ศพเป็นครู

พัชรพิงค์

ศพเป็นครู

ไปงานศพขบคิดพิศพิเคราะห์
เห็นมั่นเหมาะจากคนตายวายอาสัญ
ล่วงลาลับเลยไกลไม่ย้อนวัน
เพียงร่างอันเปล่าเปลี่ยวอย่างเดียวดาย
				
           ต้องเน่าเหม็นเป็นเถ้ารอเผาทิ้ง
	  สรรพสิ่งใช่จีรังดั่งมั่นหมาย
	  เมื่อมีเกิดย่อมดับลับมลาย
	  สังขารหายผายผันนิรันดร
		
เหลือเพียงคุณความดีที่ปรากฏ
ประดับยศย้ำเน้นเป็นอักษร
ประจักษ์จิตติดเตือนเหมือนอาภรณ์
ให้หวนย้อนยืนยันพรรณนา
	
           แม้นทำชั่วเลวร้ายก่อนวายวอด
	  จะกล่าวสอดแทรกสิทธิ์ปริศนา
	  คงอดสูสูญสิ้นจินตนา
	  ชาวพาราย่อมรู้อยู่แก่ใจ

อนิจจังสังขารนั้นไม่เที่ยง
ควรหลีกเลี่ยงสร้างผิดคิดหลงใหล
อย่ากระสันโหยหาบรรดาใด
เพียงหวังให้เสพสมอารมณ์เรา
				
           ศพเป็นครูดูไว้ได้ฝังฝาก
	  คนคือซากกายก่อรอวันเผา
	  สร้างคุณงามความดีสินานเนา
	  แม้เป็นเถ้าถ่านธุลีมีคนชม