ท้ อ ง ฟ้ า ใ บ เ ดิ ม . . . มี ร้ อ ย ฝั น พั น จิ น ต น า ก า ร

พันดาว

ตอนที่ฉันล้มลง... 
ทุกอย่างดูสงบ... 
เพิ่งรู้ว่าเมื่อก่อนตัวเองต้องเหนื่อยแค่ไหนกับเรื่องราวต่างๆที่ผ่านเข้ามา
...
... เป็นครั้งแรกที่เงยหน้ามองท้องฟ้า อย่างเต็มตา... 
ในขอบเขตสายตาฉันไม่เห็นอะไรเลยนอกจาก..ท้องฟ้า..
... สีฟ้าช่างสวยงามจัง ... นั่นไง ปุยเมฆอิสระ...
ฉันได้เห็นท้องฟ้าในมุมมองที่ไม่เคยเห็นมาก่อน...
.... ฉันเห็น  ความฝัน.. จินตนาการ...  มากมาย
*-=-* *-=-* *-=-* *-=-* *-=-* *-=-* *-=-* *-=-* *-=-* *-=-* 

ฉันรู้ดีว่า... ไม่มีเวทมนตร์ใดๆ
มีเพียงหัวใจกับร่างกายที่อ่อนล้า
แค่สายลมเบาๆ ก็พร้อมจะมีน้ำตา
แค่เธอเอ่ยคำลา... สองเท้าก็ล้าเกินกว่าจะก้าวเดิน

เมื่อก่อนเวลาฉันก้าวเดิน
หลายสิ่งเข้ามามากมายเกินกว่าจะรับได้
เมื่อฉันหยุดล้มลง หลายสิ่งรอบข้างก็จากไป
ทิ้งฉันไว้ ร้องไห้ ลำพัง 

ไ ด้ เ ห็ น ท้ อ ง ฟ้ า ใ น มุ ม ม อ ง ใ ห ม่
ฟ้ า ช่ า ง ก ว้ า ง ใ ห ญ่ . . .   ม อ ง ไ ด้ ไ ก ล   เ กิ น ก ว่ า เ ค ย นึ ก ฝั น
ถ้ า วั น นี้ ฉั น ไ ม่ ได้  ล้ ม ล ง . . .   ค ง ไ ม่ เ ห็ น สิ่ ง ที่ ห ล า ยค น พู ด กั น
ท้ อ ง ฟ้ า ใ บ เ ดิ ม . . .    มี ร้ อ ย ฝั น   พั น จิ น ต น า ก า ร

คงถึงเวลาที่ฉันจะลุกขึ้นยืน
ผ่านฝันร้ายในค่ำคืนที่เหน็บหนาว
สองเท้าก้าวเดินต่อไปบนเส้นทางถนนแห่งดวงดาว
จะจดจำท้องฟ้าใบเดิม และเรื่องราว เมื่อคราว ฉันล้มลง