22 มิถุนายน 2551 20:03 น.
พิมญดา
เคยขีดคำ ว่ารัก จากใจฉัน
ปิดนานวัน แผลระบมจนกลัดหนอง
รักผ่านมา ทำให้น้อง น้ำตานอง
คอยประคอง ใจเก็บมิด ไม่คิดเชย
เพราะอดีตมันปวดร้าวเศร้าใจสุด
ฉันจึงหยุดปิดใจไว้ไม่อยากเผย
กลัวว่ารักมันออกมาผลอย่างเคย
ขีดหยุดเลยขังเอาไว้ใจร้าวราน
ขีดเส้นกั้นเอาไว้ใยเลือนลาง
ระหว่างทางกาลเวลาเธอมาสาน
คอยเกื้อหนุนกำลังใจให้นงคราญ
ลบริ้วรอยร้าวฉานจางจากใจ
เพราะเธอคือแสงสว่างในใจฉัน
นั่งนับวันคอยให้ฉันอย่าหวั่นไหว
โอบไออุ่นอุ่นไอรักถักเยื่อใย
นานแค่ไหน รอแผลหาย คลายเศร้าตรม
ฉันร้องไห้เธอช่วยซับรับน้ำตา
บอกฉันว่ามองดูฟ้าอย่าขื่นขม
โลกกว้างใหญ่ยังมีคนทุกข์ระทม
อย่าจ่อมจม กับอดีต กรีดฝังดิน
เป็นเพราะเธอใช่ไหมฉันยิ้มได้
เหลือเงาใจคอยแต่กลบลบถวิท
จะสู้ฟ้าท้าความเหงาให้ชาชิน
ติดปีกบินสู่ฟากฟ้าถ้ามีเธอ......
20 มิถุนายน 2551 22:36 น.
พิมญดา
ครอบครัวหนึ่งเคยพบความอบอุ่น
พ่อการุณย์ลูกรู้รักสมัครสมาน
พ่อเมตตาห่วงใยป้องภัยพาล
เพื่อลูกหลานสุขสมอยู่ร่มเย็น
เมื่อลูกหลานต่างแยกแตกหน่อเชื้อ
ความเอื้อเฝื้อสามัคคีที่เคยเห็น
กลับจืดจางเลยละแฝงประเด็น
สร้างลำเค็ญสุมไฟอยู่ในเรือน ..(พี่กุ้งก้ามกราม)
มีความคิดผิดแผกและแตกต่าง
ด้วยมีทางแห่งฝันอันกล่นเกลื่อน
หลงในรักแห่งตนจนแชเชือน
จึงบิดเบือนคำสอนคลายคลอนแคลน
คำพ่อเคยเอ่ยไว้ให้โอวาท
ดังคำปราชญ์โอบเอื้อดีเหลือแสน
แต่กลับหลงลืมมอบการตอบแทน
ทิ้งแม้แก่นสารหลัก สามัคคี..(คุณนิลวรรณ)
แสนสงสารพ่อหลวงจนจับใจ
ลูกหลานไทยทะเลาะกันน่าบัดสี
ต่างมองข้ามความผิดชอบแลชั่วดี
สิ้นอารีย์ด่างพล้อยด้วยถ้อยคำ
ต่างฮึกเหิมเกินห้ามความรุนแรง
ต่างยื้อแย่งด้วยกระหยิ่มมิอิ่มหนำ
พ่อนั่งมองยังอาจหาญการกระทำ
จงจดจำคำสอนพ่อพอแบ่งเบา..(พิมญดา)
ยิ่งทะเลาะเบาะแว้งพ่อยิ่งช้ำ
จะก่อกรรมทำเวรกันเสียเปล่า
ไฟภายนอกเข้าประชิดติดตัวเรา
ยังไฟในแผดเผาเร่าร้อนรน
มารู้รักสามัคคีกันดีกว่า
ค่อยหันหน้าพูดจากันอีกหน
เราพี่น้องคนไทยไทยทุกคน
ให้พ่อได้คลายกังวลกันเถิดเอย..(คุณรัมณีย์)
20 มิถุนายน 2551 13:58 น.
พิมญดา
ขอบคุณที่ทำให้ใจฉันเจ็บ
ขอบคุณคงหนาวเหน็บไปอีกนาน
ขอบคุณที่เธอใจเหมือนมาร
มาประหารอย่างเลือดเย็นเช่นของตาย
ขอบคุณที่ทำฉันนั้นร้องไห้
ขอบคุณที่ตัดสินใจจางห่างหาย
ขอบคุณทำให้หวังพังทลาย
ขอบคุณชายที่เคยรักและภักดี
ขอบคุณอีกคราครั้งสันดานโผล่
ขอบคุณจะมอบโล่ห์คนใจผี
ขอบคุณที่เผยสันดานผลาญชีวี
ขอบคุณที่หลอกสตรีจนตายใจ
ขอบคุณที่ทิ้งกันตายทั้งเป็น
ขอบคุณทำฉันเห็นคุณเหลวไหล
ขอบคุณที่ออกจากชีวิตไป
แม้ชาตินี้หรือชาติไหนอย่าได้เจอ
ขอบคุณความรู้สึกที่เคยดี
ขอบคุณที่มีไมตรีให้เสมอ
ขอบคุณที่หลอกได้ใจจริงนะเธอ
ขอบคุณที่เสนอเราแยกทาง
ขอบคุณที่ทิ้งฉันนั้นไปก่อน
ขอบคุณสอนฉันรู้จักรักอ้างว้าง
ขอบคุณที่รักเราสองต้องอัปปาง
สิ่งที่ค้างคาหัวใจ..ใยหลอกกัน.
19 มิถุนายน 2551 18:19 น.
พิมญดา
ได้ยินไหมเสียงหัวใจฉันร่ำร้อง
มันคอยฟ้องคิดถึงเธอพร่ำเพ้อหา
ดื้อจังเลยใจของน้องพิมญดา
สงสัยว่ารักเข้าตาช่างน่าอาย
ได้ยินไหมใครต่อใครเขาเล่าขาน
คงไม่นานวิวาห์หวานคงสมหมาย
รอรับซองสีชมพูตั้งมากมาย
แต่เสียดายน้องรักคานนานเกินไป
ได้ยินไหมเสียงร่ำไห้หัวใจฉัน
จะให้ทำอย่างไรกันมันหวั่นไหว
ลงจากคานก็กลัวคานจะน้อยใจ
ได้ยินไหมใจหนึ่งกล้าใจหนึ่งกลัว
ได้ยินไหมเสียงหัวใจดื้ออีกแล้ว
บอกน้องแก้วตัดสินใจเถิดทูนหัว
อยากเจอหน้าอยากพูดว่ารักนะตัว
น่าปวดหัวจะ ให้ทำอย่างไรกัน
ได้ยินไหมรักใสใสของวัยคาน
น่าสงสารอยู่มานานจนไหวหวั่น
ใครอยากสอยต้องมาคอยเอาใจพลัน
มิฉะนั้นไม่มีวันลงจากคาน...........อิอิ
17 มิถุนายน 2551 21:40 น.
พิมญดา
รักคนมีเจ้าของต้องทุกข์หนัก
เหมือนถูกผลักลงเหวยากเกี่ยวถอน
กลับไม่ได้ไปไม่ถึงจึงอาวรณ์
นอนร้าวรอนตัดไม่ขาดอนาถใจ
เธอก็รู้ฉันเป็นอยู่อย่างขื่นขม
แบกความตรมทำหน้าชื่นระรื่นใส
เธอของคุณยังไม่รู้เรื่องอันใด
บาปช่างหนานี่กระไรใจเจ้ากรรม
ถอยก็เจ็บก้าวก็เจ็บใจเจ้าเอ๋ย
เขามีคู่อิงเขนยยังถลำ
รู้ทั้งรู้ว่ามันผิดศีลธรรม
ใจชอกช้ำรักเข้าตาพามืดมัว
หากจะก้าวต่อไปคงไม่ไหว
ในหัวใจดูมืดมนจนสลัว
นั่งมุมเหงามองเงารักชักพันพัว
ทำครอบครัวเขาร้าวฉานใช่งานเรา
จะให้ทำอย่างไรในชีวิต
ไม่อยากผิดซ้ำซากพรากแฟนเขา
เจ็บครั้งนี้จะโทษใครต้องทนเอา
ดีกว่าเรา..รักเป็นสอง..นองน้ำตา ..
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
1861
