31 มกราคม 2547 18:56 น.
พิกุลทอง
แต่งกลอนใน ไทยโพเอ็ม เต็มเปี่ยมรัก
ก็ประจักษ์ ถ้อยความ ไม่เหมาะสม
ด้วยแต่งกลอน ร้อนเศร้า เคล้าระทม
ท่านผู้ชม จึงอยากอ่าน งานหวานใจ
พิกุลทอง ร่ายกลอน เป็นตอนเศร้า
ไม่ใช่เพราะ รักตัวร้าว อย่างนั้นได้
หากเป็นเพราะ กลอนเศร้า กลอนเหงาใจ
มันแต่งง่าย กว่ากลอนหวาน นั้นจริงจริง
หามิได้ ไร้รัก หนักหัวอก
ใจปลงตก ในรักแท้ แน่ทุกสิ่ง
จึงชอบแต่ง กลอนอกหัก ให้สมจริง
ด้วยมีหญิง ในอดีต ขีดเส้นตาย
ขอขอบคุณ ความหวังดี ที่พี่ให้
ที่ชื่นชม ด้วยไว้ใจ ไม่ห่างหาย
แม้นแต่งกลอน ช้ำจิต คิดน่าอาย
หากไม่วาย ชอบแต่ง ให้แรงงาน
มาวันนี้ เขียนกลอน ขึ้นแก้ไข
แม้นหัวใจ ไม่มี คนที่ผ่าน
หัวใจมัน ร้อนรุ่ม กลุ้มทุกวัน
ใครก็ได้ ช่วยฉัน ช่วยฉันที
งานคราวหน้า รับรอง ต้องแสนหวาน
ด้วยมีคน ไหว้วาน มาตามนี้
หากฉันแต่ง เชิญรีบอ่าน รีบอ่านซี
จะได้มี แรงใจ แต่งต่อไป
30 มกราคม 2547 21:25 น.
พิกุลทอง
โอ้คนงาม ยามเจ้า เศร้าหม่นหมอง
ใครเล่าป้อง ปกเจ้า ให้หายเหงา
ใครเล่าใคร ตามติด ชิดดั่งเงา
หากมิใช่ ข้าเจ้า คนนี้เอง
ยามเจ้าร้อง ร่ำไห้ เยื่อใยขาด
แสนอนาถ คนนั้น มันข่มเหง
ใครเล่าใคร ช่วยให้พ้น อลเวง
หากมิใช่ ฉันเอง นั้นช่วยเธอ
แม้นมิได้ เอ่ยปาก ฝากฝังรัก
เจ้าก็คง ประจักษ์ รักเสมอ
เฝ้าฟูมฟัก ขนาดนั้น กันเลยเธอ
ไม่เคยเผลอ ปันใจ ให้หญิงใด
มาวันนี้ เธอเดิน มากับฉัน
จับมือกัน ใจฉัน สะท้านไหว
เมื่อเจอเขา เธอนั้น ก็เปลี่ยนไป
กลับผลักไส มือออก บอกไม่ควร
เขาเดินมา พร้อมกุหลาบ อันแสนสวย
หอมระรวย ดั่งเก็บ มาจากสวน
มาขอคืน ความรัก ปักใจครวญ
แล้วใจเธอ ก็รวน แปรปรวนไป
เธอหันกลับ สบตา มาขอถาม
โถคนงาม ใจฉัน นั้นมันหาย
ก่อนเอ่ยปาก ว่าเธอ นั้นขอบใจ
ที่ช่วยดู แลให้ ใจสร่างซา
แล้วหันกลับ จับมือ ไปกับเขา
ทิ้งให้เรา เศร้านัก ยากรักษา
ต่อหน้าฉัน เธอทำได้ แม่ยอดยา
อยากจะสม น้ำหน้า ที่โง่เอง
26 มกราคม 2547 17:39 น.
พิกุลทอง
อยากเกิดเป็น เสมือน ไส้เดือนน้อย
ที่ค่อยค่อย คืบคลาน นานหนักหนา
แม้นคนเกลียด สมเพช เวทนา
อนิจจา รูปไม่สวย แต่รวยใจ
เฝ้าพรวนดิน แก่ดอกไม้ ไม่เคยบ่น
ด้วยหลงรัก หน้ามน เจ้าดอกไม้
กรรมเอ๋ยกรรม กระหน่ำ ไส้เดือนไป
เจ้าดอกไม้ กลับรัก ภุมรา
ด้วยเห็นรูป งดงาม คร้ามในอก
เจ้าเลยตก หลุมรัก ยากรักษา
ไม่เคยรู้ ไส้เดิอนต้อง นองน้ำตา
เพราะเจ้าไม่ เห็นค่า ของความดี
ยามไส้เดือน เห็นเจ้า เคล้าคลอรัก
ก็ประจักษ์ รูปชั่ว ตัวเสื่อมศรี
ดอกไม้จ๋า ไส้เดือนเศร้า เหงาฤดี
เพราะเจ้ามี แมลงภู่ อยู่เคียงกัน
ไม่นานนัก ภุมรินทร์ ก็บินจาก
เจ้าต้องพราก จากรัก อย่างหุนหัน
เพราะน้ำหวาน ถูกดูดไป ในคืนวัน
กลับต้องหมด แล้วนั้น มันน่าอาย
ไส้เดือนต้อง เศร้าใจ อีกครั้งหนึ่ง
เพราะนึกถึง ไม่อาจซับ น้ำตาให้
จึงก้มหน้า พรวนดิน แก่หวานใจ
แสนอาลัย ดอกไม้ ต้องร่วงโรย
24 มกราคม 2547 18:58 น.
พิกุลทอง
ขึ้นชื่อชาย หมายมาด ชาตินักรบ
มิก้มหัว ยอมสยบ แก่ยอดหญิง
หากปักใจ รักแล้ว จะรักจริง
หากเจ้าทิ้ง ร้องไห้ ได้ฉันใด
หากชายหลั่ง น้ำตา จะเสียชื่อ
โลกระบือ ตราหน้า ให้อายได้
แม้นเจ็บปวด เสียใจ สักเท่าใด
ก็มิอาจ ร่ำไห้ เสียน้ำตา
เกียรติศักดิ์ มีไว้ ให้ภูมิภักดิ์
รักษาไว้ ให้ประจักษ์ รักเกศา
คิดดูเถิด หากครวญคร่ำ ร่ำไห้มา
จะรักษา ศักดิ์ไว้ ได้อย่างไร
ทุกข์จะหนัก เพียงใด ไม่เคยหวั่น
ชายนั้นฤา จะพรั่น ก้มหัวให้
สู้ฟันฝ่า แม้ชีพ ต้องวางวาย
ถึงตัวตาย ดีกว่าศักดิ์ ถูกย่ำยี
โอ้อนาถ คลาดคำ เป็นแน่แท้
ด้วยกล่าวคำ ย่ำแย่ แลฉะนี้
หากเมื่อชาย ระกำ ช้ำชีวี
โถคนดี พี่ก็ ร้องไห้เป็น
หากชายนี้ มิใช่ ชาตินักรบ
จึงต้องหลบ มาร้องไห้ มิให้เห็น
เพราะชีวิต ปวดแท้ แม่เนื้อเย็น
เจ้าก่อทุกข์ ลำเค็ญ แสนเย็นชา
ขอร้องไห้ เพื่อลืม ความโศรกเศร้า
ที่ตัวเจ้า ทิ้งไว้ ให้กับข้า
แล้วจะกลับ เป็นนักรบ พบปัญญา
จะเข้มแข็ง ฟันฝ่า ความทุกข์ใจ
24 มกราคม 2547 12:40 น.
พิกุลทอง
แสนอ้างว้าง ข้างกาย ไร้คนคู่
ไม่เคยรู้ ความเหงา เศร้าแค่ไหน
มันร้าวรวด ปวดจิต คิดอยากตาย
อันเหงาใจ แสนเจ็บ เหน็บทุกครา
ยามแหงนขึ้น มองฟ้า ข้าช้ำจิต
มองเห็นดาว แนบชิด สนิทฟ้า
มันส่องแสง เริงรื่น ชื่นชีวา
หากแต่ข้า ไร้รัก หนักหัวใจ
ยามมองดู คู่รัก น่าอิจฉา
สองกายา จับมือ ถือกันไว้
ข้าก้มมอง สองมือข้า มันน่าอาย
เพราะไม่มี มือใด ให้จับกัน
ยามมองปลา ในน้ำ ช้ำอีกแล้ว
ไม่อาจแคล้ว การเกี้ยว ให้เสียวขวัญ
สองมัจฉา คละเคล้า พัลวัน
เหม่อมองหา ข้างกายนั้น วุ่นวายใจ
เห็นนกแก้ว แว่วเสียง สำเนียงเรียก
เสียงกู่ก้อง ร้องเพรียก สำเหนียกได้
มันร้องว่า ไม่มีแฟน แค้นหัวใจ
แหมมันน่า ฆ่าให้ตาย ร้ายจริงจริง
รอแล้วรอ ยอดยา มาแก้เหงา
ขอเพียงเงา ก็ได้ แม่ยอดหญิง
อย่ามัวรอ ให้ใจท้อ อย่าประวิง
หากรักจริง เชิญสมัคร พรักพร้อมใจ
หน้าส่วนตัว
1912
