2 ตุลาคม 2551 14:34 น.
พิมญดา
เสียงลมหนาวพัดไผ่ไหวโชยพลิ้ว
ใบไม้ปลิวสัมผัสลมผสมเสียง
ดั่งซอสายสีเรียงร้อยสร้อยสำเนียง
รอคนเคียงด้วยใจเหงาหนาวล่องมา
สุมไฟรอห่อไออุ่นกรุ่นไอหนาว
เมฆหมอกขาวพราวหม่นจนอุษา
หิ่งห้อยลอยส่องวาววับจับอุรา
เหมันต์พาอารมณ์ไหวใจล่องลอย
ยืนหนาวลมห่มดินฟ้าหารักแท้
มิปรวนแปรแน่วแน่แม้เหงาหงอย
ยังคอยโน้มเดือนดาวเฝ้ารอคอย
น้ำตาปรอยคิดถึงเขาหนาวจับใจ
สุดทางรักบนป่าเขาหนาวมาเยือน
ดูลางเลือนเมฆหมอกหนาพาหวั่นไหว
ระยะทางจากป่าเขาลำเนาไพร
อยู่แห่งไหนช่วยส่งใจมาให้ที
ลมหนาวเอยไฉนเลยพัดใจสาว
กอดตัวเองทุกคราวผ่าวกายนี้
หนาวลมไหวแต่หัวใจหนาวทุกปี
รอคนดีกลับคืนเฮือนเยือน..เวียงพิงค์...
29 กันยายน 2551 21:57 น.
พิมญดา
คืนลมหนาวเดือนดาวพราวพร่างฟ้า
ดวงดารารายล้อมน้อมจันทร์ฉาย
แสงระยิบส่องระยับจับประกาย
หนาวพระพายพลิ้วไสวใต้ฟ้างาม
ลมหนาวพัดมาโอบโฉบใจสาว
ร้อยเรื่องราวดวงดาวเฝ้าไถ่ถาม
แสงจันทร์นวลชวนหลงพะวงตาม
ในนิยามกระต่ายเจ้าเฝ้าหมายจันทร์
ค่ำคืนนี้คุณคนดีอยู่ที่ไหน
มีบางใครฝากดาวใจไว้กอดฝัน
อยู่ตรงนั้นเห็นดาวไหมดวงเดียวกัน
แค่เอื้อมจันทร์ด้วยแววตามาเชื่อมใจ
เมื่อลมหนาวผ่าวน้ำค้างลงยอดหญ้า
แสงจันทราสะท้อนเงาพราวไสว
กระชับผ้าคลุมไหล่สวยด้วยห่วงใย
กอดตัวเองเอาไว้ให้ใครบางคน
คืนลมหนาวเดือนสกาวดาวสดใส
ขอห่มใจด้วยแววตาอย่าหมองหม่น
กอดด้วยรักถักทอดาวหนาวปะปน
ขอเป็นคนคอยอาทรอ้อนรำพึง
อิงแอบเงาอาบแสงเดือนเยือนราตรี
คุณคนดีจะรู้ไหมใครคิดถึง
ก่อนหลับใหลกล่อมฝากไปใจคะนึง
ฝากเพลงซึ้ง ลมหนาวและดาวเดือน
28 กันยายน 2551 10:50 น.
พิมญดา
เธอทำร้ายทำลายหัวใจฉัน
วางเดิมพันทั้งชีวิตคิดบ้างไหม
ทุ่มเทรักทั้งหมดของหัวใจ
สิ่งที่ได้เธอตอบแทนแสนช้ำทรวง
หยุดตรองคิดสักนิดอย่าคิดง่าย
คนใจพ่ายยังเจ็บช้ำน้ำตาร่วง
หลอกให้รักให้หลงจมคำลวง
หลงติดบ่วงแผนร้ายชายเลือดเย็น
ยามแรกรักน้ำต้มผักยังว่าหวาน
พอเวลาผันผ่านนานก็เห็น
ฉันเหมือนคนตาบอดมองไม่เป็น
ทุกเช้าเย็นหลงผิดคิดว่าดี
เธอมาชวนให้รักแล้วเหินห่าง
ความอ้างว้างเลยเกาะใจเสียเต็มปรี่
นั่งโศกเศร้าโทษตัวเองทุกนาที
แท้ก็ผีหน้าตาดีมาหลอนเอา
พอเสียทีอย่าตีค่าเช่นสิ่งของ
ชอบทดลองเรื่อยไปคลายความเหงา
อย่าเห็นหญิงคือสิ่งพอบรรเทา
ระวังเงาตราบาปสาปชีวี
27 กันยายน 2551 09:57 น.
พิมญดา
ฉันเป็นคนดีไม่พอหรือไรหนอ
หรือไม่พอคือเธอใช่หรือเปล่า
ไหนลองตอบไขข้อของเรื่องราว
ระหว่างเราใครดีเกินเดินออกไป
เธอบอกฉันดีเกินไปจำใจจาก
ใครเล่าอยากเป็นคนดีมีที่ไหน
หากดีแล้วต้องทนเห็นเธอจากไกล
เป็นทำไมให้ใจเจ็บเก็บมาจำ
ความห่วงหาอาทรตอนเธออยู่
ใครจะรู้เธอตอบแทนแสนจะช้ำ
แอบมีใครอีกคนจนระกำ
ฟังน้ำคำอยากตีจากมากความดี
เธอไม่พอใช่ว่าฉันดีเกิน
อย่าประเมินฉันปวดใจไร้ศักดิ์ศรี
อยากจะไปอย่า มาพล่ามถามวจี
ฉันคนดีเธอคนเลว เกี่ยวหรืองง
แค่เธอคือผู้ชายใช่พระเจ้า
ย่อมมีเขลาโง่งมจมความหลง
หากว่าเธอตัดสินแล้วไม่แคล้วปลง
เธอก็คงไม่เคยพอ หนอใจชาย
25 กันยายน 2551 23:00 น.
พิมญดา
บังเอิญสวยช่วยไม่ได้ใครก็รัก
เลยคิดหนักว่าจะรักใครดีหนอ
คนมันสวยช่วยไม่ได้ใครก็ยอ
นวลลออแม่สร้างปั้นดั่งจันทร์งาม
บังเอิญสวยช่วยเข้าใจกันหน่อยนะ
อยากชนะใจคนสวยช่วยไถ่ถาม
อย่าคิดมากถึงสวยอยู่รู้โมงยาม
มัวเกรงขามล่วงเลยผ่านคานสูงแย่
บังเอิญสวยช่วยไม่ได้ใครก็หลบ
บวกคูณลบสวยแบบนี้มีแฟนแน่
คิดไปเองคนสวยเหงาเศร้าดวงแด
นั่งท้อแท้ แพ้ความงามนานเป็นปี
บังเอิญสวยช่วยไม่ได้สวรรค์ส่ง
นวลอนงค์งามพริ้มเพราเฉลาศรี
งามสามโลกเกินใครในปฐพี
ดั่งนารีสวยหยาดฟ้ามาสู่ดิน
บังเอิญสวยช่วยทักทายได้ไหมเอ่ย
แค่มาเผยอยากมีแฟน แสนถวิล
อยู่มานานบนคานเป็นอาจิณ
วอนองค์อินทร์ลดความสวยด้วยเวทย์มนต์..
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
1212
