13 มกราคม 2547 10:34 น.
พิกุลทอง
เมื่อพี้นนภาหม่นหมอง
หากจันทร์เข้าครองก็สว่างสดใส
เปรียบดวงจันทร์เป็นหนึ่งในท้องฟ้าอ่าอำไพ
ที่ยังคงฉายแสงให้
ความสดใสสู่พื้นนภา
เมื่อมองแสงจันทร์คราใด
เธอรู้ไหมใจฉันหงอยเหงาเฝ้าห่วงหา
คิดถึงแต่แก้วตา
อยากพบอยากเห็นหน้าเจ้าตาเนื้อทราย
อยากสัมผัสชิดใกล้ไออุ่น
สูดกลิ่มหอมละมุนไม่ห่างหาย
อยากอยู่กายใกล้กาย
อยากได้หัวใจเธอมาครอง
อยากอยู่แนบสนิทชิดใกล้
อยากไปร่วมหอร่วมห้อง
อยากครองคู่ชู้ชื่นกับน้อง
เพราะเจ้าต้องตาต้องใจ
รักเธอดั่งฟ้านภากาศ
เพราะเธอคือภาพวาดนิมิตได้
หนึ่งฟ้าคือจันทรืนั่นไง
หนึ่งใจของฉันคือเธอ
12 มกราคม 2547 16:09 น.
พิกุลทอง
ยโสธร เมืองฟ้า ดารารัตน์
มีกษัตริย์ ครองเมือง เลื่องทิศา
ทิพยรัตน์ เจ้าหญิง พริ้งงามตา
จำต้องขึ้น ปกครองหล้า สืบจากลุง
ด้วยเป็นหญิง เกรงไพร่ ไม่เคารพ
แผ่นดินต้อง ถึงจุดจบ เลือดกลบฟุ้ง
เพราะต้องรบ ชิงบัลลังก์ จากท่านลุง
ด้วยหมายมุ่ง เป็นกษัตริย์ รัฐนั้นนา
อโณทัย องครักษ์ จักแก้ไข
แสร้งทำเป็น ขบถให้ เสื่อมเสียหน้า
แม้ไว้ใจ แต่ต้องตาย วายชีวา
แล้วไพร่ฟ้า ต้องเคารพ และเชื่อใจ
ทั้งหมดที่ ทำไป ก็เพราะรัก
ถวายหัว ให้ประจักษ์ สลักไว้
ทิพยรัตน์ ขัตติยา ข้าขอตาย
ชีพวางวาย ให้เจ้าต้อง ครองราชย์นาน
อโณทัย หลับตาลง ปลงชีวาตม์
เสียงปืนสาด เลือดพล่าน ลานประหาร
เจ้าตายแล้ว ตายแล้วหนอ ขอวิญญาณ
ชาติทหาร สู่สวรรค์ ด้วยใจจริง
อาลัยรัก อาลัยเจ้า อโณทัย
ผู้มั่นคง รักไว้ แด่เจ้าหญิง
ขอนับถือ ความรักเจ้า เฝ้ารักจริง
แด่เจ้าหญิง แห่งเลือด ขัตติยา...
11 มกราคม 2547 18:48 น.
พิกุลทอง
เธอกับฉัน..
เราก็รักกันมานานหนักหนา
หรือเธอไม่เสียดายวันเวลา
ที่ฟูมฟักรักข้ามานานปี
หากเธอไม่เสียดาย
ยอมทิ้งผู้ชายที่รักมั่นคงคนนี้
ฉันคงต้องแสนระกำช้ำชีวี
ด้วยเธอคือหวานใจคนดีเสมอมา
ไม่ให้เธอไป
จะแลกด้วยอะไรก็ยอมพร้อมสนองหน้า
หรือเธอต้องการให้ฉันกราบบาทา
ไม่อายเลยไม่เสียหน้าฉันยอมทำ
ไม่ให้เธอไป
เมื่อเสียเธอไปคงสุดช้ำ
ช้ำแท้ช้ำทรวงสุดระกำ
เธอจะให้ฉันทำอย่างไรให้บอกมา
ไม่ให้เธอไป
จะยือ้ยุดฉุดไว้สุดใจข้า
เสียเธอไปไม่รู้จะอยู่ยังไงหนอชีวา
คงต้องหลั่งสายเลือดแห่งน้ำตา..
แน่นอน..
10 มกราคม 2547 13:37 น.
พิกุลทอง
กล้าพอไหม..
ถ้าเธอจะกลับไปไปกับฉัน
ไปบอกเขาว่าเรารักกัน
ขอให้เขาห่างเจ้านั้นแสนไกล
ห่างไปเสียแต่วันนี้
เพราะฉันมันช้ำชีวีจนจับไข้
เพราะเธอยังคงเหลือเยื่อใย
ให้คนที่เคยทำให้เธอช้ำใจตลอดมา
เธอบอกว่ากับเขาจบลงแล้ว
หากแต่เสียงยังคงเจื้อยแจ้วถามหา
ฉันพูดเรื่องนี้เธอก็ไม่กล้าสบตา
เพราะกลัวเสียหน้า ใช่ไหมคนดี
เมื่อจบกัน..
ทำไมเธอต้องไม่ลืมมันทำหน้าเศร้าอย่างนี้
หรือเธอยังตัดใจไม่ได้.. คนดี
ถ้าเช่นนี้...ฉันจะเป็นฝ่ายไป
ฉันจึงกล้าท้า
ท้าเธอว่าเธอกล้าพอไหม
กล้าพอที่จะรับ...เสียงเรียกร้องจากหัวใจ
กล้าไปกับฉันไหม
ไปบอกว่าใจเรารักกัน...
10 มกราคม 2547 12:27 น.
พิกุลทอง
คนเลวเลวอย่างฉัน
ก็คงไม่มีความสำคัญกับเธอใช่ไหม
เธอคงไม่เคยคิดว่าฉันเคยเป็นหนึ่งในหัวใจ
ที่เธอเคยพร่ำรักไว้
นิจนิรันดร์...
ใช่สินะ
ฉันมันคนไร้ค่าที่เทวดาแสร้งเสกสรรค์
เธอจึงทิ้งฉันไปไม่เหลือแม้เยื่อใยให้กัน
ก็เพราะคนอย่างฉัน...
มันคงเลวแสนเลว
เธอจึ้งทิ้งฉันได้
แล้วชี้ทางใหม่ให้ฉันไปกระโดดลงเหว
ตะคอกใส่หน้าว่า ไอ้เลว
มันน่าจะให้เปลวไฟโลมไล้มัน
ขอโทษที่ต้องเคียดแค้นเยี่ยงนี้
ก็เพราะนังตัวดีมันด่าจนแสบสันต์
ฝันไปเถอะถ้าจะร้องขอไม่ให้ทิ้งกัน
ก็เพราะคนอย่างฉัน
มีศักดิ์ศรี
แค่นี้ก็พอ...
ถ้าคุณอยากรู้ว่ามันคือใคร
มันคือนกแก้วที่บ้านเพื่อนไงมักคุยจ้อ
วันนี้ฉันไปมันว่าฉันไอ้เลวครั้งเดียวยังไม่พอ
แถมหัวเราะเยาะ
แหม....มันน่า
ฆ่าให้ตาย...
หน้าส่วนตัว
773
