6 ธันวาคม 2550 21:32 น.
พิมญดา
ไร้เรี่ยวแรงจะกล่าวเรื่องอันใด
มันหวั่นไหวหัวใจจนท้อถอย
มีคำถามมากมายที่เฝ้าคอย
ใยถึงปล่อยเรื่องราวให้เขาลือ
ฟ้าคือฟ้าคนคือคนคือเหตุผล
จะยอมทนแค่คำคนเท่านั้นหรือ
ยอมก้มหน้าลาออกแล้วลบชื่อ
แค่นี้หรือความสัมพันธ์ที่ผ่านมา
เปิดบ้านกลอนอ่านแล้วสะท้อนจิต
ไม่อยากคิดเรื่องอันใดไห้โหยหา
มันสับสนคิดไม่ออกยอกอุรา
กลอนภาษาพาน้ำตาให้ไหลริน
พูดไม่ออกบอกไม่ถูกว่าแบบไหน
มึนทั้งใจมึนทั้งกายให้โศกสิน
นั่งอ่านกลอนหมองหม่นใจยุพิน
พี่ชายสิ้นหายไปในบ้านกลอน
หากตัดใจออกบ้านไม่หวนกลับ
ห้ามลาลับกลับมาอย่าถอดถอน
เพื่อนพี่น้องยังรอพี่ที่บ้านกลอน
ขอให้ย้อนกลับมานะพี่ชาย...พี่ฤทธิ์ ศรีดวง
5 ธันวาคม 2550 13:30 น.
พิมญดา
ตัวคนเดียวเพียงลำพังบนโลกนี้
สิ่งที่มีสิ่งที่หวังดูจางหาย
สิ่งที่รักสิ่งที่หวงใยกลับกลาย
สิ่งที่คล้ายจะสมหวังยังยับเยิน
หนึ่งชีวิต หนึ่งคนหนึ่งวิญญาณ
ตกอยู่ในวันวานความห่างเหิน
เรื่องที่แย่มีมากมายหน่ายเหลือเกิน
อยากจะเมินลมหายใจไม่ต่อลม
หนึ่งใจนี้หนึ่งนาทียังพลาดพลั้ง
เสื่อมกำลังเสื่อมศรัทธาพาขื่นขม
เรื่องมากมายคณานับนอนโศกตรม
คนซ่อนคมแอบเชือดเลือดโทรมกาย
ดั่งว่าวน้อยล่องลอยบนฟ้ากว้าง
มันอ้างว้างลอยไปไร้จุดหมาย
เปรียบชีวิตตอนนี้ช่างเดียวดาย
มองรอบกายหาใครสนใจเรา
หรือเกิดมาหนึ่งคนนี้ที่ไร้ค่า
ห้วงเวลาให้ตกอยู่อย่างโง่เขลา
เป็นเศษดินบนโลกสุดคาดเดา
หรือตัวเราเป็นแค่ซาก..กากของดิน...
4 ธันวาคม 2550 17:43 น.
พิมญดา
อยากมีคนดูแลจนแก่เฒ่า
อยากเป็นเงาของกันและกันหนอ
อยากมีรักไม่หลอกกันเท่านั้นพอ
แค่รอยต่อของหัวใจเรามีเรา
อยากมีคนรับฟังยามทุกข์ท้อ
อยากเคลียคลอยามฉันนั้นเงียบเหงา
อยากมีคนซับน้ำตาให้บางเบา
อยากให้เรามีเราตลอดไป
อยากมีคนจริงใจให้รอยยิ้ม
ให้พึ่งพิงยามฉันนั้นหวั่นไหว
แม้ปัญหาอุปสรรคมากเพียงใด
ขอหัวใจเคียงข้างอย่าร้างกัน
เรามีเราในวันนี้และวันหน้า
แม้จะเสียน้ำตาอย่าหุนหัน
อยากประคองสิ่งที่ดีมีทุกวัน
ขอเพียงมั่นรักเราไม่เก่าเลย
ตื่นขึ้นมาเจอหน้าเธอก่อนใคร
ไม่ว่าเธอจะเลยวัยขออย่าเฉย
จุ๊บเบาเบาหน้าผากน้องให้คุ้นเคย
แล้วเอื้อนเอ่ยคำว่า พิมญดาจ๋า (รักเหลือเกิน)
3 ธันวาคม 2550 22:30 น.
พิมญดา
มือสองมือที่เคยกุมให้คำมั่น
สัญญากันรักชั่วฟ้าดินสลาย
จะดูแลห่วงใยฉันมั่นไม่คลาย
ตราบที่ลมหายใจเธอยังมี
ใจสองใจที่เคยมีกันและกัน
ไม่นานวันเธอหลอกฉันสลดศรี
ใจเธอหลอกเหมือนจิ้งจกเจ้าตัวดี
กลับกลายสีทุกทีเปลี่ยนที่ไป
ตาสองตาที่เคยมองกันและกัน
บัดนี้นั้นในแววตาไม่สดใส
แค่สบตาก็รู้ว่าเธอเปลี่ยนใจ
หลอกทำไมได้อะไรใจผู้ชาย
ลืมเธอลืมทำฉันซึมอยู่นานปี
ดวงฤดีอยู่อย่างไร้ในความหมาย
เจ็บช้ำหนักเหมือนคนที่ใกล้ตาย
หมดความหมายคนเคยรักเคยภักดี.....
3 ธันวาคม 2550 10:15 น.
พิมญดา
แม้นไร้พ่อแต่เล็กไม่รู้ความ
เกิดคำถามในใจให้โศกสิน
พ่ออยู่บนสวรรค์ในเมฆิน
ใจไม่สิ้นคำถามยามคำนึง
ทั้งอ้อมกอดไออุ่นพ่อแบบไหน
ลูกไม่เคยได้สัมผัสให้ลึกซึ้ง
แม่คอยบอกลูกจ๋าอย่ารำพึง
ให้รู้ซึ้งถึงพ่อเจ้าเฝ้าวิมาน
พอถึงวันสำคัญคือวันพ่อ
ได้แต่รอคอยพ่อไปตามกาล
ถามถึงพ่อแม่คงใจร้าวราน
จึงปล่อยผ่านวันวานล่วงเลยไป
พ่อจ๋าพ่อพ่ออยู่ไหนในชั้นฟ้า
กราบบูชาพระคุณพ่อไม่หวั่นไหว
ลูกยังรักระลึกถึงพ่อดวงใจ
ความทรงจำลูกไซร้ไม่ลางเลือน
แม้มือน้อยไม่เคยสัมผัสพ่อ
แม่คอยก่อความสัมพันธ์ให้มีเหมือน
คอยบอกว่าพ่อหนูดีคอยย้ำเตือน
พ่อยังเหมือนอยู่ใกล้ลูกตลอดมา
ณ.วันนี้ลูกน้อยได้เติบใหญ่
มีหัวใจกล้าแกร่งดั่งหินผา
ทำความดีไม่น้อยใจโชคชะตา
เพราะแผ่นฟ้ามีพ่ออยู่ดูแลพิม....
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
1938
