48 น.
พิมญดา
ผ่านมาเหมือนฝันพลันเศร้า
ปวดร้าวยากนักถ่ายถอน
เวลาช่วยเรารอมชอม
คงพร้อมใจเราคืนมา
เขามาเยือนแล้วผันผ่าน
เอาคำหวานมาอ่อยหา
ยืดเยื้อหลอกหลายเพลา
โศกาแทบสิ้นวายปราณ
ทิ้งร่างทรุดโทรมจมทุกข์
สะดุดความฝันทุกสถาน
รักนี้เจ็บปวดร้าวราน
ทรมานแทบสิ้นชีวี
ขอบคุณที่สอนให้เจ็บ
ช่างหนาวเหน็บเจ็บสิ้นดี
สายใยที่เราเคยมี
บัดนี้เหลือแต่สายไป
ผ่านมาทุกข์รักหนักแท้
ดวงแดยากรับแบกไหว
ทุกข์นักรักยากถอนใจ
ไข่วขว้าอาลัยเพียงเงา
นั่งเหงามุมเศร้าเฝ้าห้อง
นั่งร้องโหยให้หาเขา
ช่างโง่จริงหนอตัวเรา
หอบเอาความเศร้ามาครอง.
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
2549
