18 พฤษภาคม 2550 12:56 น.
พิณวรา
ปล่อยใจเราเข้าใกล้กันอีกหน่อย
เพื่อฝากถ้อยรอยย้ำแห่งคำหวาน
ขอกอดคุณให้อุ่นเกินจนเนิ่นนาน
วอนดาวน้อยเป็นพยานผ่านฟ้าไกล
ให้ดวงตาเห็นรอยยิ้มที่มีอยู่
ให้สองหูยินนิยามอันหวามไหว
ให้สองมือกอดกรุ่นในอุ่นไอ
ให้หัวใจเปิดรับประทับตรึง
เพียงสัมผัสรัดรึงตรึงดวงหน้า
เพียงรอยคำลั่นมาว่า "คิดถึง"
เพียงไออุ่นกรุ่นร่ำแห่งคำนึง
ก็ซาบซึ้งกังวาล ณ ลานใจ
จะหลับตาเพื่อซึมซับรับไออุ่น
ในอ้อมแขนของคุณละมุนไหว
ณ ค่ำคืนเหน็บหนาวอีกยาวไกล
ขอปล่อยใจเจรจาว่า "รักคุณ"
17 พฤษภาคม 2550 12:00 น.
พิณวรา
ณ คืนนี้ ราตรีลับใกล้หลับใหล
สายลมไกวแกว่งทอล้อใบหญ้า
แมงกวีกรีดร้องก้องพนา
ดาวบนฟ้าลอยแพไม่แลมอง
เป็นอีกคืนที่น้ำค้างก็พร่างพร้อย
กระต่ายน้อยอ้อนจันทร์ในวันสอง
ขอจันทร์เจ้าฉายแสงมีเป็นสีทอง
ให้งามผ่องเด่นฟ้ากว่าคราใด
เพราะค่ำนี้เป็นคืนที่พิเศษนัก
แด่คนรักที่มีค่ากว่าคนไหน
จึงวอนจันทร์โปรดมองเห็นและเป็นใจ
ให้ข้าได้ทำเพื่อรักแค่สักครา
หากว่าพรที่วอนไว้ได้เป็นผล
จะมอบตนอุทิศคืนแด่ผืนฟ้า
จะพลีกายวางไว้ให้จันทรา
จะเป็นข้ารับใช้ไปแสนนาน
แล้วค่ำคืนก็กลับกลายคล้ายมนต์ต้อง
แล้วสีทองก็รำไรจนไหวหวาน
แล้วดอกไม้ก็โปรยรื้นจนชื่นบาน
ดั่งของขวัญที่ประทานผ่านนภา
ณ คืนนี้ ราตรีกลับมิหลับใหล
สายลมไกวคล้ายกล่อมเห่เสน่หา
แมงกวีคือนักร้องคล้องมาลา
ดาวบนฟ้ากำลังแลชะแง้มอง
น้ำค้างหวานกร่อนกลืนจนชื่นฉ่ำ
กระต่ายน้อยเริงรำระบำสอง
ขอรักมั่นเพียงเธอเสมอปอง
เป็นคู่ครองคู่ชีวิตนิจนิรันดร์
15 พฤษภาคม 2550 14:34 น.
พิณวรา
กรุ่นกลิ่นเศร้าเข้าอิงแอบแนบวันร้าง
เห็นรอยทางแห่งเหว่ว้ามารับขวัญ
ยินลมโศกโบกส่ายคล้ายจาบัลย์
ยิ่งทอนบั่นชีวาจนล้าใจ
เพลงแห่งรักที่เคยร้องยังก้องหู
แล้วเธอเคยรับรู้มันบ้างไหม
หรือวารวันแค่ฝันเลือนที่เคลื่อนไป
จึงปล่อยใจเย็นชาชั่วตาปี
หรือความรักลอยไปไกลสุดฟ้า
จึงบรรเลงเพลงน้ำตาในวันนี้
ลืมรอยคำพร่ำหวานผ่านวจี
เก็บนาทีลาร่ำคืนคำเธอ
หอบน้ำตาหวนไห้ให้ไกลแสน
หอบความแค้นท่วมท้นปนช้ำเหม่อ
หอบหัวใจร้าวรานซ่านละเมอ
ทุกข์ที่เจอขอรับรู้แต่ผู้เดียว
หน้าส่วนตัว
1254
