หน้าส่วนตัว
ม.3ทางพุทธรุดเรียน
เพ่งเพียรสมาธิภิหาร
ยึดมั่นคำครูบรรพกาล
สืบสานทางธรรมฉำกมล
ร่วมเกลอคิดย่างทางหลุดพ้น
จวบจนม.4สับสน
กิเลสรักปักตึ้ง!ซึ้งยล
กลร้ายใจชายคลายศรัทธา
แต่เกลอเฌอชำแรกรากแก้ว
แน่แน่วทางธรรมหินผา
หยุดเรียนเพียรรู้สู่ร่มกา
-สาวพัสตร์ไม่ลาข้าสักคำ
โดดเดี่ยวเคี่ยวศึกอวิชชา
นึกน่าสมเพชกิเลสขำ
มานพหนุ่มเจอรักมาหักลำ
ปนิธานแค่คำลวง
อายดินอายฟ้าตถาคต
ข้าคดคำตัวใหญ่หลวง
ไฟมอดเพียงเถ้าใต้เตากลวง
รอวันค้วงคลุ้งคลีบ่มีใด
เฝ้าค้นหาเชื้อไฟในเถ้ามอด
แม้พร่ำพรอดกอดกลัวมัวหลงใหล
ดูสับสนไปหน่อยข้อยจริงใจ
หวังพุทธานุภาพไฟให้ทางจร.
1089
จะกลืนดินกินฟ้าห่าสมุทร
กุดหัวคู่แค้นสักแสนฉับ
ร้องเงียบเชียบฉี่ตรีโลกสดับ
วูบวับวิญญาณสร่านกระจุย
หากแม้นดวงยิหวามาจาก
ขอฝากเรือนร่างหลุดลุ่ย
ใต้ปากกาห่าแร้งแย่งกันกระจุย
แทนคำคุยว่ารัก...ภักดิ์นางเดียว
หนักหนาสาหัสอัสสุชลล้นหลั่ง
คว้างคลั่งมือเขวี้ยงขวิดเขวียว
วืดวึดบึดหน้าลังกาเกลียว
ได้ครึ่งเดียวเกลือกพื้นกลืนทราย
ซอนซบอกดินสูดกลิ่นหล้า
นึกน่าน้อยใจเหลือหลาย
ยามเจ็บชำระกำแท้แม่บ่กราย
ยามใก้ลตายเพียงธรณีปรานีเรา.
สุขที่ได้พบสบตาคนน่ารัก
เศร้าที่รักแล้วเขาไม่ใยดีฉัน
เหงาที่งานน้อยๆว่างวันๆ
คิดถึงที่ไกลกันแม้ไกล้กาย
กลัวเกินกล้าจะอ้าเปิดใจบอก
หวั่นคำเพื่อนกระฉอกออกนอกแก้ว
หวามว่าไม่บอกไปก็ใช่แนว
ไหว...ที่แววแพ้พ่ายไก้ลแค่เอื้อม
สุขที่ได้จ้องมองยามข้องเกี่ยว
เศร้าที่เสี่ยวเธอมองเหน็บออกอ้าง
เหงาที่เดินคนเดียวเปลี่ยวตามทาง
คิดถึงที่ไม่มีทางจะไปถึง
กลัวว่าฟ้าไม่ใยดีที่ดินแล้ง
หวั่นคำแพงซีเรียสทำเคียดขึง
หวามว่าถึงขั้นแตกหักรักล้มตึง
ไหว...โรงกลึงสร้างใจให้ใครกัน
สุกที่เสร้าหมกไหม้ไฟคุอก
เสร้าที่สุขเล่นตลกทำผกผัน
เหงาที่แหงนมองฟ้าโอ้ว่าจันทร์
คิดถึงที่หน้าใครกันบนจันทรา
กลัวผมกลัว...กลัว...จนจับจิต!
หวั่นผมหวั่นหมดสิทธิ์จะเสาะหา
หวามผมหวามรอบตัวจนสุดตา
ไหวสายตามองไปไม่มีเขา.
เด็กชลใช่ชนฟ้า ฦาใด
พักตร์ผ่องดังนางใน ห้วงฟ้า
ยัง...ไยเยี่ยงโจรไพร ในป่า
ขืนข่มปล้นใจข้า แรกแล้ แลเห็น
สุจริตใดเพี้ยง ใจดนู
หนักแน่นวาจาชู ชอบเจ้า
ในใจหนึ่งเดียวดู เถิดแม่
นานเท่าใดใจเฝ้า รักเจ้า นิรันด์กาล
ลาก่อนหนาแม่นางในดอกบัวแห่งข้า
ลิขิตฟ้ามิอาจฝืนยื่นอุทธรณ์
จำลาจำจากเจ้าจำจร
ม้วยมรณ์แต่กาย...ใจยังคง
