5 พฤศจิกายน 2550 11:09 น.
พิมญดา
ฉันปักป้ายรายชื่อคนหลายใจ
ขึ้นตัวใหญ่หน้าบ้านประกาศทั่ว
ใครหลายรักห้ามเข้าเจ้าของกลัว
มาพันพัวกลัวหนักรักลางเลือน
เจ้าของบ้านนอนซมระทมรัก
ขอหยุดพักกลัวนักรักเชือดเฉือน
กลัวใจคนวกวนจนแชเชือน
จึงขอเตือนไว้ก่อนยอมลงทุน
ชายคนไหนหลายใจถอยไปเลย
อย่าได้คิดมาเอ่ยให้หัวหมุน
ถ้าเห็นป้ายอ่านหน่อยค่อยเจือจุน
ถามใจคุณแน่ไหมใช่วู่วาม
ป้ายอักษรเขียนไว้ใจความว่า
ห้ามคนบ้าหลายรักมาทักถาม
ห้ามคนที่หลายใจทุกเขตคราม
น้องคนงามเกลียดนักคนรักลวง
หากชายใดสนใจคนอกหัก
อ่านป้ายรักทำตามห้ามทักท้วง
จะเปิดบ้านเคียงคู่ดูเดือนดวง
น้องไม่หวงถอนป้ายทิ้ง..จริงแน่นอน.........
3 พฤศจิกายน 2550 23:57 น.
พิมญดา
เพียงเพราะฟ้าไกลเกินจะไข่วขว้า
เพียงเพราะใจข้าอ่อนล้าเกินจะฝัน
เพียงเพราะรักข้าหนักอกอยู่ทุกวัน
เป็นแผลช้ำแหงนมองฟ้าอย่างท้าทาย
เพียงอยากถามชะตาฟ้าหรือแกล้ง
ร่างบทเรียนราคาแพงรักสลาย
ปล่อยให้หลงเวียนวนจนวางวาย
เจ็บเจียนตายน้ำตาหยดรดตามทาง
เพียงเพราะฟ้ายิ้มสะใจให้ข้าเศร้า
รู้หรือเปล่าทุกคืนเหงาเศร้าจนสาง
ฟ้าเจ้าคงสมน้ำหน้าน้ำตานาง
ที่หลั่งพร้อมน้ำค้างลงกลางใจ
เพียงเพรียกหาข้าร้องฟ้ามาลิขิต
ข้าผิดหวังในชีวิตผิดเรื่องใหญ่
ข้าท้อแท้ขอกู่ก้องร้องฟ้าไกล
เพียงเพราะใจข้าอ่อนแอแพ้ชะตา
2 พฤศจิกายน 2550 10:05 น.
พิมญดา
ฉันผิดเองที่ทิ้งเธอไปก่อน
เรื่องร้าวรอนขอเธอลืมได้ไหม
ฉันกลับมาใช่ขอเธอกลับใจ
คนเลวได้สำนึกถึงทักทาย
ฉันเข้าใจเหตุผลคนแทนที่
คนไม่ดีอย่างฉันควรจะหาย
เธอเลือกคนถูกแล้วไว้เคียงกาย
หญิงใจร้ายคนนี้มิคู่ควร
เขาแสนดีฉันเลวต่างกันสิ้น
เปรียบดั่งฟ้ากับดินไม่คิดหวน
คนที่เลวอย่างฉันขอทบทวน
คงไม่กวนเธอนานแค่ผ่านมา
วันนี้คงสายไปสำหรับเรา
วันเก่าเก่าไม่หวนคืนมาหา
ทุกนาทีมีเธอตลอดมา
คงจะลาลับหายกลายเป็นลม
คนไม่ดีขอบอกครั้งสุดท้าย
ไม่ตั้งใจทำลายให้รักขม
อยากจะเป็นคนดีให้เธอชม
แต่พระพรหมลิขิต ชีวิตเลว
31 ตุลาคม 2550 17:54 น.
พิมญดา
อย่ามาทำให้ฉันรัก....
แล้วเดินจากเธอรู้ไหม...
ด้วยข้างใน..ในหัวใจ...ไม่เข็มแข็ง
หากต้องเหนื่อย..เหนื่อย..เพราะรักคงหมดแรง
น้ำตาแห่งความเศร้า...เศร้า..ร้าวฤดี
อย่ามาทำให้ฉันหลง..หลง
แล้วปล่อยให้ฉันงง..งง..อยู่กับที่
โปรดสงสารฉันเถิด...เถิดนะคนดี
คนคนนี้...ไม่อยากมีรอยร้าว....ร้าวคราวรักไกล
อย่ามาทำให้ฉันเสียน้ำตาเลย.......เลยจะได้ไหม...
ไม่อยากประวัติศาสตร์..ซ้ำรอย..รอยแผลใจ
ขอฉันได้ไหม..ไหมใจคนดี....
อย่ามาทำให้ฉันคอยนาน...นาน..จะได้ไหม
หากสองเรา...มีใจ..ใจจะคบหา
ขอให้อยู่กับฉันทุกเวลา...ยามฉันล้า..
และเหนื่อยใจ...........
อย่ามาทำให้ฉันหวั่น...หวั่นไหวมากกว่านี้
เธอจะรู้...รู้บ้างไหมใจคนดี
คนคนนี้รักใครรัก...รักจริง..
คุณครูพิมอารมณ์ดีเป็นหนักหนา สมอุราปิดภาคเรียนสอนเขียนอ่าน ได้ทีแล้วเช็คเมล์ดูใจเบิกบาน ทิ้งไว้นานคงมีคนออนส่งมา
ตายละหว่าเมล์อันนี้แสนจะคุ้น อกชักกรุ่นเจ้านายส่งเมล์หา ทำรายงานส่งกรมนอกเวลา ครูพิมล้าตาลอยเศร้าสร้อยใจ
นั่งปั่นงานมือรัวไม่มัวอู้ นั่งหัวฟูหัวบานยังทำไหว ไม่อาบน้ำสีฟันทำอะไร ครูทำได้ครูพิมถิ่นเชียงคาน(จังหวัดเลย)อิอิ
พิมพ์แต่เช้ายันค่ำย่ำใกล้รุ่ง ลุกมาปรุงมาม่าเป็นอาหาร อิ่มจังเลยชีวิตแสนชื่นบาน ครูบ่ย่านน้ำหนักทับรับดวงแด
กินอิ่มแล้วหนังตาครูดูชักหย่อน คงง่วงเหงาหาวนอนเป็นแน่แท้ เข้าบ้านกลอนสักหน่อยชายตาแล โอ้ย.อิ่มแปล้อ่านกลอนนอนเลยเพลิน
ตื่นขึ้นมาด้วยเสียงกริ่งโทรศัพท์ มือกดรับแต่เสียงทักใจสะเทิ้น บ่าวผู้ใดเสียงหล่อซะเหลือเกิน มัวแต่เขินเสียงปลายทางวางหูไป
แสนเสียดายคนที่เท่าไหร่หนอ มาคอยรอครูพิมนี้มีบ้างไหม นั่งทำงานอยู่คนเดียวจนไข้ใจ มีใครไหมอาสามาเยียวยา............
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
2945
