22 พฤษภาคม 2547 13:52 น.
พิกุลทอง
หย่อนก้นนั่ง จังก้า ท้าเพื่อนรัก
มึงกล้าทัก แซวสาว กับเขาไหม
คนนั้นเลย สวยนัก ยากหักใจ
มึงกล้าไหม ขอเบอร์ ให้กูที
ได้สิวะ ทำไม จะไม่กล้า
ว่าแล้วมัน ก็สบตา พาสุขศรี
มองท้องร่อง ทรวดทรง องค์ฤดี
ยอดชีวี นี้แจ๋ว แป้วไปเลย
แกล้งเดินชน ของหล่น จนก้นหัก
แล้วเก็บของ เร็วนัก จักชาเฉย
อะนั่นแน่ หยิบของ พร้อมกันเลย
มือก็เกย กุมกัน มันจริงเชียว
ขอโทษครับ มันขยับ ปากบอกกล่าว
ซุ่มซ่ามจริง นะเรา เฝ้าแลเหลียว
ไปไหนครับ ไปส่งไหม ใกล้นิดเดียว
กลัวคนสวย โดนเฉี่ยว ตรงเลี้ยวไง
เจ็บบ้างไหม ว่าพลาง แตะสีข้าง
จนนวลนาง ถอยห่าง อย่างนั้นได้
อีตาบ้า อย่ามายุ่ง สุงสิงใจ
มันถูกตบ เข้าฉาดใหญ่ ใจข้ามันส์
มันเดินมา พาหัวเราะ จนท้องแข็ง
สมน้ำหน้า อย่างแรง ถูกตบหัน
ทำไมมึง ไม่จูบคืน ฝืนใจพลัน
รู้รสชาติ ตบจูบนั้น เป็นเช่นไร.....
ไอ้พวกบ้า แค่นี้หนอ คงพอแล้ว
อย่าสงเสียง เจื้อยแจ้ว เด๋วเจอใหม่
แค่นี้มึง ทำเป็น ไม่พอใจ
เดี๋ยวกูพา ไปให้ ตบอีกที
5555555555555555555555555555555555555555555555555555
19 พฤษภาคม 2547 14:24 น.
พิกุลทอง
นั่งตากลม ก้มหน้า ลาความรัก
ที่เจ็บหนัก รักสลาย อายหนักหนา
หวนเศร้าอีก ครั้งแล้ว แก้วกานดา
แหงนเงยหน้า มองดาว เมื่อเหงาใจ
ดาวดวงน้อย ลอยเห็น เด่นพราวฟ้า
ระยิบระยับ พราวตา พาสดใส
หากดาวนี้ อ่อนแสง แห่งหัวใจ
ไม่ไสว เหมือนดาวนั้น อันมั่นคง
อยู่ดีดี น้ำตา มันก็ไหล
ไม่รู้เป็น อะไร ใจมันหลง
ต้องทำตาม ความคิด จิตจำนง
ให้น้ำตา ไหลลง ตรงเส้นทาง
หยุดเสียที หยุดซีวะ ไอ้ห่านี่
มัวมาช้ำ ชีวี มีบาดหมาง
ไปหลีสาว เถอดหว่ะ อย่าครวญคราง
นั่งเปล่าเปลี่ยว อ้างว้าง ทำแป๊ะไร
ในใจผม สั่งมา ว่าอย่างนั้น
ก็เลยยัน กายขึ้น ฟื้นร้องไห้
กดมือถือ จ้อสาว ถามข่าวใจ
ให้สดใส ลืมแล้ว แก้วกานดา
15 พฤษภาคม 2547 14:24 น.
พิกุลทอง
กดเลขหมาย ใจจดจ่อ ที่มือถือ
ทำตาปรือ เสียงหล่อ พอเชื่อได้
วันนี้แอบ โทรหา ยอดยาใจ
หวังสักนิด ยังได้ ให้คุยกัน
สวัสดี คุณครับ ยุ่งหรือเปล่า
งั้นจำเรา ได้ไหม เพื่อนไอ้ขวัญ
คนที่โทร หาเธอ ทุกคืนวัน
คือ ตัวฉัน นั้นเด่น เป็นเพื่อนเธอ
จำได้ค่ะ ว่าไง ไยโทรหา
อ้อหรือว่า จะนัดฉัน นั้นอย่าเผลอ
พร่งนี้หน่ะ ไม่ว่าง เลยนะเออ
ขอให้เธอ ทำใจ ก่อนว่ามา
อ๋อเปล่าครับ โทรศัพท์ หาคนสวย
อยากพูดด้วย จริงจริง อย่าหยิ่งหนา
ดีใจจัง ยังจำได้ แม่ยอดยา
หลงนึกว่า ลืมชาย ไปแล้วไง
เมื่อวานนี้ ตอนสามทุ่ม ทำไรอยู่
อ๋อฉันดู ดวงดาว พราวแขไข
ผมก็ดู เหมือนกัน นั่นปะไร
ผมว่าใจ เราตรงกัน นั่นนะเธอ
อะนั่นแน่ หรือว่า คิดถึงผม
จึงดอดมา นั่งชม ให้ลมเพ้อ
ตอนสามทุ่ม ผมปล่อยใจ ไปให้เธอ
ให้รู้ไว้ เสมอ คิดถึงคุณ
จะบ้าเหรอ เธอว่า มาตามสาย
นั่งตากลม พัดสบาย คลายความฉุน
ฉันท้อใจ มากมาก เลยนะคุณ
เลยมานั่ง หัวหมุน ตรงระเบียง
ทำใจให้ สบาย นะที่รัก
อะไรนะ แจ้งประจักษ์ อย่าบ่ายเบี่ยง
ใครรักใคร เด๋วเจอ ชอลิ้วเฮียง
อย่าเล่นเสียง ฉันโกรธ โทษตัวนาย
หุหุหุ ขอโทษ อย่าโกรธนะ
ผมมันก็ ปากหมา มาเป็นสาย
ผมไม่ดี ผมมันร่วง ผมแตกปลาย
ผมแห้งเกรอะ เหลือร้าย ทำลายใจ
พอเถอะค่ะ ใครว่า ฉันจะโกรธ
ฮ่าฮ่าฮ่า พร่ำขอโทษ ออกมาได้
หลอกคุณเล่น หรอกน่า จะว่าไป
ถึงยังไง ฉันไม่โกรธ โทษคุณเลย
ขอบคุณครับ คนสวย รวยความคิด
ซ้ำยังจิต ใจงาม ไม่ทรามเฉย
คิดถึงคุณ นะครับ รับไปเลย
จะโทรหา ตามเคย นะครับคุณ....
14 พฤษภาคม 2547 12:38 น.
พิกุลทอง
สุริยัน พลันลับ จับท้องฟ้า
มวลดารา ขยับกาย ขึ้นร่ายแสง
วะวิบไหว แสงด้อย ค่อยหมดแรง
บังอาจแข่ง แสงจันทร์ อันมั่นคง
ก็เหมือนผม ที่ล้ม ไม่เป็นท่า
อาจหาญกล้า ลองรัก ปักใจหลง
หวังรักมั่น ทั่วเขต เจตจำนง
จึงล้มลง ทั้งยืน ฝืนรักลา
นั่งคนเดียว เปลี่ยวเหงา เศร้าจับจิต
นั่งหวนคิด รักเก่า เศร้าหนักหนา
นั่งร้องไห้ แก่รักเก่า เศร้าอุรา
สมน้ำหน้า แก่ตัว ชั่วช้าจริง
มัวร้องไห้ อยู่ไย ทำไมเล่า
มัวจ่อมจม ความเศร้า แก่ผู้หญิง
กูเห็นแล้ว สมเพช ทุเรศจริง
เห็นมึงนิ่ง กูละเหี่ย เพลียใจเลย
เสียงไอ้ติ๊ก แว่วมา ทางด้านหลัง
มันมานั่ง กับผม หน้าตาเฉย
ลืมเสียเถิด แค่ผู้หญิง ไม่รักเลย
ทำยังกับ ไม่เคย มีรักไป
กูนี่เพื่อน มึงนะ ไอ้ห่าเอ๊ยยยย
มีเรื่องเศร้า เล่ามาเลย อย่าเฉยไว้
เห็นมึงทุกข์ กูจะสุข ได้อย่างไร
เพราะเราเป็น เพื่อนกันไง ใช่ไหมมึง
ฟังเสียงมัน ปลอบโยน ประโลมขวัญ
ผมนิ่งงัน ฟังมันพูด หยุดขังขึง
พอเถอะเพื่อน ขอเศร้า สักแป๊ปนึง
ถึงยังไง ก็รักมึง เพราะเพื่อนกัน
พอเถอะหว่ะ ข้าละเบื่อ เมื่อนั่งเล่น
เศร้าเช้าเย็น ไม่เห็น มึงเปลี่ยนผัน
ไปหลีสาว คนใหม่ ให้ละกัน
เศร้าอย่างนั้น มันไม่มี ดีขึ้นมา
ผมหันมา ยิ้มให้ กับไอ้ติ๊ก
แล้วกอดคอ กลมดิก ไปข้างหน้า
แหกปากร้อง เป็นเพลง เคว้งอุรา
ประชันกับ เสียงหมา ที่เห่าเรา
13 พฤษภาคม 2547 13:54 น.
พิกุลทอง
บรรจงหยอด เหรียญลง ตรงช่องรับ
โทรศัพท์ หาเธอ ที่เพ้อหา
เมื่อวานนี้ ก่อนจาก ฝากสัญญา
จะโทรหา นวลนาง อย่างว่าไป
ฮาโหลครับ รับสาย เสียทีเถอะ
ปล่อยให้ผม รอเก้อ อย่างไรได้
นานแสนนาน กว่าจะรับ เกือบหลับไป
แสนดีใจ เสียงเธอกรอก บอกว่ามา
ทำอะไร อยู่เหรอ เธอคนสวย
หยอดคำหวาน ใส่ด้วย ช่วยแก้หน้า
อาบน้ำค่ะ เธอนั้น ตอบออกมา
แหม..มันน่า เห็นภาพ เธออาบจัง
ไม่ได้หม้อ นะครับ อย่าจับผิด
เพียงแค่คิด หรอกน่า.. อย่าขึงขัง
อย่าเพิ่งโกรธ เพิ่งเกลียด เชียดชิงชัง
ทำเหมือนดัง ผมหน้าหม้อ ต่อหน้าเธอ
มีอะไร หรือคะ ว่ามาได้
ว่าออกไป อย่าให้ ฉันรอเก้อ
ยังไม่เปลี่ยน เสื้อผ้า มานะเธอ
มีอะไร นะเออ รีบว่ามา
พรุ่งนี้คุณ พอว่าง อยู่บ้างไหม
อยากชวนไป เดินเล่น เป็นหนักหนา
กี่โมงหล่ะ เธอนั้น พลันตอบมา
ผมก็ว่า ห้าโมง คงออกไป
ขอโทษนะ ไปไม่ได้ ไม่ว่างค่ะ
แล้วผมจะ ได้เจอ เธอวันไหน
อยากเห็นหน้า ยอดยา แทบขาดใจ
แล้ววันใหม่ ค่อยนัด กันอีกที
วางหูไป ใจมัน ก็พลันแป้ว
หรือจะแห้ว อีกแล้ว กันละนี่
เดินหงอยเหงา กลับหอ รอพรุ่งนี้
จะขอโทร อีกที นี่ละกัน
ฉับพลันนั้น มือถือ ก็ดังขึ้น
ผมรีบฟื้น ความเหงา เศร้าเปลี่ยนผัน
เอ๊ะนี่เบอร์ แฟนเก่า เศร้าอีกพลัน
เธอบอกว่า ขอโทษกัน ที่จากลา
ขอโทษนะ เด่นจ๋า ขอโทษแล้ว
เสียงเจื้อยแจ้ว พร่ำขอโทษ อย่าโกรธหนา
ผมตะคอก ออกไป ไม่ต้องมา
เพราะมันเจ็บ เกินกว่า จะหวนคืน
พูดจบแล้ว นึกเสียใจ เมื่อได้คิด
เราไม่น่า ทำผิด คิดฝ่าฝืน
ใจยังรัก เธอนั้น ทุกวันคืน
กลับมาต้อง สะอื้น ทุกคืนไป...
หน้าส่วนตัว
897
