23 มกราคม 2552 15:52 น.
พิมญดา
แค่ป้อจายหนึ่งคนแคร์ทำไม
เหตุผลใดต้องทำให้ใจอ่อนล้า
จ้างมันเต๊อะปล่อยเปิ้นพร่ำพรรณนา
สิบปากว่ายังบ่เท่าเอามือคลำ
เปิ้นมาอู้จะอั้นฮักจะอี้
เป็นสตรีลานนาบ่ถลำ
จ้างมันเต๊อะคนอู้เยอะบ่เอากำ
สิบตาหันแค่คำกลอนหย่อนอารมณ์
แค่ป้อจายหลายใจ๋ปล่อยสักคน
กาลผ่านพ้นหายวกวนคงสุขสม
จ้างมันเต๊อะคำอู้เผอะปล่อยลอยลม
มัวโศกตรมลานกลอนเศร้าเหงามากมาย
ว่าเท่าใดเปิ้นยังเฉยเลยต้องท้อ
กำว่าปอเปิ้นบ่ฮู้อู้แล้วหน่าย
จ้างมันเต๊อะเป๋นนิสัยของป้อจาย
เปลืองน้ำลายอู้ไปนักจักบ่ดี
แค่ป้อจายมักง่ายจำหน่ายเต๊อะ
มีเปอะเลอะมากมายคล้ายดั่งผี
จ้างมันเต๊อะป้อจายนั้นบ่ฮักดี
ใจ๋นารีขอสูมาถ้าวุ่นวาย.......
แปลให้ฟังนะคะ
จ้างมันเต๊อะ................ช่างเขาเถอะ
มีเปอะเลอะ.................มีมากมาย
กำว่าปอ... . ............คำว่าพอ
อู้นัก... ...............พูดมาก
ขอสูมา.. ............ .ขอโทษเจ้า
ป้อจาย... .............ผู้ชาย
อู้เผอะ.. ............พูดไปเรื่อย(ไม่เป็นความจริง)
จะอั้นจะอี้................อย่างนั้นอย่างนี้
สิบต๋าหัน................สิบตามอง
..ขอสูมาเจ้า...พิมปิ๊กมาป่วนแล้วเจ้า...
15 มกราคม 2552 12:58 น.
พิมญดา
บทสุดท้ายแล้วหนอขอลาก่อน
จบเขียนกลอนเสียทีหลีกหนีหาย
คิดไม่ออกบอกกับใครคงไม่มาย
บทสุดท้ายจำใจจากพรากอาลัย
เข้าบ้านกลอนมานานใจเป็นสุข
ไม่มีทุกข์ให้ยุ่งใจเลยคราไหน
แต่วันนี้มันเหลืออดในจิตใจ
พูดอะไรคงไม่ไหวใครไม่ฟัง
คงเหลือเพียงชื่อไว้ให้คิดถึง
กลอนเคยซึ้งหรือระลึกถึงความหลัง
จะมาเก็บหายไปใช่ชิงชัง
แต่ไม่อาจจะยั้งใครให้ติดตาม
ยิ่งนานไปไม่ดีต่อใครแน่
ตอนนี้แย่จบเสียทีมีโดนหยาม
อัดอั้นใจเสียนักโดนคุกคาม
ขอกราบกรานลาไปก่อนพี่น้องเรา
พิมญดาจะจดจำทุกคอมเม้น
ทุกเช้าเย็นคอยเฝ้าอ่านไม่เคยเหงา
เหนื่อยก็พักบ้านกลอนมานานเนา
เหลือเพียงเงาให้เล่าขานตำนานกลอน.....
...
ขอบคุณทุกท่านทุกคอมเม้นมีความสุขนะคะ
พิมรักทุกคน
...
รักครูพิม รักแมวแต้ม รักพี่นรศิริ
รักคุณเพียงพริ้ว รักพี่ชายยิปซี รักพี่ชายฤทธิ์
รักคุณเฌอมาลย์ รักคุณยาแก้ปวด รักคุณมณีจันทร์
รักคุณอาราเล่ รักน้องเอจิตรำพัน รักพี่ชายวิทย์ศิริ
รักพี่ดอกแก้ว รักพี่พุด รักพี่ประภัสสร รักครูกระดาษทราย
รักพี่ฝนโคลอน รักพี่ชายอินสวน รักคุณราชิกา รักพี่ชายก่อกกิก
รักพี่สาวไหมไทย รักนางฟ้า รักพี่ชายฝากฝัน รักครูกันนา
รักน้องฉางน้อย รักkrajokngao รักคุณล้นใจ รักพี่ชายอรุโณทัย
รักน้องAlto2 รักนับถือคูรลิลิต รักนับถือพี่ชายเดี่ยวหมื่นลี้
รักนับถือคุณอัลมิตรา รักคุณwhitelily รักพี่นางสาวใบไม้
รักนับถือพี่กุ้งก้ามกราม รักพี่กุ้งหนามแดง รักนับถือคุณแมวเหลือง
รักนับถือพี่ชายธิป คนบนเกาะ รักนับถือคุณลุงแก้วประเสริฐ
รักนับถือครูพี่ช่ออักษราลี รักคุณกิตติกานต์ รักคุณพิมพรรณ
รักนับถือคูรคอนพูทน รักนับถือคูรเทพญัญธ์ รักนับถือคุณฝนทอง
รักคุณสายลมเดือนตุลา รักคุณแจ้น รักนับถือคุณลานเทวา
รักนับถือคุณอรุณสุข รักนับถือคุณkitivit รักคุณดอกบัว
รักคุณทะเลดาว รักนับถือคุณมนต์กวี รักน้องประทีปดาว
และสมาชิกบ้านกลอนทุกคนที่ไม่ได้เอ่ยชื่อนะคะ.
มีความสุขทุกเทศกาล
ลาก่อนคะ....อยากบอกรักทุกคนเป็นครั้งสุดท้ายคะ
...............รักทุกคนนะคะ...
อ่านคอมเม้นเห็นกลอนย้อนความคิด
มันสะกิดหัวใจเป็นหนักหนา
น้ำตาไหลอาบแก้มแสบอุรา
พิมญดาขอบคุณมากซาบซึ้งใจ
อ่านกลอนใครคนหนึ่งถึงสองบท
ยิ่งสลดหัวจิตคิดไฉน
คอมเม้นเพื่อนนิทานเล่าเฝ้าอาลัย
แต่ท้อใจขอพักก่อนค่อยย้อนคืน
ใช่อ่อนแอแพ้ทางใครใช่สำคัญ
แต่ภาพฝันโดนลบจบใจฝืน
แต่งกี่ครั้งดูเหมือนมันไร้จุดยืน
ใครคนอื่นเขาสวมรอยคอยรำพัน
ขอขอบคุณเพื่อนมิตรทั่วทิศบ้าน
คงไม่นานจะคืนผ่านบ้านในฝัน
บ้านกลอนไทยคือบ้านรักชั่วนิรันดร์
ยังห่มฝันกานท์กลอนอ้อนต่อไป
ทุกคอมเม้นขอจดจำจนฝังจิต
จากมิ่งมิตรไทยโพเอมสุขสดใส
วันหน้ามีจะทดแทนคุณห่วงใย
อุ่นหัวใจยิ่งนักรักทุกคน...จุฟฟฟฟจ้า
หายเหนื่อยแล้วจะกลับมานะคะ ขอบคุณทุกคอมเม้น
ขอบคุณบทกลอนของบางใคร ขอบคุณน้ำใจจากเมล์ที่ส่งให้
ขอบคุณพี่น้องในmsn ของบ้านกลอนไทย
แล้วจะกลับป่วนนะเจ้าคะ.......พิมจังจ้า
6 มกราคม 2552 09:30 น.
พิมญดา
อยากจะถามว่าใจเหนื่อยมากไหม
สู้คนเดียวในเมืองใหญ่เธอใฝ่ฝัน
อาจล้มลุกคลุกฝุ่นบ้างเป็นบางวัน
หนทางกั้นฝันงามตามครรลอง
หากตะวันไม่สิ้นแสงแรงยังมี
ขอคนดีอย่าท้อแท้แม้หม่นหมอง
หากอ่อนล้าอย่าอ่อนใจใส่ทำนอง
ฟังเพลงร้องจะเคียงข้างบนทางใจ
แค่เธอเขียนเอาฝันระบายฟ้า
ส่งดวงตาเชื่อมต่อรอคว้าไขว่
จะเอาแนบอุ่นอิงพิงทรวงใน
ลมหายใจเข้าออกบอกรักเธอ
ต่อให้ภูเขาสูงสักปานไหน
ก็จะปีนป่ายไปให้เสมอ
ด้วยแรงรักแรงคิดถึงมาฝากเธอ
หากว่าเจอเรื่องร้ายให้คลายตรม
เส้นทางฝันแสนไกลในเมืองหลวง
สิ่งหลอกลวงมากมายพ่ายขื่นขม
ตั้งสติเพื่อสู่ฝันอย่าระทม
น้องจะพรมใจรักพักข้างเคียง...
28 ธันวาคม 2551 22:20 น.
พิมญดา
เธอคือหลักพักใจมิไหวหวั่น
แต่ตัวฉันพันไล้อาศํยเกี่ยว
เพราะมีเธอเคียงกายมิดายเดียว
ได้รัดเลี้ยวเกี่ยวใจให้มาเจอ
เธอเหมือนพระที่สวมห้อยคอไว้
คุ้มครองภัยให้ฉันได้เสมอ
ทุกย่างก้าวหวังเพียงเคียงข้างเธอ
คอยละเมอทุกคืนวันฝันกับดาว
อธิษฐานต่อเดือนดาวที่ลอยลิบ
ช่วยกระซิบฝากคนไกลว่าใจหนาว
คิดสักนิดรักสักหน่อยร้อยเรื่องราว
รักของสาวเวียงพิงค์ระมิงค์ปอง
กลับมาหาฉันได้ไหมใจคนดี
ปลอบชีวีให้ฉันหายคลายหม่นหมอง
ฟ้ากว้างใหญ่แต่ฉันไร้คนประคอง
เขียนร้อยกรองกลอนกานท์อ่านเดียวดาย
คิดถึงเธอเพ้อรัญจวนชวนอาลัย
รอสายใยเกี่ยวก้อยร้อยเสียงสาย
ร้องเพลงรักท่ามกลางมวลดาวราย
ฟ้าพร่างพราย..จำได้ไหม..ใครสัญญา
25 ธันวาคม 2551 10:15 น.
พิมญดา
คิดถึงจังฟังอยู่ไหมคนปลายฟ้า
พิมญดาอยากดึงเธอเข้ามากอด
โน้มคอมาหอมตรงแก้มอีกซักฟอด
จะขอกอดให้สมใจใฝ่ถึงคุณ
เอียงแก้มหอมก่อนจากจำได้ไหม
แก้มใสใสไม่มีใครแนบไออุ่น
ก็เพราะรักจึงยอมให้หอมละมุน
สัมผัสคุณอ่อนโยนจนจับใจ
คิดถึงมากอยากไปหาแต่งานเข้า
เลยต้องเหงาเดียวดายพ่ายหวั่นไหว
จะกี่ปีกี่เดือนเลือนลบไป
แต่หัวใจดวงนี้มีไว้รอ
อาการคิดถึงคนดีมีเสมอ
เธออย่าเผลอหอมแก้มใครรู้ไหมขอ
เรียกที่รักขอตระหนักรักเพียงพอ
ยังเฝ้ารอสร้างเรือนเหย้าเราสองคน
คิดถึงนะคิดถึงจึงส่งข่าว
ถึงจะหนาวแค่ไหนไม่สับสน
ปีใหม่เยือนพี่อย่าเลือนดวงกมล
แก้มคนจนยังรอพี่..มีหอมคืน.......
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
1734
