26 มกราคม 2551 21:43 น.
พิมญดา
เราสองคนมั่นในรักกันนานเนา
ทั้งสองเราเคยสัญญาคราเดือนหงาย
พอมีเขาเข้ามาแทรกใยกลับกลาย
เรื่องมากมายคราวหนหลังพังยับเยิน
ฉันเข้าใจคนอยากไปรั้งไม่อยู่
น้ำตาพรูถึงดึงไว้ใจห่างเหิน
เวลาเราเหลือน้อยแล้วเจ็บเหลือเกิน
ต้องเผชิญห้วงเวลาตาพร่างพราย
ฉันยังเหลือวันเวลาอีกเท่าไหร่
กอดได้ไหมก่อนหัวใจจะสลาย
ก่อนจะทิ้งฉันเอาไว้ให้เดียวดาย
ก่อนเธอกลายเป็นคนอื่นสะอื้นทรวง
น้ำตารินมองฟ้าหม่นคนรักหาย
เจ็บเจียนตายเขาทำลายสิ่งที่หวง
ที่ผ่านมามีแต่คำพร่ำหลอกลวง
เขาไม่ห่วงทิ้งเยื่อใยหนอใจคน
ถึงจะยั้งจะรั้งเธอด้วยน้ำตา
ยื้อเวลาคนหมดใจคงไร้ผล
ถึงขอร้องจนหมดแรงดวงกมล
ฉันจะทนเก็บรอยช้ำจำใจลา........
25 มกราคม 2551 15:41 น.
พิมญดา
แอบคิดถึงแอบรักแอบห่วงหา
อยากเห็นหน้าขอเวลานิดได้ไหม
แอบฝันหวานเลื่อยลอยคอยห่วงใย
อยากอยู่ใกล้นี่อะไรใจของเรา
แอบฝันใฝ่แอบเอาใจอยู่ห่างห่าง
บนทางเดินอันอ้างว้างคนขี้เหงา
รักของเราเหมือนปุยฝ้ายที่บางเบา
แอบรักเขาเขาอยู่ไหนไม่เห็นมา
โอ้..ความรักแปลกยิ่งนักเป็นไฉน
ยิ่งแอบไว้ยิ่งจับใจอาลัยหา
รุ่มร้อนทรวงรักติดบ่วงลวงอุรา
ปรารถนาอธิฐานบันดาลเจอ
เธอรู้ไหมว่ามีใครแอบหลงรัก
มอบใจภักดิ์ในแววตามาเสมอ
แค่เห็นหน้าก็อิ่มใจจริงนะเออ
เฝ้าละเมอทุกคืนค่ำพร่ำรำพัน
ขอมอบเพลงแอบคิดถึงแอบรักให้
ฟังสักหน่อยนะพี่ชายอย่าเหหัน
สาวบ้านกลอนฝากส่งให้ใจถึงกัน
เสียงสวรรค์กระซิบแผ่วแว่วรักเธอ..............
24 มกราคม 2551 20:29 น.
พิมญดา
ไม่อยากเป็นตัวสำรองของห้องใจ
หรือมีใครมากล่าวหาว่าแย่งเขา
ถึงน้องรักสุดหัวใจน้องไม่เอา
คงจะเขลาทำคนเขาทรมาน
ไม่ใช่แฟนคงทำแทนกันไม่ได้
คนห้องใจเขาก็รักอย่าหักหาญ
คอยดูแลเอาใจใส่พี่มานาน
น้องแค่ผ่านมาแอบใจใช่ตัวจริง
ถึงจะรักแต่ก็หักรักลาจาก
ถึงลำบากหักสวาทในทุกสิ่ง
ถึงจะเจ็บก็จะทนไม่ช่วงชิง
ถึงจะทิ้งรักใฝ่ปองนองน้ำตา
พื้นที่ว่างไม่มีแล้วน้องแก้วยืน
รักขมขื่นแม้จะฝืนยิ้มโหยหา
กลับไปเถอะอยู่กับเขาดั่งเคยมา
น้องอำลาพาใจออกนอกฤทัย
ไม่ใช่แฟนแต่แอบแทนกันไม่ได้
รู้บ้างไหมขืนอยู่ไปใจไม่ไหว
พรหมลิขิตขีดเส้นรักสลัดไกล
น้ำตาไหลนึกน้อยใจใครนำพา.............
22 มกราคม 2551 23:33 น.
พิมญดา
ฉันมีค่าสักแค่ไหน?ในใจเธอ
ปล่อยให้ฉันคอยพร่ำเพ้อคร่ำครวญหา
ปล่อยให้ฉันนั่งรอเธอทั้งน้ำตา
อยู่อย่างคนไม่มีค่าหรืออย่างไร
เธอรักฉันมากแค่ไหน?ในใจเธอ
หรือแค่เผลอเวลาเหงาเฝ้าชิดใกล้
หรือแค่ฉันเป็นทางผ่านหว่านวางไว้
แค่อ่อนไหวพอห่างใจก็ห่างกัน
เธอรู้ไหม?ฉันน้อยใจจนใจท้อ
ใจคนรอเจ็บแปลบแปลบแสบโศกศัลย์
โทษตัวเองจมความเศร้าเฝ้ารำพัน
กรรมอันใดใยตามทันหั่นหัวใจ
คงไร้ค่าในสายตาเธอใช่ไหม?
เสียงตามสายใยห่างเหินเกินรับไหว
ไม่มีแล้วคำว่ารักคำห่วงใย
เหลือเพียงไว้คำทิ้งท้ายสบายดี
ฉันคิดเองโง่งมเองเธอไม่ผิด
ฟ้าลิขิตให้ฉันช้ำน้ำตาปรี่
คนไร้ค่าไร้ราคาใจที่มี
ขอคนดีทิ้งได้เลยอย่าเฉยชา......
21 มกราคม 2551 22:01 น.
พิมญดา
ชีวิตเปลี่ยนเมื่อเจอเธอที่ผ่านมา
แม้เวลาล่วงเลยไปคล้ายดั่งฝัน
ยังไม่ลืมความรักเราเฝ้าผูกพัน
นั่งมองจันทร์ส่งใจหาฟ้าพร่างพราย
ต่างเวลาใช่ต่างใจให้ห่างเหิน
ใช่บังเอิญแค่รักกันแล้วห่างหาย
ได้รักเธอมีเรื่องดีเกิดมากมาย
ทำให้ฉันอบอุ่นใจเมื่อใกล้เธอ
มาตอนนี้ถึงเราสองกลายเป็นอื่น
ยังจำวันคืนเราชื่นมั่นเสมอ
ได้มาอยู่ใกล้ชิดกันวันที่เจอ
ไม่ได้เหม่อแค่รักเธอหรือเผลอเลย
เพิ่งได้รู้เพื่อความรักทำเพื่อรัก
ยากจะหักใจห่างเหินทำเมินเฉย
ทำทุกอย่างเพื่อความรักเหมือนอย่างเคย
แม้นเธอเอ่ยจำนรรจาว่าลาไกล
หากชีวิตฉันมีค่าพอจดจำ
ใจคนช้ำไม่ลังเลไม่หวั่นไหว
ขอแค่เธอจดจำฉันไว้ในใจ
ถึงใกล้ตายจะทำใจยิ้มยินดี.....
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
1595
