10 กุมภาพันธ์ 2548 19:23 น.
**พาฝัน**
...ครั้งแรกที่เข้ามาในบ้านหลังนี้..ยอมรับเลยค่ะว่าไม่ได้ตั้งใจจะเข้ามา
ฝันเซิร์ซหาข้อมูลอะไรซักอย่างอยู่นี่แหละจำไม่ได้แล้ว ตอนนั้น อยู่ม.3 (( รึ ม.2หว่า?))อะนะคะ ถึงตอนนี้ก้อ ประมานเกือบๆ 3ปีแล้วมั๊ง ((2ปีกว่าๆอ้ะ)) อืม..นั่นคือที่มา ที่ฝันเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ค่ะ ((ฝันไม่เคยเล่นเว็บไรต่อเนื่องขนาดนั้เลยนะจะบอกให้^^))
...สิ่งที่ได้จากบ้านหลังนี้..มันมีเยอะนะ
แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดที่ฝันคิดว่าฝันหาได้จากบ้านหลังนี้ คือ
..มิตรภาพ... คือ เพื่อน คือพี่ คือน้อง
มันเป็นสิ่งที่ประทับใจฝันมากเลย เพราะคนที่นี่ รักกัน
เพื่อนรักเพื่อน..ผู้ใหญ่เอ็นดูเด็ก.. อบอุ่นค่ะ อบอุ่น
ขอบคุณ พี่ปีกฟ้า . .. ที่ทำบ้านหลังนี้ให้ทุกคนได้อาศัยอยู่นะคะ
ขอบคุณทุกๆคนที่ทำให้ฝันได้รู้ว่า มิตรภาพบนโลกอินเตอร์เน็ตมันมีอยู่จริง
ที่บ้านหลังนี้...ฝันได้รู้จักกับผู้ชายคนนึง เค้าชื่อ แพ็ค นามปากกา รักคุณคับ
หลายๆคนคงรู้จัก เพราะเค้า ดัง อิอิ เพราะเค้านิสัยดีตะหากค่ะ
เค้าให้ฝันเรียกเค้าว่า เฮียแพ็ค เพราะเราเป็นพี่น้องร่วนสาบานกัน ^^
ช่วงแรกๆก็สนิทกันดีค่ะ ก็อบอุ่นใช้ได้ ถึงจะกวนไปหน่อยก็เหอะในที่สุดก็ได้มีพี่ชายกับเค้าซะที
บอกตรงๆ รักเฮียแพ็คค่ะ เป็นพี่ชายที่ดีมากๆเลย แต่...เค้าหายไปนานแล้ว ไม่ได้คุยกันเลย ทุกวันนี้ก็ยังคิดถึงเฮียอยู่ ก็อยากจะบอกเฮียว่า - - ยังไงฝันก็ยังจะขออนูญาติ ถือซะว่าเฮียยังเป็นพี่ชายของฝันอยู่นะ (( ถ้าเฮียอนุยาด เราก็จะเป็นพี่น้องกันมา 2ปีกว่าแล้วแหละ รู้ป่าวเฮีย ฝันจำได้ เราคุยกันวันแรกที่หน้ากลอนวันพ่อของฝัน อิอิ ))
ที่บ้านหลังนี้ ฝันได้รู้จักกับพี่ๆที่ใจดี คอยมาทักทาย ให้กำลังใจ คอยชมผลงานห่วยๆของหนู และคอยให้คำแนะนำ ฝันเคารพและนับถือพี่ๆนะคะ
ไม่ว่าจะเป็น พี่ทิกิ พี่ตูน พี่ผึ้ง พี่ฤกษ์ พี่ยศ พี่ภู แล้วก็พี่ๆทุกๆคนที่ให้กำลังใจหนูนะคะ
สำหรับพี่เรน - - ฝันให้พี่เรนอยู่ตรงกลาง ระหว่างคำว่าเพื่อน กับพี่ค่ะ ^__^
ขอบคุณมุมมองที่สดใสของพี่เรนที่ทำให้ฝันยิ้มได้นะคะ
ที่บ้านหลังนี้ ฝันได้เพื่อนที่น่ารัก คอยคิดถึง คอยเป็นห่วง คอยรับฟัง
ฝันรัก นัส แตง เมย์ ปลาวาฬนะ รักเหมือนเปนเพื่อนที่เจอกันอยู่ ร.ร. จริงๆ
แล้วก็ขอบคุณมากๆ สำหรับหลายๆอย่าง โดยเฉพาะกำลังใจและมิตรภาพ
รู้สึกดีกับมันมากกกเลย ^___^
ที่บ้านหลังนี้ . .. ฝันได้รู้จักกับใครอีกหลายคน ถึงแม้ว่าจะไม่ได้คุยกัน
แต่ก็ยังดีใจค่ะ ที่แวะเวียนผ่านมา...
รัก+ผูกพัน . . .. ไทยโพเอ็ม .. .
10 พฤศจิกายน 2547 18:55 น.
**พาฝัน**
การรอคอย...จะมีใครซักกี่คนนะที่ชอบคำคำนี้...สำหรับฉัน..มันเป็นสิ่งที่ฉันเกลียดที่สุด..แต่ก็อย่างว่าอ่ะน้า..ยิ่งเกลียดก็มักจะยิ่งเจอ..และคนที่พามันเข้ามาทำความรู้จักกับชีวิตฉันก็คือ..เขา...
...เมื่อก่อนฉันอยู่ได้แม้วันที่ไม่ได้ยินเสียงเขา
...เมื่อก่อนฉันไม่เหงา..แม้ไม่มีเขาคอยเคียงใกล้
...เมื่อก่อนฉันหัวเราะคนเดียว..ทั้งที่ยังไม่ได้เปิดรับเขาเข้าสู่หัวใจ
...เมื่อก่อน..ไม่หวั่นไหว..แม้เขาจะเงียบจะหายไป..กับใครก็ตาม..
แต่เดี๋ยวนี้ล่ะ..แค่เขาไม่โทร.มาหาอาทิตย์เดียว..ฉันก็แทบจะบ้าตายอยู่แล้ว..แต่ไม่หรอกนะ..ฉันไม่เคยแสดงออกให้เขารู้หรอกว่าฉันต้องการเขามากแค่ไหน..ฉันไม่บอกว่าฉันแคร์..ไม่ดูแล..ไม่ใส่ใจ..แล้วนี่ใช่ไหมผลกรรมที่มันตามฉันมา...เขา..เงียบหายไปจากชีวิตฉันมาเกือบเดือนแล้ว...ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงเรียกของโทรศัพท์ที่มาจากเขา..บ่อยครั้งที่ฉันคิดจะโทร.ไปหาเขาก่อน..แต่ความขลาดก็มักจะเอาชนะความคิดของฉันได้เสมอ..ฉันจึงได้แต่รอ...รอ..รอแล้วก็รออยู่อย่างนี้
...ทำได้แค่รอเพียงอย่างเดียว...
..หัวใจฉันมันเริ่มเหี่ยวแล้วรู้ไหม..
..เธอไม่รักกันแล้ว..หรืออย่างไร
..บอกคำเดียว..ยังรักไหม..อยากรู้จริง-จริง..
ฉันหวังนะ..ว่าคำตอบที่ฉันได้รับ..คือคำว่าเขายังรักฉันอยู่..แต่...เมื่อไหร่ฉันถึงจะได้ยินมันล่ะ..ในเมื่อเขา...ไม่ติดต่อมาเลย..พวกคุณคงคิดสินะ..ว่าถ้าอยากคุยขนาดนั้น..ทำไมไม่เป็นฝ่ายโทร.ไปเองซะเลย..ก็ฉันบอกคุณแล้วไงคะ..ว่าความขลาดของฉันมีมาก..และที่สำคัญ..ฉันอยากให้เขาเป็นฝ่ายโทร.มามากกว่า...มันมีความหมายมากกว่ากันเยอะเลยค่ะ..พวกคุณๆคงคิดอีกสินะคะว่า..เขาก็อาจจะคิดเหมือนฉัน..ที่จะให้อีกฝ่ายโทร.มาก่อน..ฉันไม่รู้หรอกนะคะว่าเขาคิดยังไง..พูดไปแล้วอาจเหมือนฉันเห็นแก่ตัว..แต่..ไม่รู้สิคะมันอธิบายไม่ถูกอ้ะ..คงมีซักคนนะคะที่เข้าใจฉัน....
...จะมีไหม..สักคนที่เข้าใจ..
...กับการรอคอยเรื่อยไป..อยู่อย่างนี้
...จะรู้ไหม..ว่ามันปวดร้าวทรมาน..สิ้นดี..
...หวังเพียงเวลานี้..เธอคนดีคงเข้าใจ..
25 เมษายน 2547 15:58 น.
**พาฝัน**
...หลังจากที่แป้งฝุ่นเล่าเรื่องบูมให้รดาฟังเสร็จ ...ทั้งสองคนก็รีบวิ่งไปเข้าแถว...เพราะถ้าขืนไปช้านะ มีหวังโดดอาจารย์สวดแหงๆ
..
.."ประเทศไทยรวมเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย......."
...
.....ประนมมือเตรียมตัวสวดมนต์ ..."อะระหัง..สัมมา......"
...
.. จิฬัชวรา!!..ยัยจิฬัชวรา((อ่านว่า จิ-ลัด-วะ-รา นะคะ))...ยืนเหม่ออะไรของเธอน่ะ เพื่อนๆเค้าสวดมนต์กันไปถึงไหนแล้วห๊ะ!!
..."เอ่อ..ขอโทษค่ะ..อาจารย์"..แป้งฝุ่นตอบเสียงอ่อยๆแล้วรีบประนมมือขึ้นทันที
..แต่พออาจารย์หันหลังให้เท่านั้นแหละ..แป้งฝุ่นก็เหม่อมองเจ้าชายในฝันต่อไป..ก็จะใครซะอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่ "นายบูม"
...
..
. ..แป้งฝุ่น!! แป้งฝุ่นน!!
" คะ อาจารย์" แป้งฝุ่นสะดุ้ง พร้อมกับรีบขานรับ "อาจง..อาจารย์อะไรกันล่า..นี่รดาเรียนฝุ่นเองอ่ะ...เหม่ออะไรอีกแล้ว โดนจารย์ว่าแล้วยังไม่เข็ดอีกหลอ? เฮ้อ..เนี่ยแหละน้าาแป้งฝุ่น ...เด๋อไม่เลือกสถานการณ์เล๊ยย.."
"..อ่าวว ..ไหงดาว่าฝุ่นอย่างงั้นล่ะ ฝุ่นก้อแค่..แค่...เออน่า..ช่างมันเหอะ..แล้วคาบเเรกเราเรียนวิชาไรเนี่ย..?"
"เอาอีกแล้ว..เรียนมาตั้งกี่เดือนแล้ว ยังจำตารางเรียนไม่ได้อีก..ยัยแป้งฝุ่นเอ๊ยย..."
"เอาน่า..ช่างชั้นเหอะ..แล้วตกลงเรียนไรล่ะ"
" ฟังนะ...คณิตศาสตร์!!" รดาตอบเสียงดังฟังชัด แล้วทำหน้าเจื่อนๆ เหมือนกลัวอะไรซักอย่าง
"แว้กก!!คณิต..ตายแหงมๆ ถ้าขืนช้าอย่างงี้โดนสวดยับแน่เลยไปเร็วรดา..!!"
...ทำไมต้องรีบไปน่ะหรือคะ..ก้อครูที่สอนคณิตคนเนี๊ยะน่ะ ไม่ธรรมดา
ุทุกครั้งที่เข้ามาสอนเจ๊แกจะต้องสวดอย่างน้อยไม่ต่ำกว่า20นาที แต่ก็ดีเหมือนกันแทบไม่ต้องเรียนกันเลย
แค่ตั้งหน้าตั้งตาฟังจารย์บ่นแค่นั้นเอง
แต่บทลงโทษของคนเข้าเรียนสายเนี่ย...บรื๋อส์..ไม่อยากจะ said
..อาจารย์เค้าชอบลงโทษอะไรแผลงๆอยู่เสมอ....แค่คิดก็ขนลุกแล้วว....
..
....
"เร็วดิ๊..รด๊าา..!" แป้งฝุ่นตะโกนขณะที่วิ่งขึ้นบันได
รดายืนหอบแฮกๆเกาะบันไดอยู่ด้านล่างง "โอยย..ไม่ไหวแล้วฝุ่นน..เหนื่อยอ่ะ"
"โถ่..รดาเดี๋ยวก้อโดนทำโทษหรอก" แป้งฝุ่นพูด..แล้วรีบวิ่งลงมาดึงแขนรดาขึ้นไป
"ก้อใครกันล่ะ..ที่มัวแต่เหม่อไรก้อไม่รู้..จนรดาต้องมาช้าไปด้วยอ่ะ" ระดาเหน็บฝุ่น
"..เออๆฝุ่นขอโทด...." จากนั้นทั้ง 2คนก้อไม่ได้พูดไรกันอีก จนวิ่งขึ้นไปถึงห้อง
..
...
.. แป้งฝุ่นค่อยๆเดินไปที่ประตูหลังห้อง โผล่หัวเข้ามาแอบดูว่าอาจารย์สุดโหดมารึยัง
.."บิงโก!!รดา จารย์ยังไม่มาอ่ะ"
..แล้วทั้งสองคนก้อรีบวิ่งเข้าที่นั่งไป
....วันนี้ทั้ง2คนนั้น โชคดีจริง จริงเลย..เพราะอาจารย์ไม่ใช่แค่มาสาย ..แต่อาจารย์คนนั้นไม่มาเลยต่างหากล่ะ
"โห..อะไรจะโชคดีขนาดนี้เนี่ย" รดาพูดกับแป้งฝุ่น
แป้งฝุ่นพยักหน้าเห็นด้วย เพราะเหนื่อยเกินกว่าจะพูดอะไรได้อีก
..
..
.แป้งฝุ่นหันกลับไปทางด้านหลังห้อง..พบใบหน้าเจ้าชายของเธอ..ส่งยิ้มหวานมาให้((ไม่รู้ยิ้มเพราะอยากยิ้ม หรือตลกที่แป้งฝุ่นหอบแฮกๆอยู่อย่างนั้น)) แป้งฝุ่นหน้าแดงแล้วรีบหันกลับมาทันที ไม่กล้าสบตา ..
..
..
.ใจเย็นๆสิแป้งฝุ่น..เค้าอาจจะยิ้มให้คนอื่นก็ได้นะ แป้งฝุ่นบอกตัวเอง...
--------
...ลงเป็นตอนที่2แล้วแต่ฝีมือก็ยังไม่พัฒนา...ยังไงก้อช่วยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ....
....คราวหน้าจะพยายามเขียนให้ดีกว่านี้ค่ะ.....^________^....
14 เมษายน 2547 11:16 น.
**พาฝัน**
..."แม่คะ....แม่!!..ถุงเท้าหนูอยู่ไหนอ่ะ." เสียงแหลมแสบแก้วหูของเด็กหญิงแป้งฝุ่น ดังแหวกอากาศขึ้นมาพร้อมกับเช้าวันจันทร์ . .. " อะไรอีกล่ะ เฮ้อ..แม่บอกกี่ทีแล้วให้เก็บของให้เป็นที่น่ะ ...ไม่ไหวเล๊ยยไอ้เจ้าลูกคนนี้ ..แม่พับไว้ในลิ้นชักแน่ะ"แป้งฝุ่นเดินไปหยิบถุงเท้าทันที แล้วรีบหอมแก้มแม่ก่อนที่แม่จะอ้าปากพูดต่อ ..
"หนูไปโรงเรียนเลยนะคะ"
แป้งฝุ่นรู้ดีว่า ถ้าขืนอยู่ต่อไปมีหวังได้ฟังเทศน์ยาวแน่ๆ
>>
>>
..แป้งฝุ่น.. เด็กผู้หญิงหน้าตา ธรรมดา ธรรมดา ผู้ที่ร่าเริงและขี้หลงขี้ลืมเป็ประจำ...เมื่อพูดถึงแป้งฝุ่น "ติงต๊อง ร่าเริง ซุ่มซ่าม ยิ้มท้างงวัน" นั่นแหละขยายความได้ดีที่สุด..แต่มีไม่กี่คนหรอกนะที่จะรู้ว่าแป้งฝุ่น เป็นคนคิดมาก ขี้น้อยใจ ชอบเก็บอะไรอะไรไปคิดให้ปวดหัวอยู่เสมอ คนที่รู้ดีที่สุดก็คงจะหนีไม่พ้น รดา เพื่อนซี้ที่แป้งฝุ่นไว้ใจเป็นที่สุด...ถ้าทุกคนจะเกลียดแป้งฝุ่น แป้งฝุ่นมั่นใจได้เลยว่า รดาจะเป็นคนสุดท้ายที่จะคิดเช่นนั้น...แป้งฝุ่นเชื่อใจรดา และเชื่อว่ารดาก็ไว้ใจแป้งฝุ่นเช่นกัน...
>>
>>
>>
. .. แป้งฝุ่นจะมีคนไปรับ ไปส่งที่โรงเรียนเสมอ วันนี้ก้อเช่นกัน แต่ที่ไม่เหมือนกับทุกวันคือ วันนี้ แป้งฝุ่นมาถึงโรงเรียนเช้ากว่าทุกๆวันไม่ใช่เพราะความบังเอิญหรอกนะแล้วก้อไม่ใช่เพราะหนีการบ่นของคุณแม่มาด้วย((อันที่จริงก็นิดหน่อยอ่ะ))แป้งฝุ่นรีบมาโรงเรียนแต่เช้า ก็เพราะหวังจะได้เจอเค้าคนนั้นต่างหากล่ะ ...
>> เค้า- เป็นเด็กผู้ชายหน้าตาธรรมดา-ธรรมดานี่แหละไม่ได้หล่อหรือวิเศษวิโสมาจากไหนหรอก แต่แป้งฝุ่นก้อชอบเค้าไปแล้วหนิ ไม่รู้หรอกนะว่าชอบเพราะอะไร อาจเป็นเพราะเค้าน่ารักกว่าใครๆมั๊ง
>>
>>>
. .. "หวัดดีบอย...บอยมาโรงเรียนแต่เช้าอย่างนี้ทุกวันเลยหลอ" แป้งฝุ่นทักอย่างอารมณ์ดี จะไม่ให้อารมณ์ดีได้งัยล่ะ ..ก้อแป้งฝุ่นรอจะมาเจอเค้าตลอดเสาร์-อาทิตย์เลยหนิ อ๊ะ อ๊ะ..อย่าเพิ่งเค้าใจผิดล่ะ แป้งฝุ่นไม่ได้ชอบอีตาบอยคนนี้หรอกนะ ลองอ่านต่อไปก่อนสิ ..
..." อื้ม..แป้งฝุ่นถามทำไมหลอ" บอยตอบพร้อมกับสีหน้างุนงงนิดๆ
"อ๋อ..ไม่มีไรหรอกน่า ถามไปงั้นอ่ะ..ว่าแต่...แล้ว...เอ่อ...แล้ว..."
"แล้วอะไรล่ะ..วันนี้ฝุ่นแปลกๆไปนะ จะถามไรก้อถามมาดิ"
"แล้ว..แล้ว..บูมล่ะ บูมมาโรงเรียนแต่เช้าอย่างงี้ทุกวันเลยรึป่าว"
"อือ..ก็เห็นมาก่อนบอยทุกครั้ง ...เอ๋..แล้วฝุ่นถามทำไมอ่ะ หรือว่า...."
"นี่ๆ หยุดเลยบอย..มันไม่ได้เป็นอย่างที่นายคิดหรอกนะ...ไม่เอาละ ฝุ่นไปนั่งรอ รดาดีกว่า"...แป้งฝุ่นรีบเดินไปหน้าระเบียง((มีแอบมองบูมเล็กน้อย เหอๆ)) บอยอมยิ้มกับท่าทีของแป้งฝุ่น
>>
>>
>>>
ระหว่างรอรดา แป้งฝุ่นก้อไม่ละสายตาไปจากบูมเลย ทำไงได้ละก้อคนมันอยากมองนี่ อุตส่าห์รอมาตั้ง 2 วันแน่ะ น่าเห็นใจเนอะ .....
"อ้าว ..ฝุ่น..พายุอะไรหอบฝุ่นมาโรงเรียนแต่เช้าเนี่ย มาก่อนรดาอีกเป็นไปได้ไงอ่ะ"
" ไง!! หวัดดีรดา ทำไมอ่ะ ฝุ่นจะมาโรงเรียนแต่เช้าบ้างไม่ได้หลอ ??" แป้งฝุ่นแกล้งค้อนนิดๆ ตามสไตล์
"ป่าวว..ดาไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น ดาแค่เห็นว่ามันแปลกอ่ะ"
. .. แต่เมื่อ รดา มองตามสายตาของแป้งฝุ่นไป รดาก็เข้าใจทุกอย่าง..
" ดารู้แล้วล่ะ ว่าทำไมฝุ่นถึงรีบมา. .เฮ้อ..อิจฉาอีตานั่นจังเลยเนอะ..มีคนเค้าเฝ้าคอยจะมาเจอจนต้องฝืนลุกจากเตียงรีบมาโรงเรียนแต่เช้า...ถ้ามีคนอยากเจอดาอย่างนี้บ้างก้อดีสิ.." รดา พูดน้ำเสีงประชดประชัน เหน็บแนมแป้งฝุ่น นิดๆ
"นี่ๆ รดา พอเลยๆ ไม่ต้องมาเหน็บแนมฝุ่นเลยนะ...ฝุ่นมาโรงเรียนเช้าเพราะฝุ่นตื่นเช้าต่างหากล่ะไม่ได้รีบมาเพราะอยากจะมาเจอบูมเร็วๆซะหน่อย"
" ..เอ..แต่ดาว่าดายังไม่ได้หมายถึงใครเลยนะ..ดาแค่พูดมาลอยๆ แต่ฝุ่นกลับเข้าใจว่า เป็นบูม .. มันชักยังงัยๆ อยู่นา ... อิอิ สารภาพมาซะดีดีเลย ยัยฝุ่น"
รดาพูดด้วยน้ำเสียงน่าหยิกเป็นที่สุด ((น่าถีบด้วยล่ะ โฮะๆ ^___^))
" อาไรเล่า!!...สารภาพไรฝุ่นยังไม่ได้คิดอะไรเลยน๊าาา!!"
แป้งฝุ่นเถียงข้างๆคูๆ ทั้งๆที่รู้ว่าปิดเพื่อนไม่มิด รดามองด้วยสายตารู้ทัน
จนฝุ่นจ๋อย .. ต้องเล่าความรู้สึกทั้งหมดให้รดาฟัง...
**เอาล่ะสิ .. ความรักครั้งแรกของแป้งฝุ่นจะเป็นยังไงน้อ..?? ทั้งๆที่ตั้งใจจะเก็บไว้เป็นความลับแต่ดันปิดเพื่อนรักไม่ได้ซะนี่ . . .
... เอาไว้คราวหน้า...จะมาเล่าให้ฟังใหม่นะคะ ^______^
หน้าส่วนตัว
2116
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟ**พาฝัน**
