11 มกราคม 2547 18:48 น.
พิกุลทอง
เธอกับฉัน..
เราก็รักกันมานานหนักหนา
หรือเธอไม่เสียดายวันเวลา
ที่ฟูมฟักรักข้ามานานปี
หากเธอไม่เสียดาย
ยอมทิ้งผู้ชายที่รักมั่นคงคนนี้
ฉันคงต้องแสนระกำช้ำชีวี
ด้วยเธอคือหวานใจคนดีเสมอมา
ไม่ให้เธอไป
จะแลกด้วยอะไรก็ยอมพร้อมสนองหน้า
หรือเธอต้องการให้ฉันกราบบาทา
ไม่อายเลยไม่เสียหน้าฉันยอมทำ
ไม่ให้เธอไป
เมื่อเสียเธอไปคงสุดช้ำ
ช้ำแท้ช้ำทรวงสุดระกำ
เธอจะให้ฉันทำอย่างไรให้บอกมา
ไม่ให้เธอไป
จะยือ้ยุดฉุดไว้สุดใจข้า
เสียเธอไปไม่รู้จะอยู่ยังไงหนอชีวา
คงต้องหลั่งสายเลือดแห่งน้ำตา..
แน่นอน..
10 มกราคม 2547 13:37 น.
พิกุลทอง
กล้าพอไหม..
ถ้าเธอจะกลับไปไปกับฉัน
ไปบอกเขาว่าเรารักกัน
ขอให้เขาห่างเจ้านั้นแสนไกล
ห่างไปเสียแต่วันนี้
เพราะฉันมันช้ำชีวีจนจับไข้
เพราะเธอยังคงเหลือเยื่อใย
ให้คนที่เคยทำให้เธอช้ำใจตลอดมา
เธอบอกว่ากับเขาจบลงแล้ว
หากแต่เสียงยังคงเจื้อยแจ้วถามหา
ฉันพูดเรื่องนี้เธอก็ไม่กล้าสบตา
เพราะกลัวเสียหน้า ใช่ไหมคนดี
เมื่อจบกัน..
ทำไมเธอต้องไม่ลืมมันทำหน้าเศร้าอย่างนี้
หรือเธอยังตัดใจไม่ได้.. คนดี
ถ้าเช่นนี้...ฉันจะเป็นฝ่ายไป
ฉันจึงกล้าท้า
ท้าเธอว่าเธอกล้าพอไหม
กล้าพอที่จะรับ...เสียงเรียกร้องจากหัวใจ
กล้าไปกับฉันไหม
ไปบอกว่าใจเรารักกัน...
10 มกราคม 2547 12:27 น.
พิกุลทอง
คนเลวเลวอย่างฉัน
ก็คงไม่มีความสำคัญกับเธอใช่ไหม
เธอคงไม่เคยคิดว่าฉันเคยเป็นหนึ่งในหัวใจ
ที่เธอเคยพร่ำรักไว้
นิจนิรันดร์...
ใช่สินะ
ฉันมันคนไร้ค่าที่เทวดาแสร้งเสกสรรค์
เธอจึงทิ้งฉันไปไม่เหลือแม้เยื่อใยให้กัน
ก็เพราะคนอย่างฉัน...
มันคงเลวแสนเลว
เธอจึ้งทิ้งฉันได้
แล้วชี้ทางใหม่ให้ฉันไปกระโดดลงเหว
ตะคอกใส่หน้าว่า ไอ้เลว
มันน่าจะให้เปลวไฟโลมไล้มัน
ขอโทษที่ต้องเคียดแค้นเยี่ยงนี้
ก็เพราะนังตัวดีมันด่าจนแสบสันต์
ฝันไปเถอะถ้าจะร้องขอไม่ให้ทิ้งกัน
ก็เพราะคนอย่างฉัน
มีศักดิ์ศรี
แค่นี้ก็พอ...
ถ้าคุณอยากรู้ว่ามันคือใคร
มันคือนกแก้วที่บ้านเพื่อนไงมักคุยจ้อ
วันนี้ฉันไปมันว่าฉันไอ้เลวครั้งเดียวยังไม่พอ
แถมหัวเราะเยาะ
แหม....มันน่า
ฆ่าให้ตาย...
8 มกราคม 2547 18:13 น.
พิกุลทอง
เหงาใจนัก....
ก็ไม่มีคนรักจะทำอย่างไรได้
ต้องคอยเปล่าเปลี่ยวและเดียวดาย
อ้างว้าง...รอบกาย
โดยไม่มีใครเหลียวแล
เห็นคนมีความรัก...
เธอรู้ไหม...ใจฉันเจ็บหนักด้วยรอยแผล
ต้องไร้คู่..เหงาดวงแด
เหมือนดั่งคนพ่ายแพ้
ให้แก่พิษแห่งความอาวรณ์
ร้อนอุรา....
คงได้เพียงคิดถึงเธอคนนั้น
คนที่ฉันเฝ้าใฝ่ฝันห่วงหา
หลับตาลงครั้งใดใจสุขทุกครา
ก็เพราะเห็นหน้า
ขวัญตาที่เฝ้าคอย
ไม่อยากตื่นจากความฝัน
อยากยื้อยุดฉุดมัน..ไม่ถ้อถอย
แต่เจ้ากรรมเอ๋ย..จำต้องเสียรอย
ลุกขึ้น...นั่งตาละห้อย
เสียดาย....
เสียดายที่ตื่นจากความฝัน
ทั้งที่รู้คือฝันกลางวัน มันต้องจางหาย
แต่สำหรับคนเศร้าเหงาดวงใจ
เพียงฝันก็สุขใจ
นะเธอ...
ขอได้ไหม..
ปรากฏตัวข้างกายให้ฉันเห็นเสมอ
ชาติที่แล้ว สองเราคงเคยพบเจอ
ฉันจึงได้เพ้อถึงเธอ
ทุกเช้าเย็น...
เพียงเธอคนนั้น
คนที่ฉันใฝ่ฝันและอยากพบเห็น
แม้เธอจะไม่ใช่ดั่งใจคิดเป็น
ขอให้เธอหยาดน้ำใจแก่คนสำเค็ญ
เพราะฉันเลือกเฟ้น
เพียงเธอ......
5 มกราคม 2547 17:47 น.
พิกุลทอง
โอ้ความรัก คืออะไร ใคร่ขอถาม
จึงวาบหวาม ยิ่งนัก จักรู้ได้
เมื่อความรัก ถาโถม โจมจู่ใจ
จึงเปิดรับ จนจับไข้ ไม่คร้ามกลัว
ยามมีรัก ทำไม ใจยิ่งสุข
ยามมีทุกข์ ทำไมรัก จักชื่อชั่ว
ยามไกลห่าง ทำไมรัก จึงหมองมัว
ยามได้ตัว ทำไมรัก มักเสื่อมคลาย
แล้วทำไม คนเรา ต้องมีรัก
แล้วทำไม ต้องอกหัก ยามรักหาย
แล้วทำไม ความรัก ต้องหญิงชาย
แล้วทำไม ต้องร้องไห้ เมื่อเลิกกัน
ขอคำตอบ ที่ชอบจิต นิดนึงนะ
ขอคำตอบ จะจะ อย่าหุนหัน
ด้วยเยาว์วัย เกินจะคิด อะไรกัน
อย่าหมั่นไส้ เลยนั่น ตอบมาเลย
ขอเป็นเด็กเมื่อใกล้วันเด็กครับ อิอิอิ
หน้าส่วนตัว
1276
