28 เมษายน 2551 19:01 น.
พิมญดา
หากหัวใจฉันมีปีกบินสุดฟ้า
จะลอยล่องเหินเวหานภาฝัน
หากบินได้จะบินไปในเร็ววัน
สุดฟ้านั้นไกลแสนไกลไปหาเธอ
หากหัวใจฉันบินได้คล้ายดั่งนก
จะบินตกกลางใจเขาเฝ้าเสนอ
ฝ่าลมฝนหนาวเพียงใดได้พบเจอ
ขออย่าเผลอว่าสองเราเฝ้ารอคอย
หากใจฉันล่องลอยไปไกลสุดกู่
โปรดรับรู้รักเราอย่าเหงาหงอย
เหม่อมองฟ้าคืนนี้ยามดาวลอย
ฤทัยน้อยลอยลมรักพักพิงใจ
หากหัวใจฉันมีปีกจะโผผิน
สู่เมฆินทร์บินคู่ฟ้านภาใส
เก็บเกี่ยวดาวถักทอถ้อยร้อยหทัย
เรียงร้อยไว้สานรักกันอย่างมั่นคง
หากหัวใจฉันมีปีกบินดั่งว่า
ขอเป็นเพื่อนสกุณาหาลืมหลง
บินสู่ฟ้าขอร่วมเป็นเช่นเผ่าพงศ์
ราวดั่งหงส์เหินฟ้า..หาคนไกล
27 เมษายน 2551 12:03 น.
พิมญดา
น้อยใจนักหากไม่รักอย่าผลักไส
บอกให้น้องได้เข้าใจในปัญหา
แค่พี่ปล่อยให้น้องคอยวันเวลา
ปราถนาแค่พี่ยามาเข้าใจ
นี่อะไรไม่เคยถามไม่เคยห่วง
ไม่เคยทวงรักตอบชอบคำไหน
ไม่มีแม้คำลึกซึ้งถึงห่วงใย
หรือว่าใจพี่แค่ลวงถ่วงคำลม
ทุ่มเทรักหมดหัวใจให้สี่ห้อง
หวังประคองวันเวลาพาสุขสม
แต่แล้วเหลือสิ่งใดไว้ภิรมย์
พี่มาทำรักขมจมอาจิณ
พอสิ้นคำว่าลาก่อนสะท้อนทรวง
เจ็บทะลวงแทบด่าวดิ้นสิ้นรักผิน
เหม่อมองฟ้าโศกาน้ำตาริน
ไม่ยลยินเรื่องอันใดใจเจ็บเกิน
ปลูกต้นรักไว้ตั้งนานพานมาล้ม
คงต้องปลูกดอกลั่นทมคนห่างเหิน
น้อยใจนักขอเลิกรักหักใจเมิน
จำเผชิญความเดียวดายพ่ายใจลา.....
26 เมษายน 2551 13:37 น.
พิมญดา
รักสองเราถึงคราต้องลาจาก
ถึงจะยากสักปานไหนจำถ่ายถอน
เมื่อเขามาฉันต้องไปไกลจากจร
ทั้งที่รู้ว่ามาก่อนร้าวรอนใจ
คนมาก่อนกลายมาเป็นเช่นคนเก่า
คงเหลือเงารักเลือนลางอำพรางไว้
หากรักเราอ่อนล้าอย่าอาลัย
เดินจากไปด้วยยินดีมีให้เธอ
คนที่ใช่ไม่ใช่ฉันคนมาก่อน
คนที่ย้อนมาทีหลังดังเสมอ
ขออวยพรให้เธอสุขสิ่งพบเจอ
จะไม่เผลอเรียกว่าเราดั่งเก่ามา
เจ็บของคนมาก่อนสะท้อนจิต
นั่งนอนคิดเราฝันไปใช่ไหมหนา
สองแก้มยังเปื้อนอาบคราบน้ำตา
อนิจจาน้ำตาไยหลั่งไหลริน
ใบหน้าคนมาทีหลังยังยิ้มสุข
แต่ความทุกข์คนมาก่อนซ่อนถวิล
ขอไปดีมีความสุขชั่วชีวิน
คนที่สิ้นยอมแพ้รัก..หักใจลา..
25 เมษายน 2551 10:10 น.
พิมญดา
อันหัวใจคือก้อนเนื้อเยื่อก้อนหนึ่ง
ใยรัดตรึงเอาความเจ็บเก็บความช้ำ
แค่คำนึงถึงเรื่องราวคราวระกำ
เคยถลำความผิดหวังฝังอุรา
ด้วยเราอยู่เยี่ยงมนุษย์ที่เดินดิน
ยังถวิลกอบโกยสุขทุกข์โหยหา
แม้บางครั้งเหยียบหนามคมตรมน้ำตา
ยังบากหน้าว่าข้าแน่แพ้ไม่เป็น
ก็เพราะใจคือก้อนเนื้อเชื่อได้ไหม
ชอบยกยอชอบเอาใจใครก็เห็น
พอเจอทุกข์ใจบอกเจ็บเก็บลำเค็ญ
ความเยือกเย็นร้อนรุ่มสุมข้างใน
ใจเป็นนายกายเป็นบ่าวบ่งชี้ชัด
เกิดกำหนัดความอยากยากข่มไหว
แม้นพลั้งพลาดผิดหวังยังร่ำไร
โธ่.เอ๋ยใจหนอใจคนชอบกลจัง
หากหัวใจหยุดเต้นลงคงสงบ
คงจะพบความสุขสิ้นทุกขัง
ก้อนเนื้อเอ๋ยพึงสังวรมรณัง
เยื่อใยยังจะเหลือให้...ใครบูชา.....
24 เมษายน 2551 13:02 น.
พิมญดา
ค่ำเย็นลงอัสดงน้ำไหลเชี่ยว
เคยนั่งเกี่ยวทอใยรักฮักกับอ้าย
ริมฝั่งโขงยามเย็นลงลมพริ้วกาย
คืนเดือนหงายสองเฮาเฝ้ารำพัน
สาวเมืองเลยเกล้าผมม้วนพวยผ้าไหม
หน้าใสใสยิ้มโสภาคราเสกสรรค์
มาบัดนี้นั่งหน้าเศร้าเฝ้าพ้อจันทร์
ริมฝั่งฝันสายธาราพาระทม
อ้ายลาลับจากอีสานไม่ส่งข่าว
ปล่อยให้สาวร้อยเรื่องราวข่าวขื่นขม
ลืมดอกคูณลืมสัญญาคราภิรมย์
อ้ายสุขสมกับสาวกรุงมุ่งแต่งงาน
หยาดน้ำตารินหลั่งริมฝั่งน้ำ
ขอช่วยล้างความช้ำโปรดสงสาร
รับความเจ็บเก็บความปวดรวดร้าวราน
ลอยประสานสายน้ำไหลลับไกลตา
ผืนน้ำกว้างฟ้าเบื้องบนเป็นพยาน
น้ำแม่โขงที่ไหลผ่านนานหนักหนา
ต่อไปนี้ไม่ขอเชื่อคำสัญญา
ดั่งวาจาชายเมืองเลยไม่เคยจริง.....
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
4576
