4 สิงหาคม 2551 18:48 น.
พิมญดา
คงเป็นได้แค่คนไกลที่ใจห่าง
คงอ้างว้างบนทางที่หันเห
คงร้องเพลงว่าเหงาจนจำเจ
คงต้องเร่หลบหลืบเศร้าอย่างเข้าใจ
อาจไม่มีเสียงตามสายมาทายทัก
อาจต้องหักใจหม่นโดนผลักใส
อาจต้องทบต้องทวนป่วนฤทัย
อาจไม่เหลือเยื่อใยในแววตา
หรือว่าเขาคงยุ่งมุ่งแต่งาน
หรือว่าเขารำคาญฉันหนักหนา
หรือว่าเขาลืมเบอร์คนไกลตา
หรือเขาล้าจึงห่างไกลไม่เหมือนเคย
เบอร์คนเหงาร้าวนักจักสับสน
เบอร์หน้ามนเขาลืมจึงเมินเฉย
เบอร์ไม่โชว์หน้าจอรอเหมือนเคย
เบอร์ใครเอ่ยแทนสายเรา...คนเหงาไกล..
อย่าทำให้ใจว่างร้างคำตอบ
อย่ามาลอบเงียบขรึมแล้วลืมเฉย
อย่าฝากหวังลมลมพรมรำเพย
อย่าหยามเย้ย...ใจง้อ...รอรักจริง..
3 สิงหาคม 2551 14:03 น.
พิมญดา
สองมือแม่โอบอุ้มลูกแต่ในครรภ์
มหัศจรรย์ยิ่งนักฟูมฟักไว้
เลือดในอกขอเจ้ารอดและปลอดภัย
ด้วยดวงใจลืมตามาท้าตะวัน
สองมือแม่บางเบาราวปุยนุ่น
ช่างอบอุ่นละมุนหนุนหลับฝัน
สองตาแม่คอยสอดส่องและป้องกัน
สิ่งใดอันตรายอย่าหมายมี
สองมือแม่คอยปกป้องร้อนแทนลูก
ลูกผิดถูกแม่อภัยมิหน่ายหนี
ยามเจ็บป่วยอยากเป็นแทนเจ้าคนดี
ชั่วชีวียอมเพื่อลูกดุจแก้วตา
สองมือแม่ไม่เคยแพ้แม้ทุกข์ยาก
ถึงลำบากไม่เคยท้อพ้อหรอกหนา
ทั้งยามกินยามนอนอ่อนโรยรา
สองมือคว้าเชือกไกวเปลเห่กล่อมนอน
สองมือแม่คอยฟูมฟักพิทักษ์เจ้า
ทุกค่ำเช้าเฝ้าอบรมบ่มคำสอน
เป็นคนดีรู้หน้าที่ทุกบทตอน
คอยอาทรก่อนเติมใหญ่ให้ดวงแด
สองมือแม่ถากถางทางให้เจ้าเดิน
หากเผชิญสู่โลกกว้างขวางกระแส
ปรับตัวเข้ารู้ทุกข์โศกโลกผันแปร
จงแน่วแน่ความซื่อตรงดำรงธรรม
1 สิงหาคม 2551 23:11 น.
พิมญดา
ยังรอคอย ใครคนหนึ่ง ซึ่งเคยรัก
ยังทอถัก รักคงเดิม เติมใจฝัน
ยังยิ้มล้อ กับสายลม ห่มตะวัน
ยังเฝ้ามอง ดวงจันทร์ วันฟ้างาม
ยังยิ้มได้ ก็หัวใจ ยังเต้นอยู่
เธอจะรู้ หรือไม่ ใคร่อยากถาม
จะคิดถึง เหมือนฉันไหม ทุกโมงยาม
ฟ้าสีคราม คราใด อาลัยคุณ
ยังจดจำ วันหวาน ผ่านมาแล้ว
ขีดใยแก้ว แห่งรัก ปักใจหนุน
คำห่วงหา อาทร อ่อนละมุน
คิดถึงคุณ แทบขาดใจ ใยลับตา
ยังรอวัน เสียงเธอ จะเผลอกลับ
จะยิ้มรับ ซับไออุ่น กรุ่นใจหา
หากเธอท้อ ขอเธอหวน ทวนกลับมา
คนครึ่งฟ้า ในแววตา ยังมีเธอ
ยังมั่นคง ตรงที่เธอ เสมอจิต
ใครตามติด ไม่เคยคิด ให้ใจเผลอ
เธอคือเงา ที่คอยเฝ้า ฝันละเมอ
ค่ำคืนเพ้อ ถึงคนดี ที่หายไป.....
30 กรกฎาคม 2551 23:28 น.
พิมญดา
ใบไม้ร่วงปลิดปลิวลอยลิ่วคว้าง
ช่างอ้างว้างฟ้าสีหม่นคนใจหมอง
แว่วเสียงเพลงแม่สายร่ายทำนอง
กรีดเสียงร้องโหยหวนชวนเศร้าใจ
สายลมหนาวพัดผ่านพลิ้วลิ่วใจหาย
เหมือนพระพายคอยมาย้ำช้ำหวั่นไหว
เหนือสุดยอดแดนสยามสุดแดนไทย
อยากคืนใจให้แม่สายคลายโศกตรม
เสียงใบไม้พัดร่วงทรวงหมองหม่น
หวีดหวิวจนคนอยู่ไกลฤทัยขม
อยากฝากใจลอยแนบแอบสายลม
คืนรักห่มแม่สายเอ๋ยใช่เฉยชา
โอ้อดีตกรีดใจ หวนชวนไหวหวั่น
คิดถึงวันเคยร่วมเรียงเคียงคูหา
มนต์ลมหนาวสาวแม่สายตลอดมา
สายธาราสองประเทศเป็นเขตแดน
มนต์เหมันต์ยังฝังจำมิถ่ายถอน
จำคืนก่อนอุษาสางนางหนุนแขน
ลมหนาวพัดแนบอิงซบอกพี่แทน
พี่สุดแสนหอมกรุ่นไอไล้แก้มนวล
เสียงแม่สายสะอื้นเรียกคืนกลับ
ยังรอรับข้าคนไกลให้คืนหวน
สองฝั่งสายยังไหลหลั่งดั่งคนครวญ
เพลงรัญจวนป่วนจิตคิดกลับคืน...
...............*-*..................
29 กรกฎาคม 2551 20:52 น.
พิมญดา
ตอนเป็นเด็กเล็กอยู่จำความได้
คอยวิ่งไล่กับเจ้าหมาหน้าผ่องใส
วิ่งจับหมาก็วิ่งวนซนเรื่อยไป
หกล้มเลยทันใดได้แผลมา
ก้มมองแผลที่หัวเข่ารอยถลอก
ใจคอยบอกอย่ากลัวเลยเฉยไว้หนา
เลือดสีแดงเริ่มซิบกระพริบตา
พอมารดาเข้ามาโอ๋โฮทันที
แม่คอยโอบคอยกอดคอยปลอบใหญ่
ไม่เป็นไรหรอกนะลูกขวัญอย่าหนี
ขวัญ เอ๋ย ขวัญ ขวัญมานะคนดี
น้ำตาปรี่โอบกอดแม่งอแงพลัน
นิ่งนะลูกแม่จะเป่ามนต์คาถา
รับรองว่าลูกจะหายคลายโศกศัลย์
แม่เป่าลงตรงแผลน้อยพัลวัน
พิมหน้าสั่นไม่หาหมอพ้อจนกลัว
แม่บอกว่าด้วยคาถาทายาหน่อย
แม่จะคอยกอดเอาไว้นะทูนหัว
รีบจับมือแม่ทันใดใจระรัว
ขอแนบตัวยามทำแผลแม่อย่าไกล
*-******เวลาผ่านไป******-*
อยากเป็นเด็กอีกครั้งจังแม่จ๋า
เติบใหญ่มาลูกเจ็บแผลแก้ไม่ไหว
ช่วงชีวิตโดนทำร้ายทำลายใจ
แม่มีไหมยาเป่าหายคลายระทม
แม่ช่วยกอดช่วยเป่าลูกด้วยเถิด
แผลที่เกิดทุกคืนวันมันขื่นขม
แม่รู้ไหมลูกเจ็บร้าวหนาวระบม
แทบสิ้นลมยามไกลแม่แพ้ทางคน....
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
1471
