16 สิงหาคม 2548 13:34 น.
พิกุลทอง
บรรจงขีด เขียนความ ตามใจคิด
ด้วยชีวิต ไร้อารมณ์ สมความหวัง
รักครั้งใด แพ้พ่าย ใจภินท์พัง
ไม่เคยเลย สมหวัง ดังใจปอง
โลกนี้ เป็นอะไร ใครรู้บ้าง
ทำไมต้อง อ้างว้าง อย่างหม่นหมอง
ทำไมต้อง ร้องไห้ น้ำตานอง
เพียงเพราะ ขัดข้อง ไม่รักเรา
เจ็บจำ ไปถึง ปรโลก
ดอกโศก บานนิรันดร์ ใจฉันเศร้า
อยากจะถาม หนึ่งคำ ว่าสองเรา
เคยรักกัน ไหมเจ้า เหมือนไม่เคย
รำลึกถึง อาชัยชนะ พี่ผู้หญิงไร้เงา ต๋องแต๋ง แก้วประเสริฐ กุ้งหนามแดง อัลมิตรา ฯลฯ คนอื่น ๆ เสมอนะครับ
1 กุมภาพันธ์ 2548 13:05 น.
พิกุลทอง
ผมขอลองเขียนกลอนแบบญี่ปุ่นดูนะครับ
เขาเรียกว่าอะไร ผมก็ไม่รู้
รู้เพียงว่า มันจะมี 3 บรรทัด
นกบินไป
สู่ฟากฟ้า
ฉันมองไม่เห็น
ลองดูแล้วก็กวนดีเหมือนกันนะ
31 มกราคม 2548 16:52 น.
พิกุลทอง
เหนื่อยเหลือเกิน..
ที่ต้องเดินอย่างอ้างว้าง
ไร้รักนำทาง
มีชีวิตอยู่อย่าง คนไร้หัวใจ....
ทำไม...
ทำไม...
ทำไม...
เอ่ยคำถามซ้ำอยู่ได้
ก็ไม่รู้อีกแหละทำไม
ที่ต้องวิ่งตามหัวใจ
เพื่อให้ได้
รักมาครอง
และก็ไม่รู้ว่าทำไม
เช่นเคย....
19 มกราคม 2548 11:39 น.
พิกุลทอง
ฟ้าเอ๋ยฟ้า มีไว้ ทำไมหนอ
หากไม่มี คนรอ ร่วมทอฝัน
หากไม่มี คนนับ ดาวร่วมกัน
หากไม่มี คืนฝัน ที่ฉันคอย
ถนนเอ๋ย มีไว้ ทำไมเล่า
หากไม่มี สองเรา คงเหงาหงอย
หากไม่มี เธอนี้ ที่รอคอย
มาร่วมร้อย รักมั่น ฉันและเธอ
น้ำเอ๋ยน้ำ มีไว้ ทำไมนะ
หากเธอจะ จากไป ให้คอยเก้อ
หากเธอไป ให้ใจ ฉันละเมอ
เฝ้าพร่ำเพ้อ ชื่อเธอ เสมอมา
ดินเอ๋ยดิน มีไว้ ทำไมอีก
หากเธอหลีก เร้นไป ไม่เห็นหน้า
หรือเอาไว้ เป็นที่ รองน้ำตา
ถ้าเช่นนั้น คงท่วมฟ้า ค่าเสียใจ
12 มกราคม 2548 14:21 น.
พิกุลทอง
อีกครั้ง...ที่ต้องเหงา
อีกครั้ง...ที่ต้องเศร้าสับสน
อีกครั้ง...ที่ต้องแอบร้องไห้เพื่อใครสังคน
แล้วอีกกี่หน...ถึงจะจำ
เคยหลง...
เคยรัก...
เคยชอบ...
สุดท้าย...
ตกขอบเหมือนเดิม
ไม่เคยจำ
ไม่เคยจำ
ไม่เคยจำ
ทำไม.....................
เมื่อไม่รัก
อย่าบอกว่า....
ไม่รักแต่ไม่ลืม
หน้าส่วนตัว
1834
