7 พฤศจิกายน 2545 00:35 น.
พิดชา
เหม่อมองปลายทางฟากทะเล
สายลมโชยที่กล่อมเห่ ณ ผืนฟ้า
เกลียวคลื่นใหญ่ ระลอกไหว กระหน่ำมา
เพียงแค่นี้ความเหงาล้าก็รุมเร้าให้ปวดปร่าที่หัวใจ
ภาพทะเลเวิ้งว้างที่ตรงหน้า
ทำหัวใจร่ำหาคนไกลลับตาอย่างโหยไห้
เขาคงลืมกัน คงตัดขาดซึ่งความผูกพันอย่างไร้เยื่อใย
ทิ้งคนที่รักเขาให้ต้องหวาดไหว เผชิญชีวิตในหนทางเปล่าดายกับหัวใจที่เหงาจม
2 พฤศจิกายน 2545 01:10 น.
พิดชา
บทเรียนที่สำคัญของความรู้สึก
คือความเจ็บเศร้าในห้วงจิตสำนึกอันไร้ค่า
แม้จะมีผลตอบแทนเป็นน้ำตา
ก็ทำให้หัวใจแข็งกล้า มากกว่าเดิม
วันนี้ที่เห็นใบไม้ร่วง
จึงไม่รู้สึกเปล่ากลวง เติมเพิ่ม
ความสูญเสียที่มี .. ทำให้วันนี้มีหลายสิ่งมาเติม
ชีวิตที่เหมือนย้ำอยู่กับสิ่งเดิม ๆ จึงไม่มีความช้ำใดมาต่อเติม .. ให้อ่อนแอ
อย่าเอ่ยถึงความรักจากหัวใจที่ไร้ร้าง
เมื่อทะเลยังไม่อาจร่วมทางกับเส้นขอบฟ้าอย่างจริงแท้
ความรักเป็นเพียงมายา .. ที่ฉันเคยรู้สึกว่าควรเหลียวแล
แต่เมื่อเรียนรู้จากการถูกรังแก --
-- จึงรู้ว่าสิ่งที่ควรค่าแก่การดูแล คือ หัวใจตัวเอง --
12 สิงหาคม 2545 12:45 น.
พิดชา
สายลมพลิ้วไหว
หัวใจรอนร้าว
เดียวดายใต้แสงดาว
น้ำตาหยดพร่างพราว ..... คิดถึงคุณ
12 สิงหาคม 2545 12:29 น.
พิดชา
ซบหน้าร้องไห้ .. กับหมอนใบเก่า
สะอื้นกับความปวดร้าวที่เขาไม่มีวันรู้
หลายคืนแล้วที่หัวใจ ต้องเจ็บอย่างไร้ใครมาเหลียวดู
หยิบความเหว่าว้ามาอุดหู .. อยากอยู่คนเดียว
ไม่จำเป็นต้องหาใครมาปลอบ
ฉันเองที่จะรับผิดชอบกับการอยู่อย่างโดดเดี่ยว
เหงาคนเดียว ก็ร้องไห้ได้คนเดียว
ความฝันสีซีดเซียว .. คงไม่มีใครมาแลเหลียวด้วยจริง ๆ
หน้าส่วนตัว
570
