16 สิงหาคม 2547 13:40 น.
พิกุลทอง
ถึงคุณคนนั้น.........
คุณ.........
คุณทำให้ผมเจ็บปวดเหลือเกิน คุณทำให้หัวใจผมร้าวรานเกินจะอดทน คุณทำให้ชีวิตของผู้ชายคนหนึ่งต้องแห้งเหี่ยวสูญสลาย...
ผมไม่รู้ว่าคุณจะยังจำวันนั้นได้ไหม วันที่คุณกล่าวหาผม แววตาที่คุณมองมา เป็นแววตาที่แหลกสลายแล้วซึ่งความรัก มันยังมีผลให้แววตาอีกคู่หนึ่งมีน้ำตาทะลักไหล ไหลเพราะเราไม่เข้าใจกัน ผมไม่รู้ว่าคุณจะยังจำวันนั้นได้ไหม แต่ผมจำมันได้ดี...
ทุกครั้งที่นึกถึงวันนั้น น้ำตาผู้ชายซึ่งน้อยครั้งนักจะไหล หากมันไหลทุกครั้งที่นึกถึงคุณ น้ำตามันไหลทุกครั้งที่ผมคิดถึงคุณ
ยอดรัก.....
หากคุณต้องการคำอธิบาย...ผมให้ได้
หากคุณต้องการคำขอโทษ...ผมให้ได้
หากคุณต้องการคำเสียใจ...ผมให้ได้
หากคุณต้องการให้ผมจากไป...ผมให้ไม่ได้
พอกันที เมื่อผมได้ยินคำนี้แล้ว ผมแทบทรุด ผมไม่นึกเลยว่า ความรักที่เราเฝ้าถักทอกันมาแสนนาน จะจบลงง่ายดายเพียงนี้ จบลงด้วยคำเพียงสามคำ...
น้อยใจวาสนาเหลือเกินที่ขีดเส้นรักสองเราให้สั้นนัก น้อยใจตัวผมเองที่ งี่เง่าทำให้คุณ...คนที่ผมรักที่สุด หัวใจร้าวราน......
ต่อไปนี้ ขออย่าได้พบเจอกันอีก เสียงต่ำแหบพร่า ทว่าเย็นชาของคุณ ที่กล่าวกับผม...คุณรู้ไหม วินาทีนั้น ความรู้สึกผมเหมือนฟ้าถล่มลงมาที่หัว จะเจ็บแค่ไหน...ไม่อาจรู้
ผมขอโทษ พูดได้เพียงแค่นั้น ผมพูดได้เพียงแค่นั้นจริงๆ
ผมอยากจะเข้าไปกอดคุณเหลือเกิน กอดให้ผมรู้ว่าผมรักคุณเพียงใด อยากจะเข้าไปกอดแล้วพร่ำคำขอโทษ แต่ผมทำไม่ได้... ผมละอายใจ ที่ทำให้คนที่ผมรักต้องเสียใจ ยิ่งเห็นคุณร้องไห้ ผมยิ่งเจ็บ
ระยะห่างระหว่างเราใกล้เพียงเอื้อมมือ แต่ผมรู้สึกเหมือนไกลเหลือเกิน.....
ในขณะที่รอให้คุณพูดท่ามกลางความเงียบงัน คุณรู้ไหม...หัวใจผมเจ็บแปลบ ดั่งมีดกรีดลึก ถ้อยคำที่คุณพูดเมื่อครู่ ก้องสลับกันไปมาภายในหัว พอกันที ต่อไปนี้ขออย่าให้พบเจอกันอีก ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บ น้ำตาลูกผู้ชายหลั่งไหล หากไม่มีเสียงสะอื้น ผมอยากจะบอกคุณเหลือเกินว่า ขอให้คุณเชื่อใจผมเถิด แต่จะมีประโยชน์อะไรเล่า เมื่อเราไม่หันหน้าคุยกัน...
ใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตาของคุณหันกลับมามองผมด้วยแววตาปวดร้าว.....
ไปเสียเถอะ ฉันหมดรักคุณแล้ว แล้วคุณก็เดินจากผมไป
ผมวิ่งไปกอดคุณทางด้านหลัง......อย่างใจนึก
ไม่...ผมไม่ไป ผมยังรักคุณอยู่ น้ำตาที่เคยไหลไร้เสียงสะอื้น หากบัดนี้ ผมปล่อยโฮ...สะอื้นฮัก ไม่อายแล้ว ผมกลัวที่จะต้องเสียคุณไป ผมไม่อยากจ่อมจมกับความรักที่แตกร้าว.... วินาทีแรกคุณดิ้นรนขัดขืน ทำเหมือนผมเป็นตัวที่น่าขยะแขยงเป็นที่สุด ผมจึงกอดคุณแน่นขึ้น.....
คุณ.....ได้โปรดอย่าจากผมไป...ขอให้ผมได้มีโอกาสอธิบายสักครั้งจะได้ไหม ขอให้คุณเชื่อใจผม...ขอ............. ผมไม่สามารถรวบรวมคำพูดและสติได้ อารมณ์ทุกข์ เศร้า โศก ประดังประเดเข้ามา เสียงขาดหายไป...เจ็บหัวใจ..เหลือประมาณ...
คุณแกะมือผมออกแล้วเดินจากไป..........
ทำไมหรือ... ทำไม?
หรือเราไม่เคยรักกัน....
เพราะเราะไม่เข้าใจกัน เหตุผลแค่นี้เอง... ผมเสียใจที่คุณเดินจากผมไปในวันนั้น ผมทำได้เพียงแค่คุกเข่าร้องไห้ หากมีคนผ่านไปแถวนั้น จะเห็นคนบ้าคนหนึ่ง ร้องไห้ เอะอะโวยวาย ใช้กำปั้นทุบดิน... แต่จะไม่มีวันรู้เลยว่า คนบ้าคนนั้น หัวใจรักของมัน ได้แตกเป็นเสี่ยง ๆ แล้ว.....
แหลกแล้ว...หัวใจ... ดั่งไฟเผา
สองเรา...จำร้างลา... พาเศร้าหมอง
ร้องไห้...ชอกช้ำ...น้ำตานอง
ร่ำร้อง...เรียกหา...ยอดยาใจ
ภาพที่คุณร้องไห้ มันทำให้ผมละอายใจ เพราะทุกครั้งที่คุณร้องไห้ สองมือของผมเองที่คอยเช็ดน้ำตาให้คุณ คอยปลอบประโลม ผมเอื้อมมือไปปาดน้ำตา... ไม่เป็นไรนะคนดี แต่ครั้งนี้ ผมทำไม่ได้ ผมเช็ดน้ำตาให้คุณไม่ได้ ผมเสียใจ ผมเสียใจที่ไม่ได้เคียงข้างคุณ...
ที่รัก......
ขอสักครั้งจะได้ไหม ขอให้คุณฟังผมบ้าง ขอให้ผมมีโอกาสอธิบายกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น ขอให้คุณหันหน้ามาคุยกับผม...
ผมจะยอมให้คุณจากไปจริงหรือ... เพื่อนหลายคนถามผม
ทุกครั้งผมตอบอย่างมั่นใจว่า
ไม่มีวัน
ยังรักคุณเสมอ
ผู้ชายที่หัวใจแหลกร้าว
พิกุลทอง
หน้าส่วนตัว
1377
