20 ธันวาคม 2546 20:14 น.
พิกุลทอง
ไม่รู้รัก เริ่มต้น ณ หนไหน
กว่ารู้ใจ ก็รัก เป็นหนักหนา
หากฟังแล้ว ขุ่นข้อง หมองอุรา
อย่าถือสา ยกโทษ โปรดอภัย
อยากจะเก็บ ซ่อนไว้ เสียในอก
สุดจะยก ออกไป ให้ห่างได้
แต่ยิ่งล่วง เวลานาน ร้าวรานใจ
บอกเจ้าไป เหมือนหินยก จากอกเรียม
แล้วเจ้ารัก พี่ไหม ใคร่ขอถาม
ขอตอบความ ตามใจ อย่าอายเหนียม
รักเกินกว่า หญิงใด ไม่เทียบเทียม
บอกด้วยเจียม ใจเจ้า หวังเข้าใจ
20 ธันวาคม 2546 19:53 น.
พิกุลทอง
หนาวไหม ดวงใจ ของข้า
พี่จะเอา ดวงดารา มาห่มให้
จะจุมพิต กล่อมเจ้า เฝ้าห่วงใย
เพียงฝันถึง ฉันได้ไหม ขวัญตา
น้องน้อย ไม่หนาว หรอกพี่
ดวงใจ น้องนี้ อุ่นหนักหนา
มีพี่ คอยดูแล ดั่งแก้วตา
หนาวกายา เพียงใด ก็ผ่อนคลาย
ยังจำได้ไหม...
วันที่พี่ มอบใจ ไม่ห่างหาย
บอกรักเจ้า เป็นครั้งแรก แทบจะตาย
เพราะหัวใจ จะวาย ตื่นเต้นจริง
ยังจำได้ไหม...
วันที่พี่ โอบเจ้าไว้ จากทุกสิ่ง
ป้องกันเจ้า จากงูร้าย คลายประวิง
ทำทุกสิ่ง เพื่อให้เจ้า นั้นสุขใจ
ยังจำได้ไหม...
วันที่พี่ เฝ้าไข้ คอยชิดใกล้
ปรนนิบัติ ด้วยใจรัก ด้วยหัวใจ
หวังเพียงให้ เจ้าหายทุกข์ ใจสุขพลัน
ยังคงติด ตราตรึง ในดวงจิต
น้องยังคง หวนคิด ถึงวันนั้น
วันที่มี สองเรา เคียงข้างกัน
ไม่มีวัน ลบเลือนหาย ไปจากใจ
ยิ่งนึกถึง วันนั้น ใจยิ่งสุข
มี้รื่องทุกข์ เพียงใด ก็จางหาย
ถึงแม้ว่า ไม่มี พี่ข้างกาย
ก็มิวาย จะคิดถึง เรื่องวันวาน
นานแค่ไหน น้องจะรอ อยู่ตรงนี้
จะรอพี่ คนดี ที่แสนหนาน
จะรอพี่ คนเดียว ตลอดกาล
นานเท่านาน แค่ไหน น้องจะรอ
16 ธันวาคม 2546 20:13 น.
พิกุลทอง
แต่ก่อนนั้น
น้ำตา........
ไหลหลั่ง ดั่งธารา เลื่อนไหล
เพราะเธอ นั้น จากไป
ดั่งน้ำไหล ไม่หวนคืน
หัวใจ........
หม่นไหม้ แสนเศร้า เคล้าสะอื้น
เพราะเธอ ไม่กลับคืน
คนอื่น พรากเธอไป
เจ็บใจนัก........
คนรัก มาแปร เปลี่ยนไปได้
ตัดขาด ไม่เหลือเยื่อใย
แหลกสลาย ตามน้ำตา
ปัจจุบันนี้
บัดนี้........
ชีวี ของฉัน กลับมีค่า
เพราะฉัน ได้รับยา
จากคน สูงค่า เช่นตัวเธอ
น้ำตา........
หยุดหลั่ง ดั่งธารา ไหลเสมอ
พร้อมหลั่ง เพื่อตัวเธอ
พร้อมเพ้อ ถึงเจ้า ทุกเช้าเย็น
หัวใจ........
มอบให้ ธอแล้ว แคล้วทุข์เข็ญ
ดั่งน้ำ ทิพยฤทธิ์ หยาดเย็น
สู๋หัวใจ คนสำเค็ญ คนเย็นชา
สุขใจนัก........
มีคนรัก กับเขา เฝ้าห่วงหา
หัวใจ เลื่อนลอย ทุกเวลา
ลอยไปหา เจ้าตาเนื้อทราย..
16 ธันวาคม 2546 20:12 น.
พิกุลทอง
แต่ก่อนนั้น
น้ำตา........
ไหลหลั่ง ดั่งธารา เลื่อนไหล
เพราะเธอ นั้น จากไป
ดั่งน้ำไหล ไม่หวนคืน
หัวใจ........
หม่นไหม้ แสนเศร้า เคล้าสะอื้น
เพราะเธอ ไม่กลับคืน
คนอื่น พรากเธอไป
เจ็บใจนัก........
คนรัก มาแปร เปลี่ยนไปได้
ตัดขาด ไม่เหลือเยื่อใย
แหลกสลาย ตามน้ำตา
ปัจจุบันนี้
บัดนี้........
ชีวี ของฉัน กลับมีค่า
เพราะฉัน ได้รับยา
จากคน สูงค่า เช่นตัวเธอ
น้ำตา........
หยุดหลั่ง ดั่งธารา ไหลเสมอ
พร้อมหลั่ง เพื่อตัวเธอ
พร้อมเพ้อ ถึงเจ้า ทุกเช้าเย็น
หัวใจ........
มอบให้ ธอแล้ว แคล้วทุข์เข็ญ
ดั่งน้ำ ทิพยฤทธิ์ หยาดเย็น
สู๋หัวใจ คนสำเค็ญ คนเย็นชา
สุขใจนัก........
มีคนรัก กับเขา เฝ้าห่วงหา
หัวใจ เลื่อนลอย ทุกเวลา
ลอยไปหา เจ้าตาเนื้อทราย..
15 ธันวาคม 2546 15:14 น.
พิกุลทอง
อรุณแย้ม แกมกลิ่น สุคนธ์ตรลบ
แสงทองแรก บรรจบ สว่างใส
ระยิบระยับ พราวฟ้า อ่าอำไพ
เป็นสัญญาณ บอกไว้ วันใหม่มา
มวลดอกไม้ ขยับกาย ขึ้นรับแสง
มวลแมลง บินว่อน จากภูผา
มวลหมอก ปกคลุม อุ้มพสุธา
มวลหมู่ปลา คละเคล้า พัลวัน
บนลานกว้าง ภูกระดึง ยังตรึงจิต
มีสองเรา แนบชิด สนิทมั่น
ทอดสายตา ยามฟากฟ้า สู่เหมันต์
ทะเลหมอก แสนสวยนั้น เป็นของเรา
ขาวสะอาด มาดหมาย คล้ายปุยเมฆ
สวยงามเฉก สวรรค์รัก สลักเสลา
มือของพี่ เอื้อมไป กอดเบาเบา
ร่างสั่นเทา นั้นหาย มลายไป
จารจารึก คำรัก ปักหินผา
แทนสัญญา ว่ารัก ทุกสมัย
ชื่อสองชื่อ มีศรรัก ปักเชื่อมใจ
ล้อมกรอบ ด้วยหัวใจ ทั้งสองดวง...
หน้าส่วนตัว
1106
